Σύντροφε Δουζίνα!
Μια επιστολή του Β. Ι. Λένιν στον εκπρόσωπο του Σοβιέτ του Πειραιά, Κώστα Δουζίνα
Σύντροφε εκπρόσωπε του Σοβιέτ του Πειραιά Δουζίνα,
Διάβασα το άρθρο σου στην ημιεπίσημη εφημερίδα του Κόμματος, με τίτλο «Αριστερά και ανθρώπινα δικαιώματα», την ώρα που σε απευθείας σύνδεση παρακολουθούσα την πρώτη επαναπροώθηση προσφύγων στην Τουρκία. Χάρηκα που εντόπισες στη σωστή συγκυρία, ως γνήσιος μαρξιστής-λενινιστής που είσαι, το ζήτημα που η πρόσφατη συζήτηση ανέδειξε. Τη σχέση της Αριστεράς μας με τα δικαιώματα. Με στεναχώρησε βέβαια κάπως πως δίστασες να εφαρμόσεις στην Αριστερά μας το κατηγόρημα που της αξίζει: Κομμουνισμός! Αλλά μάλλον σε δικαιολογώ, καθώς εικάζω πως δεν θέλησες να δυσαρεστήσεις το μέτωπο με τους σφους Ανελίτες, που καίτοι όχι ακόμα κομμουνιστές, σαν εμάς, παραμένουν ωστόσο βαθύτατα προσδεδεμένοι στο επαναστατικό μας όραμα.
Χαίρομαι επίσης που επανανακάλυψες την διαλεκτική των δικαιωμάτων, όπως μας την δίδαξε ο σφος Μαρξ σε σχέση με τη Γαλλική Επανάσταση, ως τον ύπουλο τρόπο των αστών να θωρακίζουν το κράτος τους και να μας αποπροσανατολίζουν. Που μας υπενθύμισες πως «οι παλιοί επαναστάτες και οι πρόσφατοι αντιρρησίες δεν επικαλούνταν τα δικαιώματα ως νομικούς θεσμούς, αλλά ως συνθήματα, και οδηγούς αγώνα», άρα και πως μας αρκεί να τα λέμε, να συνθηματίζουμε και μετά να καθόμαστε να βλέπουμε τους θεσμούς να τα κατασπαράζουν.
Χαίρομαι που είχες το κουράγιο να θυμηθείς τους μεγάλους αντιαποικιοκρατικούς αγώνες και την βαθύτατη περιφρόνηση που επέδειξαν απέναντι στο τελευταίο προπύργιο της αποικιοκρατίας, τον δικαιωματικό λόγο, ως λόγο λευκών, αστών, δυτικών.
Χαίρομαι που έτριψες στα μούτρα των αντιδραστικών εχθρών του Κόμματός μας, που μας εγκαλούν για την παραβίαση της συνθήκης της Γενεύης, τα υλικά όριά της, τον τρόπο που οι κρετίνοι φιλελεύθεροι δημοκράτες την δημιούργησαν για να πολεμήσουν εμάς τους κομμουνιστές.
Χαίρομαι που υπενθύμισες στους παραπλανημένους μικροαστούς που εισέρρευσαν πρόσφατα στο Κόμμα μας πως «όταν όμως τα δικαιώματα επιβάλλονται στις κρατικές πολιτικές και ο νομικισμός στους ταξικούς και συλλογικούς αγώνες, η κοινωνία μετατρέπεται σε σύνολο μονάδων που αδιαφορούν για το κοινό καλό. Ο νεοφιλελεύθερος ναρκισσιστής βρίσκει τον φυσικό του σύντροφο στο ατομικιστικό υποκείμενο των δικαιωμάτων». Η συλλογικότητα των εργατών και η Τάξη η ίδια θα σε ευγνωμονούν αιωνίως.
Πιο πολύ απ’ όλα όμως χαίρομαι, σύντροφε, που δεν ξέχασες στην κατακλείδα σου να θέσεις το πραγματικό επίδικο: «Δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, ούτε πραγματικά δικαιώματα χωρίς ριζική αλλαγή της ταξικής κυριαρχίας».
Είμαι μάλιστα, σύντροφε, σίγουρος πως το άρθρο σου είχε και συνέχεια. Πως μετά από αυτή τη θεωρητική σου ανάλυση, απορρέουσα από τη μακρά και επιτυχημένη καρριέρα σου, την οποία με αυταπάρνηση εγκατέλειψες για να προσφέρεις στο Σοβιέτ του Πειραιά, ακολουθούσε και το πρακτικό κομμάτι. Δεν ξέρω γιατί δεν το δημοσίευσες ακόμη, αλλά εγώ το διαβάζω αυτό το κομμάτι πίσω και πέρα από τις γραμμές.
Αυτό που θα καλούσε στην ανατροπή αυτής της κυβέρνησης που αντιμάχεται την κοινωνική δικαιοσύνη.
Της κυβέρνησης που εδώ και 14 μήνες έχει προσφέρει μόνο δύο αντιδραστικά πράγματα, το σύμφωνο συμβίωσης και την ιθαγένεια, απομακρύνοντας έτι περαιτέρω την ταξική πάλη από την κομβική στιγμή της ρήξης.
Της κυβέρνησης που έχει αφήσει την ταξική κυριαρχία στην θέση της, αναπροσαρμόζοντας απλώς τους φορείς της.
Και πάλι όμως, σύντροφε, χαίρομαι. Χαίρομαι που η πένα σου είναι το τσεκούρι που σπάει σαν την παγωμένη θάλασσα την ψευδή συνείδηση των δικαιωματικών συντρόφων.
Χαίρομαι που είσαι ο οίστρος που διαταράσσει τις φαντασιωτικές προσδοκίες τους.
Που είσαι το φάντασμα που πλανιέται στα δωμάτια της εξουσίας και καλεί σε ταξική εκδίκηση.
Που είσαι η Αρετή που δεν θαμπώνεται μπροστά στο ατομικό δάκρυ, που δεν κουνάει ρούπι από το θεωρητικό της μετερίζι.
Σύντροφε Δουζίνα!
Χαιρετίζω το ύφος και το ήθος σου και τιμώ τον δίκαιο αγώνα σου.
Με συντροφικούς χαιρετισμούς,
Λένιν
