Βρετανικό δημοψήφισμα: Η μεγάλη παρεμβολή

Το νεοφιλελεύθερο πρόσημο των βρετανικών επιλογών, οι οποίες επέτρεπαν, λόγου χάρη, στην κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ να πρωταγωνιστεί στα ευρωπαϊκά πράγματα, με την διεύρυνση του 2004, την εκπόνηση της μετέπειτα Συνθήκης της Λισαβώνας κ.ο.κ., δεν ακολουθήθηκε από αντίστοιχη εξυπηρέτηση της διακυβερνητικής λογικής, καθώς η δημιουργία της ευρωζώνης και κατόπιν η κρίση δημιούργησαν αντικειμενικά ένα περιβάλλον ολένα και μεγαλύτερης εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας – προς ένα «κέντρο» στο οποίο το Λονδίνο δεν είχε όντως ισότιμη συμμετοχή. Δεν είναι τυχαίο ότι από όλα τα κράτη-μέλη, μόνο στη Βρετανία υπάρχουν τμήματα της αστικής τάξης που βλέπουν εναλλακτικούς προς την Ε.Ε. προσανατολισμούς, όπως αποδεικνύει και η ισχυρή χρηματοδότηση της καμπάνιας του Brexit. Ταυτόχρονα, για άλλη μία φορά σε ευρωπαϊκό δημοψήφισμα, οι λιγότερο προνομιούχες μερίδες του πληθυσμού διαισθητικά αναγνωρίζουν, ασχέτως του διατυπωμένου ερωτήματος, την επιλογή η οποία θα διαταράξει το status quo που τις αποκλείει. Την υπεράσπισή του, αντίθετα, αναλαμβάνουν τα περισσότερο «κινητικά», ασφαλή, «εξωστρεφή» κοινωνικά στρώματα – η συσπείρωση και προσέλευση των οποίων είναι κρίσιμη και για το αποτέλεσμα της 23ης Ιουνίου.