«Δικαιωματισμός» ή αλληλεγγύη; Επιστολή της Επιτροπής για τη χορήγηση αδειών στους πολιτικούς κρατουμένους
Με αφορμή το άρθρο του UNFOLLOW «Τρομοκρατία, δικαιωματισμός και η ένοπλη πάλη ως η άλλη όψη της μεταδημοκρατικής συναίνεσης», λάβαμε επιστολή από την Επιτροπή για τη χορήγηση αδειών στους πολιτικούς κρατουμένους, την οποία δημοσιεύουμε.
Με αφορμή πρόσφατη ανακοίνωσή μας (δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 18/2/16) όσον αφορά τη μη χορήγηση αδειών στους Δ. Κουφοντίνα και Α. Γιωτόπουλο, η συντακτική ομάδα του περιοδικού UNFOLLOW μάς τίμησε με εκτενές άρθρο στην ηλεκτρονική του έκδοση (21/2/16) υπό τον εντυπωσιακό τίτλο: «Τρομοκρατία, δικαιωματισμός και η ένοπλη πάλη ως η άλλη όψη της μεταδημοκρατικής συναίνεσης».
Στο εν λόγω άρθρο, παρατίθεται ένα μέρος της ανακοίνωσης και δηλώνεται εξαρχής η πρόθεση των συντακτών του να αποτολμήσουν «ορισμένες παρατηρήσεις» ως προς «την οργάνωση του δικαιωματικού λόγου, του λόγου που προσπαθεί να αντιπαρατεθεί στην αντιμετώπιση των “τρομοκρατών” από την πολιτεία και στις κυρίαρχες αντιλήψεις γι’ αυτήν την αντιμετώπιση». Οι υπογράφοντες, Α. Ζενάκος και Χ. Νάτσης, προχωρούν σε μια «γλαφυρή» περιγραφή των ορίων του δικαιωματικού αυτού λόγου: «Κι έτσι δεν είναι ίσως τυχαίο ότι ακόμη και στους κόλπους των μαχητικότερων δικαιωματικών αγωνιστών, σπάνια ακούγεται ηχηρά η απαίτηση μιας πολιτικής λύσης που να οδηγεί στην αποφυλάκιση των εγκλείστων για “τρομοκρατία”. Οι αγωνιστές αυτοί αποτελούν έτσι, τρόπον τινά, την ένοχη συνείδηση μιας φιλελεύθερης κοινωνίας. Τη συνείδηση που την προτρέπει να βρει τον πραγματικό εαυτό της, αυτόν που η πράξη του τρομοκράτη δεν επερωτά απλώς, αλλά αρνείται διαρρήδην», οδηγούνται στο «εύλογο» συμπέρασμα αναφορικά με το αμαρτωλό τρίγωνο Αριστερά-δικαιώματα-ένοπλη πάλη: «Όταν λοιπόν ζητούμε από την Αριστερά να πρωτοστατεί στη διεκδίκηση δικαιωμάτων για τους πολιτικούς κρατούμενους, ίσως δεν πρέπει να βλέπουμε την άρνησή της να αναγνωρίσει την ύπαρξή τους ως μια διαφωνία μαζί μας αλλά ως μια συμφωνία – κι έτσι ίσως να αντιληφθούμε και τους εαυτούς μας ως συμμέτοχους στη διαδικασία μετάλλαξης του “αξιακού πυρήνα” της Αριστεράς από ένα περιεχόμενο που αναγνωρίζει πλευρές σε μια σύγκρουση σε ένα που διεκδικεί δικαιώματα για όλους» και καταλήγουν στο εξόχως «αποκαλυπτικό», σύμφωνα με το όλο σκεπτικό τους, σχετικά με το αντάρτικο πόλης: «Κι έτσι, να δούμε το αντάρτικο πόλης τα τελευταία χρόνια ως τη σκιά της μεταδημοκρατικής μετάλλαξης… Ο αντάρτης πόλης της Ελλάδας της κρίσης εμφανίζεται, συνεπώς, τόσο βουτηγμένος στη μεταπολιτική όσο είναι και οι ακραιοκεντρώοι πολέμιοί του – όχι ένας σκοτεινός μαχητής αλλά ένα σκοτεινό μέλος της “κοινωνίας των πολιτών”».
Ομολογουμένως, ενδιαφέρον και αρκούντως φιλοεπαναστατικό.
Ας μας επιτραπεί, ελαφρώς καθυστερημένα, ένας σύντομος, επί της ουσίας θέλουμε να πιστεύουμε, σχολιασμός.
Η ύπαρξη του κράτους, διαχρονικά, εδράζεται στη βίαιη είτε συναινετική απόσπαση της ελευθερίας του κοινωνικού σώματος. Σε κάθε περίπτωση, στο μέτρο πάντα της οικειοποίησης αυτής και συνήθως μετά από σκληρούς αγώνες, κάθε ιεραρχικά οργανωμένη πολιτεία παραχωρεί τα περί ων ο λόγος δικαιώματα, διατηρώντας ασφαλώς τη δυνατότητα εξαίρεσης ή και πλήρους κατάργησής τους, ως αποσπασματική «επιστροφή» της αλωμένης κοινωνικής ελευθερίας. Με αυτή την έννοια, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων αποτελεί υπεράσπιση των αγώνων που δόθηκαν αλλά και προάσπιση, από καλύτερες θέσεις, των αγώνων που χρειάζεται να δοθούν μέχρι την οριστική κατάκτηση-επανοικειοποίηση του υπέρτατου αγαθού. Ιδού, λοιπόν, πού κρυβόταν τόσο καιρό ο ύπουλος, βαθιά αντιδραστικός «δικαιωματισμός».
Περιέργως, δεν ζούμε σε έναν κόσμο ιδεών. Ο κόσμος μας είναι κόσμος σάρκας και αίματος και έστω μια ανάσα ελευθερίας, ιδίως γι’ αυτούς που βιώνουν στο πετσί τους την κρατική εκδικητικότητα, είναι πολύτιμη, «επείγουσα» τω όντι. Είναι μια νίκη της ανθρώπινης ζωής πάνω στον επιβαλλόμενο κοινωνικό της θάνατο.
Παρεμπιπτόντως, το οξύμωρο, ως «μετάλλαξη» εσχάτως και του αντάρτη πόλης, δεν συναντάται ποτέ στην αγωνιστική διεκδίκηση. Αντιθέτως, συναντάται πάντοτε στον ατομικό ή συλλογικό πολιτικό αυτοακρωτηριασμό. Καμιά δε «πολιτική λύση που να οδηγεί στην αποφυλάκιση των εγκλείστων για “τρομοκρατία”» δεν μπορεί να προκύψει με τρόπο μεταφυσικό, ερήμην των ιδίων, ή μεταθέτοντάς την σε ένα κάποιο ιστορικό επέκεινα.
Ας το ξεκαθαρίσουμε, όμως, μια και καλή.
Ισχυριζόμαστε, χωρίς να τρέφουμε ψευδαισθήσεις για την Αριστερά («ορθολογικώς κυβερνώσα» ή μη), ότι όσοι δηλώνουν κοινωνική ευαισθησία, επικαλούνται αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση ή υιοθετούν αντιεξουσιαστικά προτάγματα, δεν δικαιούνται να σιωπούν πάνω στο ζήτημα της στέρησης αδειών στους πολιτικούς κρατούμενους. Ισχυριζόμαστε, επίσης, ότι ο «δικαιωματικός» μας λόγος είναι και πρέπει να γίνεται αντιληπτός ως απόπειρα διάνοιξης περασμάτων ελευθερίας για τους πολιτικούς κρατούμενους και τους καταπιεζόμενους στο σύνολό τους. Ισχυριζόμαστε, εν τέλει, παραφράζοντας την πασίγνωστη πλέον ρήση:
Είναι ο λόγος της αλληλεγγύης, πανέξυπνε!
EΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
