δὲν ἔχω ἀφήσει ποῦτσο νὰ στάξει χάμω καὶ μερικοὶ συνεχίζουν νὰ μὲ ἀποκαλοῦν στρέητ

Πραγματικὰ ἀδιαφορῶ ἂν ὁ Π. Τατσόπουλος ἔχει πηδήξει δέκα, ἑκατό, χίλιες ἢ ἑκατομμύρια Ἀθηναῖες. Αὐτὸ ποὺ μὲ ἐνοχλεῖ στὴ δήλωσή του δὲν εἶναι ὁ κομπασμὸς περὶ τῆς ἔντονης σεξουαλικῆς του ζωῆς, ἀλλὰ ἡ ὁμοφοβία ποὺ τὴν χαρακτηρίζει ἀπὸ ὅπου καὶ ἂν τὴν πιάσεις. Τὸ γεγονὸς ὅτι τυχαίνει ὁ Τατσόπουλος, ἐκτὸς ἀπὸ συγγραφέας τοῦ ὁποίου κάποια βιβλία δυστυχῶς μοῦ ἔχουν ἀρέσει, νὰ εἶναι ἐπίσης καὶ βουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καθιστᾶ τὴν ὁμοφοβία τῆς δήλωσής του ἀκόμη πιὸ προβληματική. Τὸ γεγονός, δέ, ὅτι ὁ σχολιασμὸς τῆς δήλωσης στὰ social media ὄχι μόνο δὲν ἐπισημαίνει τὴν ὁμοφοβική της διάσταση (μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις), ἀλλὰ ἀντιθέτως ἐνισχύει τὴν ὁμοφοβία τὸ λὲς καὶ τρομακτικό.

Ἂς ποῦμε λοιπὸν τὰ αὐτονόητα:

Δὲν χρειάζεται νὰ συζητήσεις μὲ τὴ Χρυσὴ Αὐγή. Θὰ ἔλεγα μάλιστα ὅτι χρειάζεται νὰ μὴν συζητήσεις μὲ τὴ Χρυσὴ Αὐγή. Ἄν, παρ’ὅλα αὐτά, δὲν καταφέρεις νὰ ἀποφύγεις τὸν πειρασμὸ μιᾶς ἀκόμη, ὁποιασδήποτε, δημόσιας ἀντιπαράθεσης, τοὐλάχιστον μὴν δείχνεις ὅτι παίρνεις στὰ σοβαρὰ ὁτιδήποτε σοῦ καταλογίζουν οἱ ναζιστές. Καὶ κυρίως, μὴν ἀπολογεῖσαι.

Ἰδιαίτερα ἂν αὐτὸ ποὺ σοῦ καταλογίζουν εἶναι ὅτι εἶσαι πούστης, καὶ σοῦ τὸ καταλογίζουν ἐπειδὴ τὸ θεωροῦν βρισιά, ἐσύ, ὁ ἀριστερός, μὴν ἀποδέχεσαι ὅτι πράγματι εἶναι βρισιά. Τὸ νὰ πεῖς «μὰ ἐγὼ ἔχω παντρευτεῖ, ἔχω ἀναπαραχθεῖ, ἔχω γαμήσει ἑκατομμύρια γυναῖκες», σημαίνει ἐκ τῶν πραγμάτων ὅτι ἑρμηνεύεις τὸ «εἶναι ἀδελφή» ὡς βρισιά, ἢ τοὺλάχιστον ὡς ψόγο τὸν ὁποῖο ὀφείλεις νὰ ἀποκρούσεις δημόσια.

Ἂν ἐμένα μὲ πεῖ κάποιος «στρέητ» καὶ ἀπαντήσω «ἔ ὄχι καὶ στρέητ, ἐγὼ ποὺ δὲν ἀφήνω ποῦτσο νὰ στάξει χάμω τόσα χρόνια τώρα», ἡ ἀπάντησή μου θὰ ξενίσει περισσότερους ἀπὸ ὅσους θὰ σοκάρει. Καὶ θὰ ξενίσει, νομίζω, καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι μὲ ἐνοχλεῖ νὰ μὲ περνᾶνε γιὰ στρέητ καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι μπαίνω στὸν κόπο νὰ ἀντικρούσω τὸν ψόγο. Ὁ λόγος ποὺ θὰ ξένιζε εἶναι ὅτι γενικῶς δὲν θεωρεῖται κακὸ νὰ εἶσαι στρέητ, ἄρα μᾶλλον ὡς κομπλιμέντο θὰ ἔπρεπε «κανονικὰ» νὰ τὸ ἐκλάβω. Ἀντίθετα, κακὸ θεωρεῖται νὰ εἶσαι πούστης, καὶ μάλιστα θηλυπρεπής, «ἀδελφὴ» ποὺ λένε καὶ οἱ φασίστες, γι’αὐτὸ ἄλλωστε ὑπάρχουν καὶ ὁμοφυλόφιλοι πού, ὑποκύπτοντας στὸν ἴδιο τύπο ὁμοφοβίας, διαφημίζουν ὅτι εἶναι straight-looking καὶ straight-acting!

Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ πρόβλημα: ὅτι ἐλάχιστοι ἐκπλήσσονται ὅταν κάποιος (καὶ μάλιστα ἄνθρωπος «τῶν γραμμάτων», καὶ μάλιστα βουλευτὴς τῆς ἀριστερᾶς) φαίνεται νὰ θεωρεῖ αὐτονόητο ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἀφήσει νὰ αἰωρεῖται ἡ «ρετσινιὰ» τοῦ πούστη, ἀκόμη καὶ ἂν τὴν ἐκτοξεύει ἡ ναζιστικὴ ἐγκληματικὴ συμμορία· ὅτι οἱ ἀντιδράσεις ἑστιάζουν στὸ πόσο ἀποδεκτὴ μὲ ὅρους μικροαστικῆς ἠθικῆς εἶναι ἡ φρασεολογία (καὶ ἡ οὺσία, ἐνδεχομένως) τῆς ἀπολογίας του καὶ ὄχι στὸ γεγονὸς ὅτι ἀπολογεῖται· ὅτι θεωρεῖται αὐτονόητο πὼς ὅταν κάποιον τὸν ἀποκαλοῦν πούστη μὲ στόχο νὰ τὸν μειώσουν αὐτὸς θὰ πρέπει πρωτίστως νὰ ἀποδείξει ὅτι δὲν εἶναι πούστης, ἀποδεχόμενος ἔτσι ὅτι πράγματι ὁ χαρακτηρισμὸς εἶναι μειωτικός.

Ἐνῶ βέβαια, ὁ μόνος τρόπος νὰ χτυπηθεῖ ἡ ὁμοφοβικὴ οὐσία τοῦ ψόγου θὰ ἦταν νὰ πεῖ κανείς, «ναί, εἶμαι ἀδελφή, ποιό εἶναι τὸ πρόβλημά σας;» – ἀκόμη καὶ ἂν δὲν ἦταν ἀλήθεια. Στὸ κάτω κάτω, ὅπως θὰ ἔλεγαν καὶ οἱ νεολιμπερὰλ φίλοι μας, δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει τί κάνετε στὸ κρεβάτι σας, ἀρκεῖ νὰ μὴν προκαλεῖτε!