Έφυγε από τη ζωή ο Στέλιος Διαβολάκης
Πέθανε ο Στέλιος Διαβολάκης, ιστορικό στέλεχος του εργατικού και αριστερού κινήματος. Πρωτοπόρος στην προσπάθεια να οργανωθούν συνδικαλιστικά οι εργάτες στην Εταιρεία Λιπασμάτων. Το Unfollow είχε την τιμή να τον γνωρίσει στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ «Δραπετσώνα για να έχουνε ζωή» στο οποίο δίνει τη δική του μαρτυρία για τους αγώνες των εργατών στα Λιπάσματα. Η κηδεία του θα γίνει την Παρασκευή 27/4 στις 12μμ στο νεκροταφείο του Σχιστού.
Παραθέτουμε μερικά σημεία για τη ζωή του Στέλιου Διαβολάκη όπως τα κατέγραψε ο γιός του Θανάσης Διαβολάκης.
Γεννήθηκε το 1928 στον Πειραιά. Ο πατέρας του ήταν από χωριό της Λάρισας, πέθανε στην Κατοχή, η μάνα του προσφυγοπούλα από τη Σμύρνη. Πήρε μέρος στην Αντίσταση από τις γραμμές της ΕΠΟΝ. Το 1945 πιάνει δουλειά στην Εταιρεία Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα, εκλέγεται στη Συνεργιακή και Εργοστασιακή Επιτροπή. Το 1952 δουλεύει στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ μέχρι τη διάλυσή του το 1958, επανασυνδέεται το 1961. Το 1953 πρωτοστατεί στην ίδρυση της Ένωσης Εργατοτεχνιτών Κοπής και Συσκευασίας Υαλοπινάκων και αργότερα του Συνδικάτου της Εταιρείας Λιπασμάτων (με 13 Σωματεία-μέλη), Εκλέγεται συνεχώς Πρόεδρός τους μέχρι τη δικτατορία του 1967. Συμμετέχει στο ΔΣ της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Χημικής Βιομηχανίας, στην ΚΕ του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος (Δ.Σ.Κ.-συνδικαλιστική παράταξη της ΕΔΑ), στο προεδρείο των 115 Συνδικαλιστικών Οργανώσεων του Πειραιά, οργανωτικός γραμματέας του Εργατικού Τομέα Δραπετσώνας της ΕΔΑ που καλύπτει σχεδόν όλο το βιομηχανικό προλεταριάτο του Πειραιά (Λιπάσματα, Τσιμέντα, Πετρέλαια, φορτωεκφορτωτές κλπ). Πρωτοπόρος στο εργατικό κίνημα στις δύσκολες συνθήκες της μετεμφυλιακής περιόδου, συμμετέχει στην οργάνωση των πολύ σημαντικών και σκληρών εργατικών αγώνων της περιόδου (μεγάλες απεργίες, απεργία 30 ημερών στα Λιπάσματα που καταλήγει σε απεργία πείνας) με σημαντικές εργατικές κατακτήσεις (ανθυγιεινό επίδομα, ταμείο επικουρικής ασφάλισης, αλλαγή ωραρίου, συσσίτιο, μέτρα ασφαλείας κλπ).
Η παρακολούθησή του από το “συνδικαλιστικό” της Ασφάλειας Πειραιά είναι καθημερινή, συνεχείς οι συλλήψεις και οι προσαγωγές στην Ασφάλεια, απελευθερώνεται πάντα μετά από κινητοποιήσεις των συναδέλφων του. Η εργοδοσία της Εταιρείας Λιπασμάτων (Μποδοσάκης) τον κατηγορεί για εμπρησμό του εργοστασίου, τον διώχνει από το εργοστάσιο. Ξαναγυρίζει στη δουλειά μετά από δύο χρόνια και τρία απαλλακτικά βουλεύματα.
Τη δεύτερη μέρα του πραξικοπήματος της 21/4/1967 συλλαμβάνεται καθώς πήγαινε σε παράνομο ραντεβού. Βασανίζεται σκληρά στην Ασφάλεια Πειραιά, τόπο μαρτυρίου για τους αγωνιστές του Πειραιά, με φάλαγγα και άγριο ξύλο. Με σπασμένη την κάτω γνάθο (δεν μπορούσε να φάει) φυλακίζεται μαζί με χιλιάδες αγωνιστές στη Γυάρο και αργότερα στη Λέρο.Μετά τις συνεχείς διαμαρτυρίες της επιτροπής Στρατοπέδου και του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, μεταφέρεται, έπειτα από δυο χρόνια, στο Γενικό Κρατικό Αθηνών, όπου νοσηλεύεται εννεα μήνες. Χωρίς να αποκατασταθεί η υγεία του τον ξαναγυρίζουν στη Λέρο. Όλο αυτό το διάστημα αρνείται να υπογράψει ¨δήλωση μετανοίας” για να απελευθερωθεί, παρά τις συνεχείς πιέσεις σ’ αυτόν και την οικογένειά του .Απολύεται με τις Επιτροπές Υγείας, με “ανήκεστο βλάβη”, το Μάρτη του 1971.Ο ίδιος ο Μποδοσάκης τού αρνείται να ξαναδουλέψει στα Λιπάσματα. Για να επιβιώσει στήνει μαγαζί, τζαμάδικο, στο Κερατσίνι. Συνεχείς ενοχλήσεις από την Ασφάλεια. Συνδέεται με τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ, μέχρι τη μεταπολίτευση.
Στη μεταπολίτευση, με άλλους συνδικαλιστές, στήνουν το γραφείο της ΕΣΑΚ Πειραιά (ΕΣΑΚ συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ) και παίρνει μέρος στους εργατικούς αγώνες της νέας περιόδου. Το 1978 εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος στο Κερατσίνι, επανεκλέγεται άλλες δυο φορές. Ήταν για αρκετά χρόνια πρόεδρος του παραρτήματος Κερατσινίου της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών και φίλων Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Μέχρι πρίν 3-4 χρόνια ήταν μπροστά σε κάθε πορεία του Πολυτεχνείου με το πανό του ΣΦΕΑ (Σύλλογος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974) του οποίου ήταν μέλος.
