Ο δικός μου Άγγελος

Δεν ξέρω αν ο Άγγελος είναι με κάποιο τρόπο παιδί της εποχής του, μέλος μιας πιο μικρής και «μαζεμένης» σκηνής όπου όλα επικαλύπτονταν κι έτσι γινόταν να τα προλαβαίνεις. Αυτό που ξέρω είναι πόσο μαλάκας υπήρξα –στην έναρξη της ιστορίας με τους κίτρινους ορούς που είχαν μέσα φουσκαλίτσες ανθρακικού, σαν πορτοκαλάδες, στο παράρτημα του Λαϊκού Νοσοκομείου- όταν κώλωσα να του προτείνω να καταγράψουμε με κάποιο τρόπο όλα αυτά που εκείνος δεν θα ήθελε να ξεχαστούν, επειδή φοβόμουν να τον βάλω σε ένα τέτοιο λούκι την ώρα της μάχης. Τώρα δεν είναι πια εδώ και οι τρύπες που άφησε είναι πάρα πολλές, γαμώτο…