Καλό ταξίδι Χρήστο…
O Χρήστος Γραμματίδης, που έφυγε σήμερα, ύστερα από μια σύντομη μάχη με τον καρκίνο, που την έδωσε με το σθένος του ανθρώπου που γνωρίζει τα ενδεχόμενα αλλά δεν το βάζει κάτω παρ’ όλα αυτά, χωρίς να χάσει ούτε την οξυδέρκεια, ούτε την ευαισθησία, ούτε το χιούμορ του, υπήρξε για το Unfollow κάτι παραπάνω από συνεργάτης. Ήταν ένας φίλος.
Ο Χρήστος Γραμματίδης ήταν η καλύτερη απόδειξη ότι οι άνθρωποι που αποκτούν παρουσία στα μέσα κοινωνικά δικτύωσης δεν είναι κάποιοι που απλώς δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν. Από τους καλύτερους και πιο καταρτισμένους δικηγόρους της γενιάς του, με μεγάλη παιδεία και ευρυμάθεια, θύμιζε ότι η επαγγελματική επιτυχία δεν είναι απαραίτητο να στεγνώνει τους ανθρώπους.
Από το φοιτητικό του πέρασμα από τη ριζοσπαστική αριστερά μπορεί να μην κράτησε αυτό που θα θεωρούσε αυταπάτη ή μυθολογία. Κράτησε, όμως, τη «διαρκή ευαισθησία» με την οποία ταύτισε κάποτε την Αριστερά ο Γιώργος Ιωάννου. Κράτησε, ακόμη, μια εντυπωσιακή ανεξαρτησία πνεύματος αλλά και μια αταλάντευτη στάση σε ζητήματα που αφορούν τα δικαιώματα, μη διστάζοντας με παρρησία να παίρνει θέση όποτε χρειαζόταν.
Εκτός, όμως, από όλα αυτά ήταν και ένας αξιαγάπητος άνθρωπος, γενναιόδωρος με τους φίλους και τους ανθρώπους που αγαπούσε και μια ζωντανή απόδειξη του τι σημαίνει όντως χαρά της ζωής.
Όταν πληροφορήθηκε ότι έπασχε από καρκίνο και μπήκε στη διαδικασία της νοσηλείας και των θεραπειών επέλεξε να μιλήσει για αυτό. Να μιλήσει για τον καρκίνο και την εμπειρία του ασθενούς. Οι αναρτήσεις του στο facebook όλο αυτό τον καιρό, πάντα με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια για την πραγματική εξέλιξη της αρρώστιας, αποτέλεσαν όχι μόνο ένα ιδιότυπο ημερολόγιο της νόσου αλλά και ένα υπόδειγμα μάχης για τη ζωή. Μίλησε για την ασθένεια με ειλικρίνεια, χιούμορ αλλά και μια βαθιά ανθρωπιά. Είχε την αποφασιστικότητα ενός ανθρώπου που αγαπάει τη ζωή και θέλει να παλέψει για αυτή, αλλά και την αξιοπρέπεια αυτού που θέλει να δώσει τη μάχη με σθένος αλλά και χωρίς αυταπάτες.
Με τον τρόπο αυτό κατάφερε να αγγίξει ακόμη περισσότερους ανθρώπους. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που δεν συγκινήθηκαν απλώς αλλά βοηθήθηκαν, πήραν δύναμη για να δώσουν και τη δική τους μάχη.
Εάν τελικά το νόημα της ζωής είναι να μην την αφήνεις να σπαταλιέται και να κάνεις ό,τι μπορείς ώστε να αφήνεις το δικό σου αποτύπωμα και να κερδίζεις μια θέση ξεχωριστή στη σκέψη και τη μνήμη των ανθρώπων που άγγιξες, τότε ο Χρήστος κατάφερε πολλά στο σύντομο πέρασμα του από τη ζωή, έστω και εάν αυτή η σκέψη μόνο παρήγορη δεν είναι.
Εμείς από τη μεριά μας ας του εκφράσουμε για άλλη μια φορά τη βαθιά ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι μας τίμησε με τη φιλία και τη συνεργασία του. Στην οικογένεια και τους δικούς του ανθρώπους απευθύνουμε τα βαθιά και ειλικρινή συλλυπητήριά μας, με την ελπίδα ότι αυτό το κύμα συγκίνησης, εκτίμησης και αγάπης για το Χρήστο, τους δώσει κουράγιο αυτή τη δύσκολη ώρα.
