Ψυχανάλυση και «ψυχανάλωση»

Οι βεβαιότητες του Κώστα Δουζίνα θυμίζουν λίγο εκείνο που στις φιλοσοφικές σπουδές ονομάζεται «λήψη του ζητουμένου»: ο συγγραφέας λαμβάνει ως δεδομένο ό,τι υποτίθεται πως προσπαθεί να αποδείξει με τους συλλογισμούς του. Κι αυτό αφενός θα ήταν απολύτως φυσικό, με δεδομένη την τοποθέτηση του συγγραφέα ως βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος, αφετέρου όμως σημαίνει πως ο συγκεκριμένος δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να διαθέτει την ουδετερότητα που απαιτείται για τη χρήση οποιωνδήποτε ψυχαναλυτικών εργαλείων. Μια τέτοια στρεβλή χρήση της ψυχαναλυτικής θεωρίας, και μάλιστα με προαποφασισμένα συμπεράσματα και επιχειρηματολογία «παντός καιρού», είναι μια άτοπη κατανάλωση του ψυχαναλυτικού διαβήματος, μια πρακτική στην οποία πρώτος από όλους ο ίδιος ο Φρόυντ ήταν σφόδρα αντίθετος.