Ο κόσμος σε μια νέα αναζήτηση
Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις μάς δείχνουν ότι ο καπιταλισμός βιώνει τη πιο βαθιά κρίση του, και ο κόσμος είναι σε μια νέα αναζήτηση.
Ο Ambrose Evans-Pritchard, στο άρθρο του στη Daily Telegraph, βασιζόμενος στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας Διακανονισμών (IBS) υποστηρίζει πως η «ασθένεια» που οδήγησε στη κρίση του 2008, δεν θεραπεύτηκε και πως τα ποσοστά δανεισμού στην παγκόσμια οικονομία είναι σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο. Σύμφωνα πάντα με τον Pritchard, η κρίση του 2008 δεν είναι μια κρίση που επαναλαμβάνεται ανά 100 χρόνια αλλά αν δεν λυθούν τα ζητήματα που οδήγησαν σ’ αυτήν, μπορεί να επαναληφθεί άμεσα.
Η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ αυξάνει τους τόκους. Οι οικονομίες των χωρών όπως η Κίνα ή ο Καναδάς, που τα ποσοστά χρέους τους είναι μεγαλύτερα απ’ τα ΑΕΠ τους, είναι εύθραυστες. Και αν γίνει ένα «μπαμ» σε μια απ’ αυτές τις οικονομίες, θα ακολουθήσουν και άλλες σαν «ντόμινο».
Όπως επίσης ένας απ’ τους μέντορες του Wall Street, ο Henry Kaufman, στο τελευταίο του βιβλίο υποστηρίζει πως χρειάζεται μια πιο κοντινή, άμεση και ολοκληρωμένη παρέμβαση στις αγορές.¹
Ο CEO της General Electric, Jeff Immelt, σύμφωνα με τη Financial Times λέει πως συμφωνεί με τα πρώτα πέντε λεπτά της προεκλογικής ομιλίας του Sanders, που αφορούν τη παραγωγή και όχι τη κατανάλωση και τα χαμηλά εργατικά μεροκάματα.
Η νέα κρίση έρχεται (;)
Όλες αυτές οι συζητήσεις, ανοίγουν σε μια κρίσιμη εποχή.
Σε μια εποχή που ο κόσμος έχει αντιληφθεί πως το σύστημα πλέον δεν λειτουργεί και ψάχνει μια νέα διέξοδο.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως ο αριστερός Sanders παρά λίγο θα κέρδιζε τις εσωκομματικές εκλογές ενάντια στην Clinton και παρά λίγο θα είχαμε αριστερό πρόεδρο στις ΗΠΑ. (Το φαντάζεστε;)
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός που ο αριστερός Corbyn, που οι δημοσκοπήσεις τον «θάβανε», παρά λίγο να κερδίσει της εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός που ο αριστερός Melenchon, πέτυχε να κάνει το «μεγάλο άλμα» στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας.
Και μάλιστα, και οι τρεις αυτοί ηγέτες, δεν είχαν ριζοσπαστικά προγράμματα, απλά πρότειναν λίγο φιλολαϊκά, αυτονόητα μέτρα.
Απ’ την άλλη, δε πρέπει να ξεχνάμε βέβαια και την άνοδο της άκρας δεξιάς όπως στις περιπτώσεις των Le Pen και Trump.
Ένα νέο κίνημα ανυπακοής
Όλα αυτά πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα στη χώρα μας και στα ΜΜΕ μας. Το χειμώνα είχαμε το Survivor μας και τώρα τα «μπάνια του λαού».
Και ένα κοινοβούλιο με 7 κόμματα, που φαντάζουν 7 φράξιες της ίδιας πολιτικής: των μνημονίων και του εξευτελισμού.
Αλλά η νέα «μπόρα» που έρχεται, δεν πρέπει να μας βρει απροετοίμαστους.
Γι’ αυτό και πρέπει να δημιουργηθεί στη χώρα μας ένα νέο κίνημα ανυπακοής και αντίστασης που θα έχει ως κορμό τους ανθρώπους που οδηγήθηκαν στη μιζέρια και στην εξαθλίωση σ’ όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων, τα κινήματα ενάντια στη λεηλασία της φύσης, τα κινήματα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, τις μαχόμενες δυνάμεις εργατικών και αγροτικών συλλογικοτήτων, τη νεολαία, την LGBT+ κοινότητα, τους μετανάστες, τα κινήματα κατά των πλειστηριασμών, και όλων όσων θέλουν την ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος.
Το δίλημμά μας δεν είναι αν θα μείνει ο Τσίπρας ή αν θα έρθει ο Μητσοτάκης, που είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος (του ευρώ, των μνημονίων και της λιτότητας). Αλλά, αν θέλουμε δημοκρατία, δικαιοσύνη, ελευθερία, ψωμί, παιδία, εργασία ή ομηρία, μιζέρια και εξαθλίωση.
Διαλέγουμε και παίρνουμε.
___
¹ Tectonic Shifts in Financial Markets: People, Policies, and Institutions, Henry Kaufman, 2017.
