Περίσσεψε η υποκρισία γύρω από το δικαίωμα στην απεργία
Το ζήσαμε και αυτό: ο ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί την ΝΔ ότι έχει… αντεργατικές θέσεις για το θέμα του δικαιώματος στην απεργία και τη ΝΔ να κατηγορεί την κυβέρνηση ότι υπονομεύει το δικαίωμα στην απεργία επειδή δεν κάνει… ακόμη πιο δύσκολη τη διαδικασία κήρυξης της απεργίας. Κοντολογίς, υποκρισία στο τετράγωνο εν μέσω της ψήφισης ενός ακόμη μνημονιακού πολυνομοσχεδίου.
Η κυβέρνηση φέρνει στη Βουλή μια ρύθμιση που κάνει ακόμη πιο δύσκολη την κήρυξη απεργίας από τα πρωτοβάθμια σωματεία. Η πρόβλεψη για απαρτία 50%+1 των ταμειακώς εντάξει μελών του σωματείου χτυπάει στην πραγματικότητα τα μεγάλα και ενεργά σωματεία, που μάλιστα έχουν το σύνολο των εργαζομένων να είναι γραμμένα σε αυτά, όπως είναι για παράδειγμα αρκετά σωματεία των αστικών συγκοινωνιών και των ΔΕΚΟ. Των συγκοινωνιών που όπως και άλλες ΔΕΚΟ μεταφέρονται, με συνοπτικές διαδικασίες, στο Υπερταμείο Αποκρατικοποιήσεων προς ιδιωτικοποίηση και όλοι περίμεναν μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις σε αυτή την περίπτωση. Εάν ψηφιστεί αυτή η ρύθμιση, θα είναι αδύνατο να πετυχαίνουν ποτέ αυτή την απαρτία τα σωματεία αυτά και η μόνη λύση που θα τους απομένει, θα είναι να ζητούν ομοσπονδίες ή συνομοσπονδίες να προκηρύσσουν απεργία για λογαριασμό τους (πράγμα που μπορεί και να μη συμβεί εάν π.χ. οι πλειοψηφίες στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα δεν συμπαθούν το συγκεκριμένο σωματείο).
Η ρύθμιση αυτή πατάει πάνω σε ρυθμίσεις που έχουν περάσει διάφορες χώρες τις τελευταίες δεκαετίες, στο πλαίσιο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών για τον περιορισμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Και εάν κανείς μελετήσει το πώς προτάθηκαν και πέρασαν τέτοιες ρυθμίσεις θα δει ρητά να λέγεται: «ψηφίζουμε τέτοιες ρυθμίσεις για να περιορίσουμε τη δυνατότητα να κηρύσσον τα σωματεία απεργία».
Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση έκανε μια προσπάθεια να διορθώσει κάπως τη διατύπωση του νόμου, π.χ. με την εξαίρεση των πανελλαδικών πρωτοβάθμιων σωματείων. Όμως, το πιο βασικό είναι ότι δοκιμάζει να περιορίσει τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, κάνοντας αυτό που δεν τόλμησε ούτε ο Σαμαράς να περάσει: κάνοντας πιο δύσκολους τους όρους με τους οποίους κηρύσσονται απεργίες. Πάνω στο κεκτημένο της ρύθμισης του πολυνομοσχεδίου μπορούν να γίνουν και άλλες παρεμβάσεις και το δικαίωμα στην απεργία πρακτικά να καταργηθεί. Όπως ακούστηκε αρκετές φορές αυτές τις μέρες, εάν αρχίσει να ξηλώνεται το πλέγμα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, μετά δεν υπάρχει τέλος σε αυτή τη διαδικασία.
Για αυτό το λόγο και είναι τουλάχιστον προκλητικές οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, συμπεριλαμβανομένου του αρμόδιου υπουργού Ευκλείδη Τσακαλώτου, σύμφωνα με τις οποίες η ρύθμιση αυτή είναι ευκαιρία για να ανασυγκροτηθεί και να μαζικοποιηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι σαν να λες σε κάποιον ότι εάν ακρωτηριαστεί στο ένα χέρι, θα είναι μια ευκαιρία να δυναμώσει το άλλο του χέρι.
Η ΝΔ από τη μεριά της στην αρχή χαιρέτισε τη ρύθμιση με δηλώσεις που είχαν όλο το απαραίτητο μνημονιακό φολκλόρ (“θα την ψηφίσουμε και με τα δυο μας χέρια”). Βέβαια μετά κυριάρχησε και πάλι και ο απαραίτητος μνημονιακός μικροπολιτικός υπολογισμός και η ΝΔ αποφάσισε να καταψηφίσει. Για να τεκμηριώσει τη θέση της πρότεινε διαδικασίες που στην πραγματικότητα κάνουν ακόμη πιο δύσκολη την κήρυξη της απεργίας, αφού ζητά να υπάρχει όχι απαρτία 50%+1 αλλά απόφαση 50%+1.Κάποιο μάλιστα φωστήρες της ΝΔ πρότειναν να ψηφίζουν όλοι οι εργαζόμενοι του κλάδου και όχι μόνο τα μέλη του σωματείου.
Στην πραγματικότητα, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση, περίσσεψε η υποκρισία αυτές τις μέρες. Οι «θεσμοί» επέβαλαν μια ρύθμιση που την αναζητούσαν χρόνια οι κυβερνήσεις που επιδιώκουν ιδιωτικοποιήσεις και μεγάλες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις (και θέλουν να αποφύγουν μεγάλες και «οχληρές» απεργίες) αλλά και οι εργοδότες που αισθάνονται έτσι πιο ασφαλείς, όταν π.χ. ανακοινώνουν ετσιθελικά μειώσεις μισθών ή μαζικές απολύσεις.
Το παιχνίδι των αλληλοκατηγοριών και της «ατάκας» στις ανακοινώσεις δεν μπορεί να συγκαλύψει ότι στην πραγματικότητα σε αυτή την απόφαση κυβέρνηση και ΝΔ πηγαίνουν, με την ίδια γραμμή: τη γραμμή που αντιμετωπίζει τους εργαζομένους ως αναλώσιμο υλικό που πρέπει να προσαρμόζεται σε μια συνθήκη διαρκώς δυσμενέστερη.
