Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ. Όχι τόσο ενωμένο και σίγουρα όχι τόσο δυνατό
Ολοκληρώθηκε ο πρώτος γύρος των εκλογών για τον ηγέτη της Κεντροαριστεράς. Αν και θα έπρεπε να λέμε η πρώτη πράξη, μια που επρόκειτο περί θιάσου πραγματικού, που ιδίως στα debate σε έκανε να ανησυχείς για το βαθμό επαφής του με την πραγματικότητα και την κοινή λογική.
Μεγάλοι κερδισμένοι της μάχης για τον νέο φορέα της Κεντροαριστεράς δεν είναι ούτε η Φώφη Γεννηματά, ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης. Μεγάλοι κερδισμένοι είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρώτος διότι αποδείχτηκε ότι για την Κεντροαριστερά ενδιαφέρεται κυρίως κόσμος του ΠΑΣΟΚ, ενώ οι ψηφοφόροι που αναζητούν το «φιλελεύθερο Κέντρο» στην πραγματικότητα μάλλον δεν ενδιαφέρονται, πράγμα που ανοίγει το δρόμο για να κερδίσει η ΝΔ μεγάλο μέρος από τους ψηφοφόρους του Ποταμιού. Εάν κιόλας, γίνει η μεγάλη ανατροπή και κερδίσει ο Νίκος Ανδρουλάκης, κατεξοχήν βενιζελικός στην εσωκομματική γεωμετρία, τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο καλά για τον Μητσοτάκη που μπορεί να ποντάρει και σε πιθανότητα μετεκλογικής συνεργασίας. Ο Τσίπρας από την άλλη μπορεί να τρίβει από τώρα τα χέρια του για το πολύ πιθανό ενδεχόμενο να είναι η Φώφη Γεννηματά η πρόεδρος του νέου φορέα, μια που σε αυτή την περίπτωση θα γνωρίζει ο Τσίπρας ότι θα υπάρχει στη Βουλή, ιδίως μετά από τυχόν εκλογές, ένας τουλάχιστον πρόθυμος πόλος για πιθανές συνεργασίες που θα αντικαταστήσει τον Πάνο Καμμένο και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Κοινώς συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ στο δρόμο για την πλήρη πασοκοποίησή του.
Μεγάλος χαμένος: Πρώτα και κύρια ο Σταύρος Θεοδωράκης, που κατάφερε το εντυπωσιακό από αρχηγός κόμματος με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, να πάρει ελάχιστες ψήφους, να μείνει τέταρτος και καταϊδρωμένος και φυσικά ήδη να αντιμετωπίζει μεγάλες αντιδράσεις στο εσωτερικό αυτού που έχει απομείνει από το κόμμα του. Αποδεικνύεται ότι το Ποτάμι, γέννημα της μνημονιακής εποχής, πρωτοβουλία ανθρώπων που κατά βάση ήθελαν έναν ακόμη πιο ακραίο νεοφιλελευθερισμό και κατεξοχήν κόμμα του «ακραίου Κέντρου», μικρή σχέση με το χώρο της Κεντροαριστεράς είχε, ούτως ή άλλως.
Αλλά με έναν τρόπο χαμένος είναι κι ο Γιώργος Καμίνης. Όχι μόνο γιατί δεν έπαιξε το ρόλο που του ανάθεσαν, δηλαδή αυτού που θα εξασφάλιζε ότι η «κεντροαριστερά» θα πήγαινε ακόμη πιο δεξιά, αλλά και γιατί η φιγούρα του να προσπαθεί να παίξει τον δυνάμει αρχηγό κόμματος, μάλλον δεν ταίριαζε με αυτή του υποτιθέμενα «σοβαρού» δημάρχου Αθηναίων (και αυτού με το μικρότερο έργο θα συμπληρώναμε…).
Φωτογραφία: Nick Paleologos / SOOC
Κοινώς, η ελληνική κοινωνία είναι κάπως πιο σύνθετη από το πώς σκέφτονται όσοι θεωρούν ότι ο κέντρο του σύμπαντος βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο καφέ Φίλιον και την Πλατεία Συντάγματος και άρα πολύ πιθανό να μην ενστερνίζεται και τις απόψεις τους.
Μπροστά μας είναι ο δεύτερος γύρος. Προφανώς και θα κλιμακωθεί και η ένταση των επιθέσεων και τη προσπάθεια προσεταιρισμού ψηφοφόρων των υπόλοιπων υποψηφίων. Όμως, την ίδια στιγμή θα συνεχιστεί η ίδια απογοητευτική εικόνα πολιτικών που πρακτικά δεν έχουν να πουν τίποτα το ουσιώδες, που συγκαλύπτουν πίσω από μεγαλοστομίες την πολιτική μπακαλική με την οποία όταν έρθει η ώρα θα κρίνουν εάν θα πάνε με τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, και που μικρή σχέση έχουν με αυτό που ήταν κάποτε το ΠΑΣΟΚ.
Άλλωστε, αυτό που ζούμε δεν είναι παρά ένα ακόμη στιγμιότυπο από το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται για την «μεταμνημονιακή» επόμενη μέρα. Ένα σκηνικό όπου ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θα βολεύονται να στήνουν σκηνικά πόλωσης, χωρίς πραγματικές διαφορές, αφού μεγάλο μέρος της πολιτικής τους ούτως ή άλλως θα το υπαγορεύουν οι «θεσμοί». Ένα σκηνικό όπου στην πραγματικότητα δεν θα υπάρχει άλλος χώρος για ένα κόμμα, παρά μόνο ως ένα προσάρτημα για να συμπληρώσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία ο ένας ή άλλος από τους δύο βασικού παίκτες. Ένα σκηνικό μιας χώρας που ούτως ή άλλως οι πολίτες της έχουν πάψει προ πολλού να πιστεύουν ότι υπάρχουν πολιτικοί μεσσίες.
Κι ο Σταύρος θα πάρει το σακίδιό του και σιγά σιγά θα χαθεί στο βάθος του πλάνου, σαν φινάλε επεισοδίου των «Πρωταγωνιστών».
Φωτογραφία: Menelaos Myrillas / SOOC
