Ο Τομπούλογλου. Πάλι.
Oι ιστορίες πολιτικών, παπάδων, καλλιτεχνών κλπ, που σε βίντεο και άλλα προσωπικά δεδομένα εκτίθενται κατά καιρούς ως «σεξουαλικά αντικανονικοί», χρησιμοποιούνται ως φόβητρα από ένα σύστημα που, το ίδιο, τους αναγκάζει να ζουν κρυφά, χρησιμοποιεί τον εκβιασμό ως πολιτική συναλλαγματική αξία, στηρίζει την ύπαρξη δικτύων που προσφέρουν σεξουαλικό κρύψιμο αλλά και ρεμούλα και εκμετάλλευση (συχνά σε αλληλεπίδραση), και γενικά συντηρεί μια εικόνα καθεστωτικού «καθώς πρέπει» ως αναγκαίο συστατικό ενός εθνικού κλεφτοκοτισμού.
Το όνομα Τομπούλογλου κάποιοι μπορεί να το είχαν συνδέσει με την τοπική πολιτική της Νέας Φιλαδέλφειας ή με την πρόσφατη ιστορία της ΟΝΝΕΔ και της Νέας Δημοκρατίας. Για όσους όμως δεν προέρχονται από τον συγκεκριμένο αθηναϊκό δήμο, ή δεν γνωρίζουν απ’ έξω το λίμπρο ντ’ όρο του κυβερνώντος κόμματος, το όνομα αυτό υπήρξε συνδεδεμένο με το θέμα πολιτική και σεξουαλικότητα. Κι αυτό γιατί, καλώς ή κακώς, ο Τομπούλογλου ήταν μέχρι προσφάτως ο έλληνας πολιτικός της κεντρικής πολιτικής σκηνής που είχε πληρώσει τον «μη σεβασμό στην ιδιαιτερότητα» του, καθώς αυτή είχε χρησιμοποιηθεί από τους πολιτικούς του αντιπάλους για να τον θέσουν εκτός κεντρικής πολιτικής μάχης.
Ήταν επόμενο, λοιπόν, με το που έσκασε το σκάνδαλο του χρηματισμού του την προηγούμενη Τρίτη, να ανασυρθεί και το ζήτημα της σεξουαλικότητας, ως «ιστορία από το παρελθόν» αυτού του πολιτευτή που κατέληξε πρόεδρος του νοσοκομείου παίδων Αγλαϊα Κυριακού, και συνελήφθη να έχει παραλάβει 25.000 σε δοσοληψία με ιδιωτική εταιρεία. Όπως τα κανάλια και τα «καθώς πρέπει» μίντια απλώς υπονόησαν, αλλά τα πιο χύμα μπλογκς και ηλεκτρονικά ειδησάρια με επιμονή υπενθύμισαν, ο Τομπούλογλου είχε βρεθεί στο στόχαστρο του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου πριν τις εκλογές του 2000 – την εποχή που η Μάκεια δημόσια σφαίρα, βοηθούσης και της τότε γιγαντωμένης ιδιωτικής τηλεόρασης, ασχολήθηκε έντονα με τις σεξουαλικές πρακτικές δημοσίων προσώπων, από τον Κορκολή έως τον Ασλάνη και από τον Φιλήμονα ως τον Τομπούλογλου. Τότε διαδόθηκε ότι υπήρχαν βίντεο του τελευταίου «σε ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις», κι άλλο «όπου συνομιλούσε» με φίλους του «για τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες γνωστών πολιτικών». Ο Τομπούλογλου, που φαινόταν σίγουρο ότι θα έβγαινε βουλευτής, παραιτήθηκε από υποψήφιος, με ένα «πύρινο άρθρο υπερασπιζόμενος τις ιδιαιτερότητες κάθε ανθρώπου».
Βάζω τόσα εισαγωγικά, γιατί αναπαράγω εδώ κάποιες από τις πληροφορίες όπως ξανακυκλοφορούν στο ίντερνετ από την περασμένη Τρίτη. Μαζί με λογοπαίγνια για το όνομα του πολιτικού, απίστευτα ομοφοβικά σχόλια, κι ένα περίεργο και κάπως μπερδεμένο άρθρο του Τριανταφυλλόπουλου στο οποίο υπενθυμίζει τη δική του συμβολή στην παλαιότερη «αποκάλυψη» του ανδρός (είχε καταθέσει, γράφει, το «συγκλονιστικό βίντεο» στην δικαιοσύνη!). Πριν καταλήξει –με τη γνωστή του τάση να μπερδεύει ομοφυλοφιλία, παιδεραστία, ναρκωτικά και ροζ δημοσιολογία– ν’ αναρωτιέται πώς «ο κύριος αυτός τοποθετήθηκε ως πρόεδρος στο… Νοσοκομείο Παίδων».
Θα πει κανείς, όλη αυτή η ομοφοβία δεν είναι παρά μια ένδειξη κουτσομπολισμού. Το πολιτικό ζήτημα είναι άλλο: ότι ο Τομπούλογλου, ως αποτυχών κυβερνητικός πολιτευτής, είχε καταλήξει σε θέση διευθυντική σε νοσοκομείο· ότι, από αυτήν τη θέση, κανόνιζε μίζες (πόσοι άλλοι κάνουν τα ίδια; και πόσο τα κέρδη τους χρησιμοποιούνται για να λαδώνουν ολόκληρο τον -κομματικό- μηχανισμό του οποίου παιδιά είναι;)· ότι, αν πιστέψουμε όσα διαδίδουν δικοί του κύκλοι, τον πιάσανε στα πράσα «γιατί βρισκότανε σε κόντρα με τον Άδωνι» (πόσο προστατεύονται όσοι αντίστοιχοι βρίσκονται στην εύνοιά του, ή σε άλλων την εύνοια;)· ότι, όπως διαδίδουν κυβερνητικοί κύκλοι, «το Μαξίμου γνώριζε για την έρευνα» (και, άρα, ΔΕΝ ενημέρωσε τον Τομπούλογλου να φυλαχτεί – μήπως όμως και μόνο η αναφορά αυτή δείχνει ότι σε άλλες τέτοιες περιπτώσεις απλώς ο κάθε κρατικός μιζοπράτης ακούει το σφύριγμα και την τελευταία στιγμή φυλάγεται;).
Προφανώς, όλα αυτά ΔΕΝ συνδέονται με τις προσωπικές ερωτικές προτιμήσεις του Χάρη Τομπούλογλου. Όσοι τα συνδέσουν, κι όσοι το έχουν ήδη κάνει σε μπλογκς και ραδιόφωνα, είναι απλώς βαθιά ρατσιστές και ομόφοβοι. Η ομοφοβία όμως αυτή, και το σύστημα σεξουαλικότητας το οποίο εκπροσωπεί και στο οποίο, εκών άκων, έπαιζε και ο συγκεκριμένος πολιτευτής, είναι απολύτως συνδεδεμένες με τη διαφθορά, την πολιτική της μίζας, την απρέπεια των ΜΜΕ, και την χειραγωγούμενη δημόσια σφαίρα.
Και εννοώ εδώ το εξής απλό: οι ιστορίες πολιτικών, παπάδων, καλλιτεχνών κλπ, που σε βίντεο και άλλα προσωπικά δεδομένα εκτίθενται κατά καιρούς ως «σεξουαλικά αντικανονικοί», χρησιμοποιούνται ως φόβητρα από ένα σύστημα που, το ίδιο, τους αναγκάζει να ζουν κρυφά, χρησιμοποιεί τον εκβιασμό ως πολιτική συναλλαγματική αξία, στηρίζει την ύπαρξη δικτύων που προσφέρουν σεξουαλικό κρύψιμο αλλά και ρεμούλα και εκμετάλλευση (συχνά σε αλληλεπίδραση), και γενικά συντηρεί μια εικόνα καθεστωτικού «καθώς πρέπει» ως αναγκαίο συστατικό ενός εθνικού κλεφτοκοτισμού.
Τα ενδεχομένως υπαρκτά βίντεο με τον Τομπούλογλου σε σεξουαλική συνεύρεση, με τον Τομπούλογλου να λέει σε φίλους του για τα σεξουαλικά μυστικά άλλων πολιτικών, και, προσφάτως, με τον Τομπούλογλου να διαπραγματεύεται μίζα, δεν είναι άσχετα μεταξύ τους. Αποτελούν ένα συνεχές. Και το συνεχές δεν συνδέεται, βεβαίως, με τη σεξουαλική ταυτότητα, αλλά με το αντίθετο, με την απουσία της. Ο Τομπούλογλου φαίνεται ότι βρίσκεται στο κέντρο αυτών των βίντεο όχι γιατί είναι γκέι, αλλά γιατί έχει μάθει να κρύβεται και κρυφά να διαπραγματεύεται· είτε την ερωτική διαθεσιμότητα, είτε τις πληροφορίες για «των άλλων τα κουσούρια», είτε 25.000 ευρώ μίζα για διαφημίσεις κατά της παχυσαρκίας.
Το συνεχές αυτό δεν είναι ένα συνεχές σεξουαλικής ιδιαιτερότητας, όπως οι ομόφοβοι τρέχουν να υπονοήσουν, αλλά ένα άλλο συνεχές στο οποίο και οι ίδιοι αυτοί συμμετέχουν και διαπρέπουν: το συνεχές της πολιτικής διαφθοράς, της εξωνημένης δημόσιας σφαίρας, της δήθεν εθνομαγκιάς, του καθωσπρεπισμού, του θεσμικού αναχρονισμού, της ψευτιάς, της αποκρυμμένης διαφοράς, της διακηρυγμένης υποτέλειας και του πονηρού καιροσκοπισμού.
Όποιος ξέρει την ελληνική πραγματικότητα, γνωρίζει ότι «ο Τομπούλογλου» θα συνεχίσει να μας απασχολεί. Πάλι και πάλι και πάλι. Όχι απλώς γιατί φαίνεται να ανήκει στην τάξη των πονηρών πολιτευτών που ξέρουν να επιβιώνουν ακόμα και της πυρηνικής καταστροφής. Αλλά διότι το παράδειγμά του ουσιαστικά δείχνει προς έναν συγκεκριμένο τρόπο διαχείρισης της δημόσιας σφαίρας και διαπλοκής της με την πολιτική εξουσία που στην Ελλάδα έχει παγιωθεί ως κανόνας κι έχει ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση του αποδεκτού ως διαρκώς διαπραγματευόμενου και συμβιβασμένου. Ο κανόνας Τομπούλογλου. Και η αδιανόητα διαρκής του ισχύς.
