Παρελθόν χωρίς μέλλον
Το κύριο άρθρο του UNFOLLOW 69
Δεν είναι Σοβιετία. Ούτε Βενεζουέλα. Υπαρκτός νεοφιλελευθερισμός είναι. Με λυσσαλέες ιδιωτικοποιήσεις, με εργασιακή απορρύθμιση, με «Ευρώπη Φρούριο», με τρομονόμους.
Επιτροπεία είναι. Με κολοβή νομοθετική εξουσία και εκτελεστική σε ρόλο τοπικού κυβερνήτη. Με τη δημοκρατική κυριαρχία ξεφτιλισμένη και το Σύνταγμα κουρελόπανο.
Σε κάποιες, ελάχιστες στιγμές, ίσως θυμίζει μια σοσιαλδημοκρατία. Όταν στη χάση και στη φέξη νομοθετείται δειλά κάποιο αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμα, κάποια εύλογη ρύθμιση για τις φυλακές, μια επαναφορά του ασύλου στα πανεπιστήμια.
Αλλά Σοβιετία; Τσαβισμός; Μαδουρισμός; Είμαστε με τα καλά μας;
Κάποιοι τρομάζουν ακόμη και στη μνήμη εποχών όπου οι ανατροπές δεν ήταν συνθήματα αλλά πράξεις και κάποιες φορές κατακτήσεις. Ιδίως σε μια Ευρώπη που αναδιπλώνεται στον πυρήνα του σκοτεινού εαυτού της, από την αποικιοκρατία ως τον ναζισμό.
Έτσι, σε μια κοινωνία που της έχουν στερήσει το δικαίωμα να μπορεί πραγματικά να επιλέξει μέλλον, συγκρουόμαστε για το παρελθόν. Όμως, ως ταυτότητα και ως άλλοθι. Όχι ως μάθημα και έμπνευση.
Στη φετινή ΔΕΘ, βέβαια, ακόμη κι εκείνο το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» κομμουνισμός θα φαντάζει. Θα ανακοινωθεί για άλλη μία φορά η ανάπτυξη και το «τέλος των μνημονίων». Κι ας έχουν αποφασιστεί ήδη τα μέτρα λιτότητας μέχρι και το 2060.
Ωστόσο, η απάντηση στον «νέο αντικομμουνισμό» και τη μυθολογία των «ευρωπαϊκών ολοκληρωτισμών» δεν μπορεί να είναι απλώς ένας «πόλεμος μνήμης». Πρέπει να είναι η έμπρακτη απόδειξη ότι το μέλλον που έχει σχεδιαστεί δεν είναι αναπόδραστο.
