Τάσος Θεοφίλου «Κάποιοι άνθρωποι έχουν αποφασίσει να είμαι πέντε χρόνια στη φυλακή χωρίς μισό στοιχείο»
Ο Τάσος Θεοφίλου καταδικάστηκε το 2014, σε πρώτο βαθμό, σε 25 χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία και για ληστεία στην Alpha Bank της Νάουσας Πάρου, που είχε γίνει τον Αύγουστο του 2012, ενώ είχε απαλλαγεί από την κατηγορία της συγκρότησης και ένταξης στην Ε. Ο. «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Τώρα, στη δίκη του σε δεύτερο βαθμό, συνεκδικάζονται η έφεση του κατηγορουμένου αλλά και η έφεση της εισαγγελίας υπέρ του νόμου. Στην τελευταία δικάσιμο, η εισαγγελέας Άννα Καλουτά πρότεινε να κηρυχθεί ένοχος τόσο για τις πράξεις που του καταλογίστηκαν στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο όσο και γι’ αυτές για τις οποίες είχε αθωωθεί, μεταξύ των οποίων και η ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση και η ανθρωποκτονία από πρόθεση. Η δίκη του συνεχίζεται στις 27 Ιουνίου.
Είστε πλέον στη φυλακή πέντε χρόνια. Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο που δεν έχει πάψει να διατρανώνει την αθωότητά του να αντέχει τον εγκλεισμό;
Υποθέτω –σε υπαρξιακό επίπεδο– πως είναι αρκετά πιο εύκολο αν το συγκρίνει κανείς με κάποιον που δίνει τη μάχη με τον καρκίνο ενώ δεν έχει καπνίσει ποτέ. Από εκεί και πέρα υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που κάνουν διαχειρίσιμη την εμπειρία αυτή, όπως το γεγονός ότι σου δίνεται η δυνατότητα να εξερευνήσεις ένα ολόκληρο κοινωνικό σύμπαν. Στην περίπτωσή μου, επιπλέον υπάρχει η ιδιαιτερότητα ότι η φυλακή ήταν πάντα ένας κόσμος που είχα την περιέργεια να μάθω πώς λειτουργεί. Επίσης, αυτό που μ’ αρέσει να κάνω, δηλαδή το να γράφω, μπορώ να το κάνω και στη φυλακή, η οποία μάλιστα μου προσφέρει και άφθονο υλικό. Φαντάζομαι αν ήμουν φωτογράφος, για παράδειγμα, θα είχα μεγάλο πρόβλημα.
Η ποινική δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι δομημένη στη βάση μιας μεσαιωνικής σοφίας. Δεν μπαίνει κανείς στη φυλακή γνωρίζοντας πόσο θα καθίσει. Αρχικά περιμένει το δικαστήριο που ελπίζει πως θα αθωωθεί ή θα πάρει μια ποινή που αντιστοιχεί στα αδικήματα που έχει διαπράξει –αν και η εμπειρία λέει ότι 9 στους 10 κρατούμενους δικαιώνονται στο εφετείο και όχι στο πρωτόδικο–, μετά περιμένει το εφετείο που έρχεται ύστερα από ενάμιση χρόνο περίπου, όμως στις περισσότερες περιπτώσεις θα πάρει κάποια αναβολή για άλλον έναν χρόνο. Έτσι ο χρόνος στη φυλακή είναι χωρισμένος σε στάδια ελπίδας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το κόλπο με το καρότο. Για ένα αρρωστημένο βασανιστήριο, που όμως βοηθάει στο να περνάει ο καιρός.
Φυσικά έχει μεγάλη σημασία το γεγονός ότι η φυλακή είναι συγχρόνως τα θεμέλια και τα παρασκήνια του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, το μέρος που αποκαλύπτεται ο πραγματικός του βούρκος σε όλη του τη δόξα. Οπότε για έναν αναρχικό αποτελεί και ένα σημαντικό πεδίο αγώνα.
Είστε συγγραφέας. Διαβάζουμε, λόγου χάρη, συχνά τις ιστορίες σας από τη φυλακή, τις οποίες δημοσιεύετε στο Facebook, αφηγήσεις με ανθρώπους που συναντάτε εκεί… Οι υπερασπιστές σας συχνά αναφέρονται σ’ αυτή σας τη δραστηριότητα με τη σκέψη, πιθανώς, ότι η κοινωνία εκτιμά τους συγγραφείς ή εν πάση περιπτώσει τους χαρισματικούς ανθρώπους. Ταυτόχρονα, από τη στιγμή της σύλληψής σας, τα γραπτά σας βρέθηκαν στο μικροσκόπιο των διωκτικών αρχών αλλά και των ΜΜΕ, σε μια προσπάθεια να αναδειχτεί μέσα από αυτά η ενοχή σας. Πώς νιώθει ένας συγγραφέας που βλέπει μια προσπάθεια τόσο να τον υπερασπιστούν όσο και να τον ενοχοποιήσουν μέσω των κειμένων του;
Νομίζω πως το δεύτερο σκέλος της ερώτησης εξηγείται από το πρώτο. Η «αντιτρομοκρατική», τα κυρίαρχα μίντια με δημοσιογράφους που εξαρτούν την όποια καριέρα τους από τις πληροφορίες που αντλούν ως διαρροές από τη συγκεκριμένη υπηρεσία, καθώς και ένας κύκλος από ειδικούς εφέτες εισαγγελείς και δικαστές επένδυσαν επικοινωνιακά στο πρόσωπό μου. Στο προφίλ που ήθελαν να μου φορέσουν βοήθησαν πάρα πολύ οι σπλάτερ ιστορίες που αναρτούσα τότε στο μπλογκ «παρανουαρικό». Στην περίπτωσή μου ξέφυγαν από κάθε όριο, φτάνοντας στο σημείο το παρανουαρικό να αποτελεί κομμάτι της δικογραφίας προκειμένου να σκιαγραφηθεί το προφίλ μου, όπως αναφέρεται στο παραπεμπτικό βούλευμα. Στην πραγματικότητα δεν πιστεύω πως κάποιος με υπερασπίζεται βάσει της ιδιότητας αυτής, αλλά πιο πολύ ότι αρνείται να δεχτεί ότι κάποιος μπορεί να ενοχοποιείται ακριβώς λόγω αυτής.
Είστε από τους πρώτους που βίωσαν τις φυλακές «υψίστης ασφαλείας» που οραματίστηκε και ξεκίνησε να υλοποιεί η προηγούμενη κυβέρνηση στον Δομοκό. Μπορείτε να μας μιλήσετε για την εμπειρία σε αυτές; Έχει βελτιωθεί η κατάσταση με την κατάργησή τους;
Για την ακρίβεια, εγώ βρισκόμουν στη συγκεκριμένη φυλακή πριν γίνει τύπου Γ, όπου και παρέμεινα μετά τη μετατροπή της. Ήμουν σε φυλακή τύπου Γ χωρίς να είμαι στην ειδική πτέρυγα τύπου Γ, γιατί δεν πληρούσα τις προϋποθέσεις (είχα έστω και πρωτόδικα απαλλαχθεί από την κατηγορία της συμμετοχής σε οργάνωση). Η διαφορά με την τύπου Γ δεν ήταν τελικά κάποια σημαντική αλλαγή στο καθεστώς της διαβίωσης, αλλά ο δυσανάλογος πολλαπλασιασμός της ποινής για όποιον θεωρείται ότι εμπίπτει σε αυτό το καθεστώς. Οι κρατούμενοι στις τύπου Γ καλούνταν να εκτίσουν τριπλάσια περίπου πραγματική ποινή από κάποιον με την ίδια ονομαστική ποινή εκτός τύπου Γ. Επίσης, στερούνταν στην ουσία το δικαίωμα στην άδεια μετά την έκτιση ενός μέρους της ποινής που ίσχυε κανονικά. Μετά την κατάργησή τους η κατάσταση συνεχίζει όπως και πριν. Μην ξεχνάμε ότι τα συμβούλια της φυλακής ζητάνε από τους πολιτικούς κρατούμενους Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά, οι οποίοι έχουν αναλάβει την ευθύνη για τις επαναστατικές οργανώσεις στις οποίες έδρασαν, δηλώσεις μετανοίας προκειμένου να γίνει σεβαστό το δικαίωμά τους στην άδεια, ενώ για τους αναρχικούς πολιτικούς κρατούμενους Καραγιαννίδη, Χαρίση, Σαραφούδη και Σταμπούλο, που οι κατηγορίες για τις οποίες έχουν καταδικαστεί είτε δεν συνδέονται με συμμετοχή σε οργανώσεις είτε οι ίδιοι αρνούνται τη συμμετοχή τους σε αυτές, εφευρίσκουν μια σειρά από γραφειοκρατικά κολλήματα –επίσημα και ανεπίσημα– προκειμένου να μην τους τη δώσουν. Οπότε με έναν τρόπο υπάρχει μια άτυπη επαναλειτουργία τους με το γνωστό πια πρόσημο της σημερινής κυβέρνησης, που συνοδεύει κάθε πτυχή της πολιτικής της.
Η σύλληψή σας στηρίχθηκε σε ένα ανώνυμο τηλεφώνημα που δέχτηκε η Αντιτρομοκρατική – η οποία, όπως πληροφορηθήκαμε από τη δική σας υπόθεση, δεν διαθέτει σύστημα αναγνώρισης κλήσεων, και συνεπώς δεν μπορούσε να το διερευνήσει περαιτέρω. Μπορείτε να μας μιλήσετε για τις κινήσεις της αστυνομίας μέχρι τη στιγμή που θεώρησαν ότι «έδεσαν» την υπόθεση; Επίσης, η δίωξή σας στηρίχθηκε και στην εύρεση γενετικού σας υλικού σε ένα καπέλο – σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν οι Αρχές αλλά αντικρούουν οι πραγματογνώμονες στους οποίους απευθύνθηκε η υπεράσπισή σας. Πότε πληροφορηθήκατε την ύπαρξη αυτού του καπέλου; Ποια μέθοδος ακολουθήθηκε για τη λήψη γενετικού σας υλικού και πώς πιστοποίησαν τα εργαστήρια της ΕΛΑΣ τη συμβατότητα του DNA που ανιχνεύθηκε στο καπέλο με το δικό σας;
Η αλήθεια είναι ότι η δίωξή μου δεν βασίστηκε σε κανένα ανώνυμο τηλεφώνημα. Αυτός είναι απλά ένας τρόπος για να ξεκινήσει η «αντιτρομοκρατική» το αφήγημά της, όπως αυτό αποτυπώνεται στη δικογραφία. Μ’ αυτόν τον τρόπο ξεκινάνε όλες οι δικογραφίες αυτής της υπηρεσίας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σύμβαση μεταξύ «αντιτρομοκρατικής» και δικαστών, προκειμένου οι πρώτοι να μην είναι αναγκασμένοι να εκθέτουν τον τρόπο με τον οποίο συλλέγουν τις όποιες πληροφορίες τους. Αυτή η σύμβαση, που είναι ούτως ή άλλως καταχρηστική, αξιοποιείται από τη συγκεκριμένη υπηρεσία σε βαθμό που φτάνει την πλήρη ασυδοσία. Οπότε προφανώς και δεν υπήρξε κάποιο ανώνυμο τηλεφώνημα. Η σύλληψή μου αποφασίστηκε και σχεδιάστηκε λίγες ημέρες μετά τη ληστεία της Πάρου, καθώς το γεγονός ότι υπήρξε πολίτης που έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκειά της ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δυσφημιστεί ο αναρχικός χώρος, κάτι που εξυπηρετούσε την τότε πολιτική ατζέντα. Έτσι η συγκεκριμένη ληστεία έπρεπε να αποδοθεί σε αναρχικό και να συνδεθεί με τη δράση ένοπλων οργανώσεων.
Έχει ενδιαφέρον ότι το εύρημα που παρουσιάζεται ως το στοιχείο που υποτίθεται ότι ανιχνεύτηκε DNA μου δεν υπάρχει στις φωτογραφίες έξω από την τράπεζα ακριβώς μετά τη ληστεία, την ίδια στιγμή που έχει φωτογραφηθεί, όπως είναι λογικό και προβλεπόμενο να συμβαίνει, η παραμικρή λεπτομέρεια, μέχρι και γόπες τσιγάρων. Το υποτιθέμενο εύρημα λοιπόν, ένα καουμπόικο καπέλο, εμφανίζεται ως διά μαγείας δύο μέρες μετά κατευθείαν στις φωτογραφίες με τα ευρήματα που έχουν φωτογραφηθεί στη ΓΑΔΑ. Το ακόμη πιο περίεργο είναι, αν πάρουμε ως πραγματικό το εύρημα, ότι δεν αποστέλλεται απευθείας στη Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών για εξέταση προκειμένου να εντοπιστεί αν υπάρχει γενετικό υλικό ή αποτυπώματα, αλλά για κάποιο λόγο παραμένει στα χέρια κάποιας αδιευκρίνιστης αστυνομικής υπηρεσίας χωρίς να εξετάζεται. Η «αντιτρομοκρατική» δεν αποφασίζει να διατάξει την εξέτασή του ούτε καν στις 14 Αυγούστου 2012, οπότε και λαμβάνει το υποτιθέμενο ανώνυμο τηλεφώνημα που με υποδεικνύει ως δράστη της ληστείας, προκειμένου να διαφυλάξει έστω και υποτυπωδώς τους τύπους για την αξιοπιστία των ερευνών της. Αντ’ αυτού περιμένει πρώτα να με συλλάβει στις 18 Αυγούστου και να το στείλει για εξέταση στο ίδιο αντιδραστήριο και την ίδια χρονική στιγμή με το πλούσιο δείγμα στοματικού επιχρίσματος που μου είχε βίαια αποσπαστεί. Με αυτή τη μέθοδο, η μόνη βεβαιότητα είναι ότι τα δείγματα θα επιμολυνθούν εκβιάζοντας στην πραγματικότητα τα αποτελέσματα. Δεν είναι τυχαίο που η Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής όταν της ζητήθηκε να γνωμοδοτήσει σχετικά με τη συγκεκριμένη μέθοδο ένα από τα προαπαιτούμενα που έθεσε ήταν οι εξετάσεις να γίνονται από εργαστήρια που δεν ανήκουν οργανικά σε κάποια υπηρεσία της αστυνομίας. Γνωμοδότηση που παρακάμφθηκε επιδεικτικά.
Η «αντιτρομοκρατική» είχε μια εντυπωσιακή, αν όχι ύποπτη, βεβαιότητα ότι το DNA που θα προκύψει από τις εργαστηριακές εξετάσεις θα ταυτίζεται με το δικό μου, σε τέτοιο βαθμό που ζήτησε επισήμως την υπόθεση στις 18:00 της 18ης Αυγούστου, λίγες ώρες μετά τη σύλληψή μου, ενώ τα όποια επίσημα αποτελέσματα, όπως προκύπτει από τη δικογραφία, έφτασαν στα χέρια της την επόμενη μέρα, στις 19 Αυγούστου.
Στην πρώτη δίκη σας, ακούστηκε από το υψηλόβαθμο στέλεχος της Αντιτρομοκρατικής, Λευτέρη Χαρδαλιά, η φράση: «Μπορεί να μην είναι, ως ένα μέρος δεν γνωρίζω αν είναι αλήθεια. Μπορεί να μην ήταν ο άνθρωπος στη ληστεία». Μπορείτε να μας θυμίσετε με ποια αφορμή ακούστηκε και πώς αντιμετωπίστηκε από την έδρα;
Υποθέτω πως του ξέφυγε από τον υπερβάλλοντα ζήλο να πείσει το δικαστήριο ότι δεν αποτελώ μια από τις προσωπικές του εμμονές, όταν πιέστηκε με σχετικές ερωτήσεις από τους συνηγόρους μου.
Ο προεδρεύων της πρωτόδικης έδρας κύριος Χατζηαθανασίου ήταν ένας δικαστής ειδικών αποστολών, επιφορτισμένος με τη διεκπεραίωση της απλής εντολής να επικυρώσει το αφήγημα της «αντιτρομοκρατικής» με δικαστική βούλα. Οπότε προσπέρασε αυτή τη δήλωση χωρίς να παίξει καν το βλέφαρό του, σαν να μην ειπώθηκε ποτέ.
Πέραν των κατηγοριών για τη συμμετοχή στη ληστεία και την ανθρωποκτονία στην Πάρο, αντιμετωπίζετε ακόμα μια κατηγορία, αυτή της ένταξης στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Το στέλεχος της Αντιτρομοκρατικής, στο οποίο αναφερθήκαμε προηγουμένως, ο κ. Χαρδαλιάς, διενήργησε και προανακριτικές πράξεις – γεγονός που αναφέρουν οι συνήγοροί σας ως «ασυμβίβαστο» με την ιδιότητα του μάρτυρα στη δίκη σας, αλλά η ένστασή τους δεν γίνεται δεκτή. Βάσει λοιπόν των λεγομένων του συγκεκριμένου στελέχους, σας είχε εντοπίσει το 2010 με τον Κώστα Σακκά (δεν έχει καταδικαστεί αμετάκλητα για συμμετοχή στην οργάνωση ΣΠΦ). Αυτή είναι μια συνάντηση που δεν αρνείστε. Δηλώνετε ότι τον γνωρίζετε από το 2002 –όταν δεν κατηγορείτο για τίποτα– και ότι η περιβόητη συνάντηση ήταν… τα σουβλάκια που φάγατε σε ένα σουβλατζίδικο. Η δεύτερη συνάντηση με την οποία «δένει» η Αντιτρομοκρατική τη συμμετοχή σας στην οργάνωση ΣΠΦ είναι με έναν άλλο κατηγορούμενο, τον Γιώργο Καραγιαννίδη (επίσης δεν έχει καταδικαστεί αμετάκλητα ενώ μάλιστα εκκρεμεί αθωωτική εισαγγελική πρόταση), στο Αγρίνιο. Αυτή τη συνάντηση την αρνείστε, λέτε ότι τον συγκεκριμένο άνθρωπο τον γνωρίσατε στη φυλακή και ότι την περιβόητη μέρα που σας τοποθετούν στο Αγρίνιο εσείς βρισκόσασταν στην Αθήνα – ο πατέρας σας μάλιστα προσκόμισε απόδειξη από κατάστημα τηλεπικοινωνιών που πιστοποιεί ότι τη μέρα και την ώρα που ισχυρίζεται η αστυνομία ότι βρισκόσασταν στο Αγρίνιο, εσείς ήσασταν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ο ίδιος ο κ. Χαρδαλιάς δηλώνει ότι δεν υπάρχουν άλλα στοιχεία για την ένταξή σας στην οργάνωση. Τι πιστεύετε ότι συμβαίνει εδώ; Κάνει απλώς λάθος εκτίμηση η Αντιτρομοκρατική;
Έχω ξαναπεί πως η δίωξή μου εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο εφαρμογής και εμπέδωσης του δόγματος Νόμος και Τάξη, σημαντικό κομμάτι του οποίου αποτελεί η κατασταλτική διαχείριση του αναρχικού χώρου. Σε αυτό το πλαίσιο δόθηκε στην «αντιτρομοκρατική» η εν λευκώ εντολή να εφαρμόσει αυτήν την πολιτική. Η «αντιτρομοκρατική» με τη σειρά της εφάρμοσε την τακτική που χρησιμοποιούν οι αστυνομικές υπηρεσίες για να βγάζουν συμπεράσματα και να ασκούν διώξεις σε παραβατικά δίκτυα, εξετάζοντας τη σχέση και την ιεραρχία ατόμων που εμπλέκονται σε δίκτυα της παραβατικής οικονομίας. Εφάρμοσε δηλαδή τη θεωρία των παραβατικών δικτύων σε ένα μη παραβατικό δίκτυο, και συγκεκριμένα στον αναρχικό χώρο με τα γνωστά αποτελέσματα της ποινικοποίησης πολιτικών, φιλικών και συγγενικών σχέσεων. Μια πολύ βολική λύση καθώς με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να βάλει στο στόχαστρο συνολικά τον αναρχικό χώρο – και όχι μόνο τις οργανώσεις του αναρχικού χώρου που δεν εξαρτούν τη δράση τους από τους περιορισμούς του Ποινικού Κώδικα.
Πέρα από τον κρατικό μηχανισμό, πέρα από τον πολιτικό σχεδιασμό και την τότε κυβερνητική ατζέντα που είχε ως πρώτο στόχο την καταστολή του αναρχικού χώρου με πρόσχημα την καταστολή των ενόπλων οργανώσεων, υπάρχουν και οι προσωπικές εμμονές. Ως έναν βαθμό είναι λογικό οι προσωπικές εμμονές κάποιων αξιωματικών της «αντιτρομοκρατικής» να επηρεάζουν και τις υπηρεσιακές αποφάσεις τους. Χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να τους δικαιολογήσω, είναι κάπως αναμενόμενο όταν ένας άνθρωπος εμφανίζεται να έχει συναναστροφές με αγωνιστές του αναρχικού χώρου που απασχολούν τη συγκεκριμένη υπηρεσία για διαφορετικές και ασύνδετες μεταξύ τους υποθέσεις να κάνουν την εκτίμηση ότι μπορεί με κάποιον τρόπο να έχει κάποιον ρόλο σε αυτές τις υποθέσεις. Αν όμως είναι «ανθρώπινο» στη βάση των προσωπικών εμμονών (οι οποίες είναι έντονες σε βαθμό τέτοιο ώστε να με βλέπουν ακόμη και σε μέρη που δεν βρέθηκα ποτέ όπως τα ΚΤΕΛ του Αγρινίου) η «αντιτρομοκρατική» να κάνει «λάθη», είναι εξίσου απάνθρωπο αυτές οι εμμονές να επικυρώνονται από δικαστήρια.
Σε πρώτο βαθμό απαλλαχτήκατε από την κατηγορία της συμμετοχής στην οργάνωση ΣΠΦ, αλλά ο εισαγγελέας άσκησε έφεση υπέρ του νόμου. Αν δεν είχε ασκηθεί η έφεση αυτή, το Εφετείο σας θα γινόταν σε Μεικτό Ορκωτό, δηλαδή ενώπιον ενόρκων. Σχεδόν πάντα οι συνήγοροι κατηγορουμένων για συμμετοχή σε επαναστατικές οργανώσεις κάνουν ένσταση αναρμοδιότητας στα δικαστήρια ζητώντας την εκδίκαση από Μεικτά Ορκωτά. Λένε ότι οι φυσικοί κριτές των πολιτικών εγκλημάτων είναι η ίδια η κοινωνία. Η ένσταση αυτή απορρίπτεται πάντα. Τα Μεικτά Ορκωτά δικαστήρια, όμως, ασχολούνται με ληστείες και ανθρωποκτονίες. Η υπόθεση της Πάρου, εάν δεν προσέθεταν –ξανά– και την κατηγορία της συμμετοχής στην οργάνωση ΣΠΦ, θα ήταν, επαναλαμβάνουμε, μια υπόθεση προορισμένη για το Μεικτό Ορκωτό. Πιστεύετε ότι σκοπίμως αποφεύγουν οι δικαστικές αρχές την υπαγωγή αυτών των υποθέσεων στην κρίση των ενόρκων;
Τα πολιτικά εγκλήματα παραπέμπονται βάσει του Συντάγματος σε Μεικτά Ορκωτά Δικαστήρια. Υπάρχει όμως μια διάσταση σε σχέση με το τι ορίζει η κοινή λογική ως πολιτικό έγκλημα και τι η δικαστική. Η ίδια η διατύπωση του τρομονόμου είναι κατά μία έννοια ο ορισμός του πολιτικού εγκλήματος. Ωστόσο τα δικαστήρια ως τέτοιο δέχονται μόνο την εσχάτη προδοσία ή το πραξικόπημα. Με λίγα λόγια, αν οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει κάποιος είναι στο πλαίσιο του τρομονόμου, είναι βέβαιο ότι θα δικαστεί μόνο από σύνθεση τακτικών δικαστών χωρίς ενόρκους. Ο λόγος, νομίζω, είναι σαφής. Καθώς η κατασταλτική διαχείριση του αναρχικού χώρου και γενικότερα όλων των κοινοτήτων αγώνα είναι κομμάτι μιας κεντρικής πολιτικής, δεν μπορεί το κράτος να επιτρέψει να ανατρέπεται αυτή η πολιτική από δικαστικές αποφάσεις. Φυσικά, και παρά τις συνταγματικές διακηρύξεις περί διαχωρισμού των εξουσιών, η κοινή εμπειρία λέει ότι οι εξουσίες, δικαστική και πολιτική, είναι αλληλοδιαπλεκόμενες. Οι δικαστικές αποφάσεις είναι μέρος, όχι απόλυτα αλλά σε μεγάλο βαθμό, της πολιτικής που θέλει να εφαρμόσει η κάθε κυβέρνηση. Οι ένορκοι, από την άλλη μεριά, είναι πολίτες που δεν εξαρτούν προσωπικά ή επαγγελματικά συμφέροντα από κάποια ενδεχόμενη καταδικαστική απόφαση, οπότε είναι και πιο εύκολο να αθωώσουν αν διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχουν στοιχεία. Αυτός είναι και ο λόγος που ο τρομονόμος τούς έχει καταργήσει. Το γεγονός, δηλαδή, ότι δεν είναι ευάλωτοι σε πολιτικές πιέσεις.
Συγκεκριμένα για τη δική μου υπόθεση, δεδομένου ότι πρωτοδίκως είχα απαλλαχθεί από την κατηγορία που αφορούσε τον τρομονόμο, υπήρχε πράγματι μια πιθανότητα, αν δεν υπήρχε η έφεση του εισαγγελέα Δράκου, να παραπεμφθεί η υπόθεσή μου σε Μεικτό Ορκωτό. Ωστόσο και πάλι θα ήταν ζήτημα ερμηνειών καθώς τεχνικά παίζει έναν ρόλο και η αρχική εισαγωγή των κατηγοριών.
Γιατί φτάσαμε στο εφετείο για να μάθουμε ότι έχετε ένα τόσο ισχυρό άλλοθι, ότι δηλαδή την ημέρα που πραγματοποιήθηκε η ληστεία της Πάρου, στις 10 Αυγούστου 2012, εσείς βρισκόσασταν στα Εξάρχεια και συγκεκριμένα στο Στέκι Μεταναστών όπου πραγματοποιούσατε εθελοντικά εργασίες συντήρησης του κτιρίου;
Οι μάρτυρες κατέθεσαν ήδη από το πρωτόδικο. Το ζήτημα που μπήκε από την εισαγγελέα τόσο στο πρωτόδικο όσο και στο εφετείο ήταν ότι δεν κατέθεσαν αυθορμήτως από τις πρώτες ημέρες της σύλληψης, όσο διαρκούσε η κύρια ανάκριση (το διάστημα των πρώτων μηνών που την υπόθεση χειρίζονταν οι ειδικοί εφέτες για θέματα «τρομοκρατίας» που κατά κοινή ομολογία ο ρόλος τους είναι να διεκπεραιώνουν απλώς τους σχεδιασμούς της «αντιτρομοκρατικής»). Άρα, κατά τη γνώμη τους, έχουν και μειωμένη αξιοπιστία. Είχαν δηλαδή την απαίτηση να παρουσιάσω τα δεδομένα που με απαλλάσσουν από τις κατηγορίες –σαν να μην είναι αρκετό ότι κατηγορούμαι χωρίς μισό στοιχείο– όταν η υπόθεση ήταν στα χέρια της «αντιτρομοκρατικής» και όχι στη διαδικασία της δίκης, όπου η δημοσιότητά της εξασφαλίζει στους μάρτυρες κάποια ασφάλεια από το ενδεχόμενο της άμεσης στοχοποίησής τους. Αυτήν την απαίτηση την είχαν οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν αποφασίσει να είμαι πέντε χρόνια στη φυλακή χωρίς μισό στοιχείο. Οι ίδιοι σχεδόν άνθρωποι που φυλακίζουν εκδικητικά μανάδες και συζύγους αναρχικών. Οι ίδιοι σχεδόν άνθρωποι που διέταξαν τον εγκλεισμό ενός υγιούς εξάχρονου παιδιού σε ψυχιατρείο για να εκδικηθούν τους γονείς του, μέλη του «Επαναστατικού Αγώνα» Μαζιώτη και Ρούπα.
Επίσης, είναι λίγο προβληματικό να καλείται ο κατηγορούμενος να παρουσιάζει άλλοθι τη στιγμή που δεν υπάρχει ούτε μισό στοιχείο εναντίον του. Είναι μια έντεχνη προσπάθεια συγκεκριμένων αστυνομικών και δικαστικών κύκλων να μετατοπιστεί το βάρος της απόδειξ ης ενοχής από την κατηγορούσα αρχή στον κατηγορούμενο. Η πολιτικά ορθή επιλογή μου θα έπρεπε να είναι η άρνησή μου να παρουσιάσω ακόμη και στη δίκη τις μαρτυρίες που πιστοποιούν ότι εκείνες τις ημέρες βρισκόμουν στην Αθήνα και να διεκδικήσω την απαλλαγή μου όχι επειδή κατάφερα να αποδείξω την αθωότητά μου, αλλά επειδή δεν αποδείχτηκε η ενοχή μου. Ωστόσο, καθώς οι διακηρύξεις της Δικαιοσύνης έχουν μια σαφή απόσταση από την πραγματικότητα της δικαστικής εξουσίας, έγιναν και από πλευράς μου κάποιες υποχωρήσεις.
Πιστεύετε ότι η αστυνομία διατηρεί «δεξαμενές υπόπτων»; Κι αν ναι, με ποιο σκοπό; Τι είναι οι «δεξαμενές υπόπτων»;
Νομίζω πως ένα αστυνομικό δελτίο να δει κανείς μετά από κάποια ένοπλη ή βομβιστική επίθεση σε κρατικό ή καπιταλιστικό στόχο, θα εξακριβώσει ότι η «αντιτρομοκρατική» διατηρεί δεξαμενές υπόπτων. Μετά από κάθε χτύπημα κάποιας οργάνωσης, διάφορα δραστήρια μέλη του αναρχικού χώρου έχουν τη δυσάρεστη εμπειρία να ακούνε τα «παπαγαλάκια» του αστυνομικού ρεπορτάζ να τους «φωτογραφίζουν». Η πραγματικότητα έχει δείξει ότι οι δεξαμενές υπόπτων που διατηρεί η αστυνομία έχει τεράστια απόκλιση από την πραγματικότητα. Φυσικά αυτό δεν οφείλεται απαραίτητα σε κάποιου είδους ανικανότητα των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους αλλά σε συγκεκριμένους κατασταλτικούς σχεδιασμούς.
Είναι γεγονός επίσης ότι οι περισσότεροι αναρχικοί βρίσκονται είτε υπό συνεχή και ασφυκτική παρακολούθηση από την «αντιτρομοκρατική» είτε σε δικαστική ομηρία.
Πιστεύετε πως η αστυνομία στοχοποιεί τον αναρχικό/ αντεξουαστικό χώρο; Αν ναι, για ποιο λόγο;
Η αστυνομία δεν στοχοποιεί απλώς τον αναρχικό χώρο, αλλά έχει φτιάξει στην ουσία και ειδική υπηρεσία με υπεραυξημένες εξουσίες, την «αντιτρομοκρατική», προκειμένου να καταστείλει τη δράση του.
Ο λόγος είναι ο προφανής. Ο αναρχικός χώρος είναι ένας σημαντικός παράγοντας διαμόρφωσης της Ιστορίας και της πολιτικής πραγματικότητας της χώρας, που δίνει το «παρών» σε κάθε κοινωνικό και πολιτικό αγώνα ανατρέποντας ή εμποδίζοντας σχεδιασμούς της εξουσίας. Ένας χώρος που αντλεί τη δύναμή του από το δίκιο του αγώνα και την ανιδιοτέλεια των συντρόφων που τον συνθέτουν και όχι από τις σχέσεις εξάρτησης με κέντρα εξουσίας. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι πραγματικά επικίνδυνος για το κεφάλαιο, το κράτος και τους σχεδιασμούς τους.
Ακόμη και αν η αστυνομία στοχοποιεί τους αναρχικούς, πώς γίνεται μια υπόθεση δίχως στοιχεία να περνά μία-μία όλες τις βαθμίδες των «δημοκρατικών εγγυήσεων», δίχως πρόβλημα; Πώς το ανέχονται αυτό οι εισαγγελικές και δικαστικές αρχές; Γιατί συναινούν;
Στις υποθέσεις που μπαίνει το πρόσημο του τρομονόμου δεν υπάρχουν «δημοκρατικές εγγυήσεις» παρά μόνο ένα σαφές καθεστώς εξαίρεσης. Οι εισαγγελείς και οι δικαστές είναι άνθρωποι κατά βάση συντηρητικοί που θέλουν να κάνουν καριέρα και να ανελιχθούν μέσα στην ιεραρχία του επαγγέλματός τους. Είναι εξαιρετικά σπάνιο –αν και υπάρχουν τρεις συγκεκριμένες περιπτώσεις εισαγγελέων που έχουν χειριστεί με εντυπωσιακή για τον ρόλο τους γενναιότητα σχετικές υποθέσεις– κάποιος δικαστής ή εισαγγελέας να θέλει να μείνει πιστός στις στοιχειώδεις διακηρύξεις μιας έτσι κι αλλιώς ταξικής δικαιοσύνης, αδιαφορώντας για την καριέρα του, την οποία μπορεί να εξασφαλίσει αν καταδικάσει και όχι αν αθωώσει. Πόσο μάλλον αν το μόνο που καλείται να κάνει είναι το να βάλει φυλακή πολιτικούς του εχθρούς. Κάποιους που αμφισβητούν την εξουσία του.
Πιστεύετε ότι η δίωξή σας οφείλεται στις πολιτικές σας πεποιθήσεις;
Περισσότερο από τις πεποιθήσεις μάλλον οφείλεται στη συμμετοχή μου σε έναν πολιτικό χώρο που επιδιώκει να θέσει σε εφαρμογή αυτές τις πεποιθήσεις. Η δίωξή μου είναι ένα μικρό κομμάτι ενός γενικότερου αντιαναρχικού πογκρόμ το οποίο διεξήγαγαν συντονισμένα και με ιδιαίτερη ένταση την περίοδο 2009-2015 πολιτική, δικαστική και μιντιακή εξουσία.
Πιστεύετε ότι θα δικαιωθείτε;
Στις 15 Μάη η εισαγγελέας πρότεινε να κηρυχτώ ένοχος για όλες τις κατηγορίες, προκαλώντας με την πρότασή της προβληματισμό ακόμη και στον καθεστωτικό Τύπο.
Όμως διαβάζοντας κανείς πίσω από το κείμενο μπορεί να βγάλει κάποια συμπεράσματα. Καταρχάς με τον τρόπο που ανέπτυξε το σκεπτικό της και με τα επιχειρήματα τα οποία χρησιμοποίησε θα έδενε τα χέρια της έδρας ακόμη και στην περίπτωση που θα αποφάσιζε και αυτή να είναι καταδικαστική. Τα βασικά της επιχειρήματα στηρίζονται σε δεδομένα που υπήρχαν στην αρχική δικογραφία, που πλέον όμως έχουν ανατραπεί με σχετικές και παράλληλες αμετάκλητες αποφάσεις άλλων δικαστηρίων. Η συγκεκριμένη εισαγγελέας είναι μεν μια εισαγγελέας ειδικών αποστολών, που όμως με την πρότασή της –εξόφθαλμα αβάσιμη ακόμη και για τα δεδομένα της ίδιας της δικογραφίας– έκανε φανερό ότι στην πραγματικότητα αδιαφορεί για την καταδίκη μου. Αυτό που την ενδιέφερε ήταν να συνταχθεί με το σκεπτικό των προηγούμενων συναδέλφων της προκειμένου να μην τους αφήσει εκτεθειμένους. Να τους δικαιώσει στο σκέλος των τύπων. Με βάση αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, θεωρώ ότι δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα από την απαλλαγή μου από όλες τις κατηγορίες.
