Ο κύριος Τριανταφυλλόπουλος
O Μάκης Τριανταφυλλόπουλος ισχυρίζεται ότι η –κάτω από τον αφαλό– ενασχόλησή του με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη οφείλεται στο ότι ο τελευταίος ασκεί πολιτικό ρόλο. Δηλαδή η ενασχόλησή του με τα περί τη βουβωνική χώρα του Κορκολή, του Ασλάνη, του Μαζωνάκη, του Κόκκοτα κ.ά. οφειλόταν στο ότι κι αυτοί ασκούσαν κάποιο πολιτικό ρόλο;…
Για να είμαστε δίκαιοι, πάντως, ο άνθρωπος δεν το έκρυψε ποτέ: «Ζούγκλα» βάφτισε το χαμαιτυπείο του. Ως «Κίτρινος Τύπος» μάς συστήθηκε από την έναρξη ήδη της δημόσιας καφρίλας του. Δεν ασχολούμαστε με τον «κύριο» Τριανταφυλλόπουλο σαν δημοσιογράφο. Γιατί τέτοιος δεν υπήρξε ποτέ. Οι φορείς της ΚΥΠίτικης πρακτικής, οι μπανιστιρτζήδες της κλειδαρότρυπας, οι ασβοί του δημόσιου βίου δεν είναι δημοσιογράφοι.
Ασχολούμαστε με τον Τριανταφυλλόπουλο ως υπέρλαμπρο μαργαριτάρι στο στέμμα του βασιλείου της τηλεδανιμαρκίας. Μόνο γι’ αυτό αξίζει την προσοχή μας: ως εκλεκτό παιδί των νταβατζήδων της «ενημέρωσης». Ο Τριανταφυλλόπουλος είναι ο καθρέφτης των εκάστοτε εργοδοτών του. Αυτοί είναι οι εργολάβοι, οι πετρελαιάδες, οι εφοπλιστές καναλάρχες, που πρόσφεραν τόσα χρόνια εκλεκτό ράφι στα «μαγαζιά» τους για να πουλάει ο Τριανταφυλλόπουλος την «αποκαλυπτική» προστυχιά, τις υποκλοπές περί τη βουβωνική χώρα και τη χολέρα του εκφασισμού σαν «δημοσιογραφία».
Η «δόση» υπήρξε επί χρόνια ισχυρή. Δυο φορές τη βδομάδα, η δεδομένη κιτρινίλα και η ακόμα πιο δεδομένη «ζούγκλα» των ΜΜΕ ξεχείλιζαν. Πάνω από μια δεκαετία, ο Τριανταφυλλόπουλος, υποδυόμενος τον αδιάφθορο εκδικητή Ζορό και –κυρίως– υποδυόμενος τον δημοσιογράφο, ασχημονούσε σε πανελλαδική εμβέλεια κατά της δημοσιογραφίας και μερικών στοιχειωδών κανόνων συμβίωσης που έχουμε συμφωνήσει να τηρούμε (στις εκτός ζούγκλας κοινωνίες).
Ο Τριανταφυλλόπουλος και όσοι τον συντήρησαν και τον συντηρούν στον τηλεοπτικό αφρό παίζουν ένα ύπουλο παιχνίδι αποχαύνωσης και παθητικοποίησης των πολιτών. Παίζοντας στα δάχτυλα τους κοριούς, τις παρακάμερες και τη σκανδαλοθηρία, «ξεσκεπάζοντας» τον τάδε ή τον δείνα, π[ρόσφερε, λέει, κοινωνικό έργο, ενώ στην πραγματικότητα, διακονώντας τη θεωρία «όλοι ίδιοι είναι», έσπρωχνε τους αποχαυνωμένους τηλεθεατές του από τον έναν στον άλλον εκπρόσωπο της διαπλοκής.
Είναι τυχαίο ότι αυτή η ιδιότυπη επιχείρηση «καθαρά χέρια», που έχει όλα τα στοιχεία του εκφασισμού μιας ολόκληρης κοινωνίας, εξέπεμπε από τα κανάλια της διαπλοκής; Αλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που παίζεται το έργο. Τηρουμένων των εποχών και όλων των αναλογιών, θυμίζουμε ότι ο φασίστας Μουσολίνι υπήρξε δημοσιογράφος που εμφανιζόταν ως ορκισμένος εχθρός της διαφθοράς· ότι ο φασισμός του Χίτλερ άνθισε πατώντας στην καταγγελία της διαφθοράς, αφού σχεδόν καθημερινά η εφημερίδα του ναζιστικού κόμματος φιλοξενούσε την ιστορία κάποιου «εξώλης και προώλης» πολιτικού της εποχής.
Κατά τα λοιπά, πολύς λόγος για το «ρόλο του δημοσιογράφου». Ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να γράφει, να καταγράφει, να αποκαλύπτει, να αξιολογεί, να αναλύει, να ενημερώνει. Γιατί όλα αυτά; Μα για να προσφέρει στο σύνολο. Και πότε προσφέρεις στο σύνολο; Όταν του δίνεις τη δυνατότητα της γνώσης για τα πράγματα, και όχι όταν το κρατάς κάτω από τα «υπνοστεντόν» της εντυπωσιοθηρίας. Όταν του δείχνεις το δρόμο για να σπάσει τα στεγανά και να βγει το ίδιο στο προσκήνιο των εξελίξεων. Αλλά προς Θεού! Άλλο πράγμα η αλήθεια και άλλο πράγμα η συκοφαντία. Άλλο πράγμα η δημοσιογραφία και άλλο πράγμα ο χαφιεδισμός και το λιντσάρισμα.
Ο Τριανταφυλλόπουλος δεν είναι παρά το δημιούργημα των καναλαρχών και των «νταβατζήδων» της ολιγαρχίας. Η σαπίλα του είναι η σαπίλα τους. Ο «πολιτισμός» του είναι παιδί του δικού τους κατσαπλιαδισμού. Η «δημοσιογραφία» του είναι έμβλημα του δικού τους παρασιτισμού. Και θα συμφωνήσουμε απόλυτα με αυτό που γράφτηκε στο σάιτ «Ημεροδρόμος»: «Ο Τριανταφυλλόπουλος είναι πολύτιμος. Γιατί συνιστά μια ακόμη απόδειξη ότι αν ποτέ κατακτηθεί η Δημοκρατία αυτό –παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα– θα συμβεί μόνο τότε: Εφόσον η κοινωνία αποκτήσει την ελευθερία να ασκήσει το –δημοκρατικό– δικαίωμά της να υποχρεώνει τα ερπετά να βγάζουν το σκασμό».
