ΓΑΛΕΡΑ – για τους φίλους, Γιάννης
Για τις Ακυβέρνητες Πολιτείες του Γιάννη Καλαϊτζή...
Δεν ήμουν ο μόνος – όλοι είχαμε δεχτεί «το τηλεφώνημα». «Θέλω να σε δώ». Με περίμενε πίνοντας όρθιος, το ένα πόδι στη μπάρα, μαύρη καμπαρντίνα, απείχε μόνο ένα στέτσον κι ένα Smith & Wesson απόσταση από τον καουμπόικο συμβολισμό που εμπεριείχε το ζητούμενο της συνάντησης.
«Πρέπει να κάνουμε κάτι».
«Τι, ρε Γιάννη;» Η ερώτηση ήταν τυπική. Ήξερα.
Ο χρόνος ήταν «πολιτικά νεκρός» – η Ελλάδα είχε μόλις ολοκληρώσει την περαίωση της «ένοπλης πάλης», είχε σηκώσει το γαμημένο, και περήφανη κάτοχος ενός ακριβοπληρωμένου C4i, είχε καταπλήξει την υφήλιο με τους έωλους Κεντέρηδές της. Τα διακοποδάνεια έρρεαν άφθονα, θηριώδη τζιπ που οδηγούσαν αναγνώστες του Θέμου όργωναν τις Οδούς του Μπόμπολα, ο θεός της Ελλάδας (το μαύρο χρήμα) τής χαμογελούσε.
Όντως. Έπρεπε να κάνουμε κάτι γι αυτό.
«Δεν ξέρω… Κάτι».
Φαντάζομαι, ακολούθησαν καρμπόν συναντήσεις με ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων. Βετεράνων και ανερχόμενων, απόμαχων και νεοσύλλεκτων, ανεπανόρθωτα στοιχειωμένων και ανεπανόρθωτα ρομαντικών, που όλοι όμως είχαν δύο κοινά στοιχεία:
Κανείς δεν ήξερε τι ήταν αυτό το «κάτι» και όλοι ξέρανε.
Και κανείς δεν θα έλεγε «όχι» στον Γιάννη Καλαϊτζή.
Μέσα σε δύο ή τρείς ομαδικές συναντήσεις, το «κάτι» πήρε σάρκα και οστά μεγέθους 24Χ33,5 cm (ιδέα του Γιάννη Καλαϊτζή), τίτλο «ΓΑΛΕΡΑ» (ιδέα του Πέτρου Ζερβού), γραφιστική αυστηρή απλότητα (επιλογή του Δημήτρη Αρβανίτη), σήμα ένα βαρέλι με κουπιά (δημιουργία του Τάσου Παυλόπουλου) και μότο «για τις Ακυβέρνητες Πολιτείες» (για να κλείσει ο κύκλος επιστρέφοντας στον Καλαϊτζή).
Το στίγμα και το εκτόπισμα του αποτελέσματος αυτών των συνευρέσεων είναι καταγεγραμμένο στα πενηντατόσα τεύχη που κρεμάστηκαν στο περίπτερο από την εποχή που «είχαμε ακόμα ευρώ» μέχρι την εποχή που μπήκαμε στα βαθιά αχαρτογράφητα νερά της κρίσης.
Απο πολλούς και πολλάκις έχει καταγραφεί και σχολιαστεί η εμπειρία ενός ουτοπικού εγχειρήματος, μιας «εφόδου προς τον ουρανό», με τους καλύτερους των καλύτερων να δίνουν τον ακόμα καλύτερο εαυτό τους γενναιόδωρα και χωρίς αντάλλαγμα, θέτοντας αφύσικα ψηλά τον πήχυ και το μέτρο της έντυπης ποιότητας. Αυτή είναι η αγιογραφική βερσιόν.
Υπάρχει και η κάπως πιό μελαγχολική βερσιόν: ενός δονκιχωτικού εγχειρήματος από συντελεστές που εκτός από την πείρα τους έδειχναν και την ηλικία τους, σεβάσμιο πλην περιορισμένα νεανικό, μια γλυκόπικρη επιστράτευση παλιών συμπολεμιστών, όπως στις ταινίες όπου διάφοροι Τόμυ Λη Τζώουνς και Κλίντ Ήστγουντς ξαναζώνονται τον εξοπλισμό για μια τελευταία ένδοξη περιπέτεια.
Και υπάρχει και η δική μου υποκειμενική βερσιόν, η «τεχνοκρατικά μεταφυσική» που επιχειρώ να αρθρώσω σε μια μάταιη προσπάθεια να ορίσω στην πληρότητά της την έννοια «Γιάννης Καλαϊτζής».
Γιατί, κακά τα ψέματα, η ΓΑΛΕΡΑ ήταν ο Γιάννης, και ο Γιάννης ήταν η ΓΑΛΕΡΑ. Και τα δύο τυπικές ονομασίες γι’ αυτό το «κάτι» που «έπρεπε να κάνουμε»: να απελευθερώσουμε τη συσσωρευμένη ενέργεια όλων όσα προηγήθηκαν, σωρεύτηκαν, βάραιναν, και μετα βίας πλέον κρύβονταν κάτω από το χαλί του σημιτικού σαλονιού μιας μεγαλοπιασμένης πλέον μεταπολιτευτικής εμπειρίας.
Κι ο μόνος τρόπος να σκάσουμε αυτή τη φούσκα ήταν με μια αρκούντως αιχμηρή ακίδα: ακονισμένη πάνω στην κληρονομιά του Γαλλικού Μάη, στην ασέβεια του Hara Kiri, στο αρχαίο θέατρο, στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο, στα τολμηρά σκίτσα του Αϊζενστάϊν, στα κόμικ-βεριτέ, στην οικολογία, στα κινήματα, στις δημόσιες συζητήσεις για τα «σκίτσα του Μωάμεθ» και στην ανελέητη εναντίωση σε Χριστόδουλους με ράσα και χωρίς. Όλα αυτά που συναποτελούσαν τον Γιάννη-ΓΑΛΕΡΑ και τη ΓΑΛΕΡΑ-Γιάννη, τον καταλύτη για το Big Bang που απελευθέρωσε όλη αυτή τη συμπυκνωμένη ενέργεια που επέτρεψε σε ένα Σύμπαν να πάρει τη μορφή του και κάθε πλανήτη να βρεί την τροχιά του.
Η ΓΑΛΕΡΑ βούλιαξε ακριβώς στο χρονικό σημείο που είχε αρχίσει να γίνεται «τυπικά απαραίτητη». Θα διαλέξω την αισιόδοξη αφήγηση ότι προπορεύτηκε τόσο όσο να δείξει τον δρόμο και το παράδειγμα σε κατοπινές προσπάθειες συλλογικών εγχειρημάτων αντίστασης στην κρίση, και τι είναι, πώς μοιάζει και -επιτρέψτε μου να θυσιάσω την ευγένεια χάριν της ακρίβειας- πώς γαμάει η Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς.
Εν μέσω κρίσης (και με καταλύτη αυτή, πιστεύω ακράδαντα) η ΓΑΛΕΡΑ ήδη μετρησε απώλειες πολύτιμων συνεργατών της: τον Αλέκο Λύτρα και τον Γιώργο Ανανδρανιστάκη. Τώρα αποχαιρέτησε και τον καπετάνιο της, τν Γιάννη Καλαϊτζή. Κι εδώ θα διαλέξω την αισιόδοξη αφήγηση: όσο περισσότερα αστέρια στον ουρανό του, τόσο πιο εύκολη για τον θαλασσοπόρο η πλοήγηση.
Για τις Ακυβέρνητες Πολιτείες.
___
Η κηδεία του Γιάννη Καλαϊτζή θα γίνει αύριο, 16/2, στις 2μμ, από το Γ΄ Νεκριταφείο. Η οικογένειά του επιθυμεί αντί στεφάνων τα χρήματα να κατατεθούν στον λογαριασμό Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά, Τράπεζα Πειραιώς: 6053-040030-938, IBAN : GR5301710530006053040030938, για την Παμπειραϊκή Πρωτοβουλία Υποδοχής και Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών.
