Ο Μάκης και η εκτέλεση διά του δημόσιου κιτρινισμού
Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι το τελευταίο «θύμα» ενός πολέμου που διεξάγεται εδώ και καιρό στο εσωτερικό της KΥΠ. Το δούναι και λαβείν της υπηρεσίας με δημοσιογράφους ελέγχεται πλήρως από επιχειρηματία που έχει σχέσεις τόσο με την ομάδα της εθνικοπατριωτικής ΚΥΠ, όσο και με την ομάδα που επηρεάζεται από την αστερόεσσα. Ο στόχος; Όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Το μήνυμα; Όποιος πολιτικός σηκώνει ανάστημα στο κατεστημένο, θα «εκτελείται» διά του δημόσιου… κιτρινισμού της προσωπικής του ζωής.
Φαντάζει τουλάχιστον αστείο και φαιδρό να μας απασχολεί εν έτει 2014 σοβαρά το περιεχόμενο ενός ιδιωτικού βίντεο, όποιο και αν είναι το περιεχόμενο του, καθώς αυτό ουσιαστικά δεν αφορά κανέναν. Κι αν στο κείμενο που διαβάζετε αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τη δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας, ο λόγος είναι ότι πίσω από τις «κιτρινορόζ αποκαλύψεις» που έχουν στόχο να γαργαλίσουν την περιέργεια των πολιτών και να «ξυπνήσουν» διαφόρων ειδών ένστικτα, κρύβεται μια συντονισμένη επιχείρηση εκφασισμού της κοινωνίας, η οποία στην παρούσα φάση συντονίζεται από πολλά θεσμικά και εξωθεσμικά κέντρα του τόπου και εξυπηρετεί πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα και στοχεύσεις.
Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, μοιάζει με «παράπλευρη απώλεια» μιας μάχης που μαίνεται εδώ και καιρό από παρακρατικούς μηχανισμούς και φορείς ΚΥΠίτικων πρακτικών. Έρχεται στην επιφάνεια μέσω κομιστών που επιχειρούν να βαφτίσουν την «ηδονοβλεψία» δημοσιογραφία, όταν επί της ουσίας βρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία με στόχο τον εκβιασμό, τη χειραγώγηση, την υποταγή του υποψήφιου «θύματός» τους και κυρίως των προσώπων, των θεσμών, των συλλογικοτήτων που συγκροτούν τον «ζωτικό χώρο» του.
Τέτοια ακριβώς χαρακτηριστικά έχει η επιχείρηση εκφοβισμού του υποψήφιου Δημάρχου Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω εμετικών αναφορών για τις ιδιωτικές του στιγμές. Δεν μας προκαλεί εντύπωση που το ρόλο της μεταφοράς της κλειδαρότρυπας στον δημόσιο βίο και στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, ανέλαβε να φέρει για πολλοστή φορά ένας άνθρωπος των «δύσκολων» αποστολών, ο οποίος έχει τη… μοναδική «ικανότητα» να εξασφαλίζει προϊόντα υποκλοπών από κέντρα και παράκεντρα, τα οποία κάνουν «επαγγελματικές» δουλειές. Στον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο δεν θα ασκήσουμε κριτική περί δεοντολογίας. Ούτε θα επιδοθούμε σε αναλύσεις περί των προϋποθέσεων που καθιστούν ένα θέμα πραγματικά αποκαλυπτικό. Δεν θα τον κρίνουμε καν σαν δημοσιογράφο. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπήρξε ποτέ. Ο Μ. Τριανταφυλόπουλος αποτελεί από μόνος του μια ιδιαίτερη σχολή. Μια «σχολή» στην οποία δεν μπορούν να ενταχθούν εύκολα ούτε δημοσιογράφοι, αλλά ευτυχώς ούτε και η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού της χώρας. Το «επάγγελμα» του Μάκη Τριανταφυλόπουλου μπορεί να κατακτηθεί μόνο μέσα από αδιάκοπο «νταραβέρι» και όχι από πρωτογενές ρεπορτάζ. Προκύπτει μέσα από ένα αλισβερίσι του τύπου «πόσα δίνεις, πόσα θες»… Αν πετύχεις να ανοίξουν οι πόρτες αυτού του παζαριού, οι «αποκαλύψεις» θα γίνουν δεύτερη φύση σου, αρκεί να ταιριάζουν τα χνώτα σου με τις «μυστικές» πρακτικές, που υποχρεωτικά πρέπει να ακολουθήσεις.
Η απόλυτη μυστικοπάθεια που καλύπτει τις δράσεις της ΚΥΠ, δεν είναι τόσο κρυφή για όλους. Κάποιοι καταφέρνουν να αποκτήσουν πρόσβαση. Ειδικά όταν μέσα στην Ελληνική Υπηρεσία Πληροφοριών, όπως και στις περισσότερες μυστικές υπηρεσίες του κόσμου, τα κέντρα είναι περισσότερα από ένα. Οι εσωτερικές διαμάχες και οι κόντρες αυτών των κέντρων, που λειτουργούν με όρους αντίπαλων στρατοπέδων, πολλές φορές στοχοποιούν –για να πλήξουν τα συμφέροντα του άλλου– πρόσωπα, αξιωματούχους, ομάδες προσώπων, φορείς, ενώ τακτικά στο στόχαστρο βρίσκονται και πολιτικά κόμματα. Και τότε η διαρροή της αποκάλυψης, που έχει προκύψει μέσα από την κρυφή κάμερα της κλειδαρότρυπας, παίρνει το δρόμο της δημοσιοποίησης και ως εκ θαύματος φτάνει πάντοτε στα «κατάλληλα» χέρια.
Μέσα σ’ αυτό το πολεμικό πεδίο, βρέθηκε σήμερα ο Γ. Σακελλαρίδης, όπως παλιότερα είχε βρεθεί ο Χρήστος Ζαχόπουλος. Ο εκβιασμός που υπέστη ο πρώτος από τον Μ. Τριανταφυλόπουλο και ο δεύτερος από τον έτερο καππαδόκη Θέμο Αναστασιάδη, δεν αφορούσε μόνο τους ίδιους. Το μήνυμα ήταν σαφές και είχε και… υψηλότερους αποδέκτες: τότε ήταν ο Κώστας Καραμανλής, τώρα το μήνυμα εστάλη στον Αλέξη Τσίπρα. Και για ένα κόμμα που βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τέτοιοι εκβιασμοί μπορεί να αποτελούν τον προθάλαμο μιας «δοκιμασίας» που επιβάλλουν διάφορα ξένα και εγχώρια κέντρα πολιτικά, οικονομικά, επιχειρηματικά, για να εξασφαλίσουν τους όρους μιας «συναινετικής» διακυβέρνησης.
Παράλληλα στην περίπτωση του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, το «μήνυμα» από το κέντρο που επέλεξε να «χτυπήσει» δεν περιορίζεται μόνο στην Αριστερά, αλλά αφορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου και μάλιστα σε μια εύθραυστη περίοδο, που το πολιτικό σύστημα βρίσκεται αντιμέτωπο με την απόρριψη από μεγάλο τμήμα των πολιτών. Στην περίπτωση μάλιστα που ο κομιστής της «αποκάλυψης» έχει αναλάβει (όλως τυχαίως) εργολαβικά την προώθηση των στελεχών της ναζιστικής Χρυσής Αυγής μέσα από την τηλεοπτική του εκπομπή, τη «Ζούγκλα», ή μέσα από το site του, στο οποίο έφτασε να δίνει σε «εικονικές» δημοσκοπήσεις ακόμα και ποσοστά της τάξης του 60% στους φασίστες, τότε δημιουργούνται πολλών ειδών συνειρμοί… Αλήθεια ποιος μπορεί να ξεχάσει το «ρεπορτάζ» στην εφημερίδα του Θ. Αναστασιάδη με τον χρυσαυγίτη που προστάτευε μια ηλικιωμένη κυρία ενώ έκανε ανάληψη από ΑΤΜ (και αργότερα αποδείχθηκε ότι ήταν η μητέρα του) ή τους πηχυαίους τίτλους της ίδιας εφημερίδας που ανέφεραν «έξω όλοι οι λαθρομετανάστες». Ποιος μπορεί να λησμονήσει τις βρώμικες αναφορές και τα υπονοούμενα του ίδιου «μεγαλοδημοσιογράφου» για τις σχέσεις του Άρη Σπηλιωτόπουλου με τον Κ. Καραμανλή; Μήπως η δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας και ο φασισμός είναι συγκοινωνούντα δοχεία; Μήπως τα υψηλά ποσοστά των ψηφοφόρων και των οπαδών της Χρυσής Αυγής δεν περιορίζονται μόνο στους άντρες της ΕΛ.ΑΣ, αλλά διαχέονται οριζόντια και σε άλλους μηχανισμούς «ασφάλειας» του κράτους; Μήπως αυτό το κέντρο, που αξιωματούχοι της Ελληνικής Αστυνομίας βαφτίζουν κομψά «εθνικιστικό», έχει απλώσει τα πλοκάμια του και μέσα στην ΕΥΠ; Μήπως τελικά οι μηχανισμοί που έχουν τη δυνατότητα να διαθέτουν συστήματα παρακολούθησης και ανθρώπους υπεράνω υποψίας, προβαίνουν σε στυγνούς εκβιασμούς όταν πέφτει στα χέρια τους «υλικό» που δεν συνάδει με τις «πεποιθήσεις» τους;
Πριν προτρέξει κάποιος να αναρωτηθεί γιατί δεν θέτουμε τα ίδια ερωτηματικά και για το γνωστό βίντεο του Μπαλτάκου με τον Κασιαδιάρη, θα σπεύσουμε να σημειώσουμε ότι από την αρχή ξεκαθαρίσαμε ότι μέσα στις μυστικές υπηρεσίες υπάρχουν πολλά και διάφορα κέντρα συμφερόντων. Ωστόσο η συγκεκριμένη αποκάλυψη αφορούσε το διάλογο δυο θεσμικών προσώπων και όχι την… κλειδαρότρυπα της κρεβατοκάμαράς τους. Συνομιλούσε ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Σαμαρά με τον εκπρόσωπο Τύπου και βουλευτή της Χρυσής Αυγής και επί της ουσίας έφερνε στο φως της δημοσιότητας ένα πολιτικό αλισβερίσι που αφορά το σύνολο της κοινωνίας, αφού ένας από τους στενότερους συνεργάτες του πρωθυπουργού παρουσιαζόταν να βρίσκεται σε μόνιμη επικοινωνία με τους εκπροσώπους μιας εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης. Το γεγονός ότι το βίντεο δόθηκε στη δημοσιότητα από τους χρυσαυγίτες αφορά μάλλον τη διαπάλη που, όπως προείπαμε, συμβαίνει μέσα στους μηχανισμούς που έχουν τη δυνατότητα παρακολούθησης και πιθανά εκφράζει πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα. Για τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ ο χρόνος που κοινοποιήθηκε συνδυάστηκε με αντίδραση ισχυρού επιχειρηματικού παράγοντα του τόπου, ο οποίος αντέδρασε με αυτό τον τρόπο στην απόφαση της κυβέρνησης να παραχωρήσει την έκταση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού στον ανταγωνιστή του Σπύρο Λάτση.
Είτε από βλακεία, είτε από άγνοια, το δέλεαρ της «αποκάλυψης» μπορεί να εξαπατήσει ακόμα και δημοσιογράφους που φέρουν την ταμπέλα «αριστερός» και φλερτάρουν ή συνεργάζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η υποτιθέμενη «είδηση» τους μετατρέπει ουσιαστικά σε βαποράκια «ειδήσεων», που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και αντανακλούν ανταγωνισμούς και διαμάχες ακόμα και ανάμεσα σε κέντρα που βρίσκονται στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, έχοντας ανθρώπους στο εγχώριο σύστημα των κρατικών και παρακρατικών υπηρεσιών. Αλλωστε η ομάδα της ΚΥΠ που συμπαθεί την αστερόεσσα, αναζητά εδώ και καιρό τρόπο διείσδυσης στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κατά κανόνα λοιπόν, κάποιος που επιχειρεί να μετατρέψει την ηδονοβλεψία του σε δημοσιογραφία, έρχεται να καλύψει σκοτεινές αλλά και ταυτόχρονα ολοφάνερες πολιτικές στοχεύσεις, εκτελώντας «δημοσιογραφικά» συμβόλαια. Η πραγματική αποκαλυπτική δημοσιογραφία προσπαθεί να ανοίξει κλειστές πόρτες, να μάθει τι γίνεται πίσω από αυτές σε υπουργικά και επιχειρηματικά γραφεία, εκεί που κλείνονται ντιλ εκατομμυρίων ευρώ, εκεί που ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία και λαμβάνονται αποφάσεις σε βάρος των πολιτών και της δημοκρατίας. Ο Τριανταφυλλόπουλος και το σινάφι του δεν κάνουν τέτοια ατοπήματα. Αυτοί έχουν συγκεκριμένους εργοδότες. Εφοπλιστές, καναλάρχες, εργολάβους, που πληρώνουν για να «παίξει» το θέμα με όλες τις πτυχές της «αποκάλυψης» που του χρειάζεται, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους! Όταν πάλι το «προϊόν» έρχεται από άλλους κύκλους, ξεπερνώντας τα συμφέροντα ενός αφεντικού, τότε γίνεται αντικείμενο ωμού εκβιασμού με στόχο την πολιτική συνδιαλλαγή. Σε αυτές τις περιπτώσεις το ποιος θα αναλάβει να παίξει το ρόλο του «αποκαλυπτικού» δημοσιογράφου, κρίνεται μεταξύ ομοίων.
Η χολέρα του εκφασισμού και της χειραγώγησης της κοινωνίας, μέσω της «δημοσιογραφίας» της κλειδαρότρυπας, έχει πάντα δεύτερες και τρίτες στοχεύσεις. Για αυτό πρέπει να την τσακίσεις εν τη γενέσει της. Αυτό έπραξε και ο Γ. Σακελλαρίδης. Δεν σιώπησε, τόλμησε! Δεν κρύφτηκε, αντεπιτέθηκε! Ως νέος άνθρωπος που θέλει να φέρει στην πολιτική ένα νέο ήθος, μίλησε για θέματα που άλλοι στο παρελθόν δεν κατάφεραν. Παρότι ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε μάλλον αργά αντανακλαστικά και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει εκδώσει ακόμα ανακοίνωση, ο Γ. Σακελλαρίδης σήκωσε όλο το πολιτικό βάρος μόνος του. Η δήλωσή του, καταπέλτης: «Από την πρώτη στιγμή επιλέξαμε να μη συνδιαλλαγούμε με όσους επιδιώκουν τον εκφασισμό της πολιτικής ζωής και την επιβολή του νόμου της ζούγκλας (…). Η Αριστερά δεν εκβιάζεται».
Ούτε η Αριστερά, αλλά κυρίως ούτε η δημοκρατία δεν μπορεί να εκβιάζεται. Ούτε ο Σακελλαρίδης, ούτε κανείς από τους πολιτικούς αντιπάλους του, πολλώ δε μάλλον όταν ο εκβιασμός προκύπτει από… κιτρινορόζ δημοσιεύματα. Η δημοκρατία οφείλει να αντεπιτεθεί και να μην επιστρέψει στους ανθρώπους των ειδικών αποστολών και στα δημοσιογραφικά σκουλήκια των ΚΥΠίτικων πρακτικών να σηκώσουν κεφάλι. Υπό αυτή την έννοια οφείλουμε ένα ευχαριστώ. Στον Σακελλαρίδη και στον κάθε Σακελλαρίδη που τολμά και ορθώνει το ανάστημά του!
