Ο «ενσκήψας τραγικός τσαρλατάνος»
Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ είναι γνωστό ότι επιδίδεται ανενόχλητος σε κηρύγματα μίσους. Λιγότερο γνωστό είναι το παρελθόν του, οι καταγγελίες του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας για την «ψυχοπαθολογική του κατάσταση» και η ικανότητά του στους ενδοεκκλησιαστικούς ελιγμούς. Αυτό που πλέον δεν κρύβεται είναι η χριστιανική αγάπη του για το ψηφοδέλτιο του Γιάννη Μώραλη στο Δήμο Πειραιά...
Στα τέλη του 1997 η φράση «δεν απαντώ σε κουδουνίστρες» είχε γίνει η αγαπημένη των πιτσιρικάδων στις καφετέριες. Οι μπριόζες αλληλοκαταγγελίες ιερομονάχων των Κυθήρων στα πάνελ του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου είχαν ξετυλίξει το κουβάρι μιας σειράς σκανδάλων, σεξουαλικών αλλά και οικονομικών, που έφθαναν μέχρι τις κατηγορίες για παράνομες ανασκαφές, υπεξαίρεση παλαιών εικόνων, ή και τυμβωρυχία σε τάφους παλαιών μητροπολιτών. Όταν εντέλει οι εξοργισμένοι Κυθήριοι εισέβαλαν στη Μονή Αγίου Θεοδώρου και διά της βίας απομάκρυναν τους πρωταγωνιστές του σκανδάλου, αρχιμανδρίτες Ιάκωβο Γιοσάκη και Κύριλλο Σταυρόπουλο, ο εκκλησιαστικός τους προϊστάμενος, ο μητροπολίτης Ιάκωβος Κορόζης, υποχρεώθηκε από την εύθραυστη υγεία του σε υποβολή παραίτησης, λίγο πριν η Διαρκής Ιερά Σύνοδος υλοποιήσει την απειλή της να τον θέσει σε αργία.
Η συγκυρία ήταν λεπτή και κάθε κουκί πολύτιμο, διότι ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών μετρούσε τις τελευταίες μέρες του επί της γης. Πράγματι, την επόμενη άνοιξη, ο Σεραφείμ Τίκας μετέστη εις τα αιωνίους μονάς και διάδοχός του αναδείχθηκε –μέσα από διάφορα απρόοπτα που δεν είναι της παρούσης– ο από Δημητριάδος Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης. Ένα από τα πρώτα καθήκοντα που είχε να αντιμετωπίσει ήταν και η πλήρωση της μητροπόλεως Κυθήρων. Ο τότε γραμματέας των εκκλησιαστικών δικαστηρίων αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Μεντζελόπουλος θεωρούνταν από τους επικρατέστερους για την κατάληψή της.
Γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας, απόφοιτος της Θεολογικής αλλά και της Νομικής (όπου είχε συμφοιτητή τον Κώστα Καραμανλή), διέθετε τη φήμη του αδιάφθορου – προσόν απαραίτητο, μετά από τόσες περιπέτειες, ώστε να ειρηνεύσει το νησί. Λογάριαζε, ωστόσο, χωρίς τον ξενοδόχο, ήτοι την αντισυσπείρωση όσων τον είχαν αντιμετωπίσει στο ρόλο του ανακριτή – και την οικειότητά τους με τη νέα εκκλησιαστική εξουσία. Έτσι, τον Αύγουστο 1998, με επιστολή τους προς τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, η οποία αργότερα δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Απογευματινή, οι αρχιμανδρίτες Ιάκωβος Γιοσάκης, Κύριλλος Σταυρόπουλος, Ιάκωβος Βασιλείου, Αθηναγόρας Ιβάνοβ, Ευλόγιος Τσαλαπατάνης και ο μοναχός Κλαύδιος χαρακτηρίζουν τον Σεραφείμ Μεντζελόπουλο «δράκο με αιμοβόρα ένστικτα», που «αντί καρδίας έχει ηφαίστειο λάβας», «δεν ξέρει τι σημαίνει αγάπη και συγχώρεσι» και «εστιάζει την ηθική κάτω από τη μέση, μόνο στο σλιπάκι». «Όλες του οι κινήσεις», συνοψίζουν, «έχουν τα τυπικά χαρακτηριστικά του ανέραστου αιμοδιψούς Δράκουλα». «Φιλάμε το χεράκι σας και σας ζητάμε συγγνώμην αν σας κουράσαμε. Είμαστε πάντοτε στη διάθεσή σας» καταλήγει η επιστολή, αφού προηγουμένως υποδεικνύεται για τα Κύθηρα η υποψηφιότητα του Κύριλλου Χριστάκη, για την οποία είχε ήδη απασχολήσει τον Μακαριότατο και φίλος επιχειρηματίας. Πράγματι, μητροπολίτης Κυθήρων εξελέγη ο Κύριλλος Χριστάκης.
Ούτως ή άλλως, ο Σεραφείμ Μεντζελόπουλος, ο οποίος είχε λάβει το μοναχικό του όνομα προς τιμήν του Σεραφείμ Τίκα, ήταν άκρως ταυτισμένος με την προηγούμενη κατάσταση για να μπορέσει επί Χριστόδουλου να δει προκοπή. Εξ ου, και δεν άργησε να αναζητήσει την τύχη του στην αλλοδαπή – και μάλιστα στους Αντίποδες. Το Δεκέμβριο του 2000 εξελέγη από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου (τιτουλάριος) επίσκοπος Χριστιανουπόλεως και τοποθετήθηκε βοηθός του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού – γνωστού από τις πολυάριθμες ποιητικές του συλλογές και ως Σ. Σ. Χαρκιανάκη. «Έχω την μεγαλειώδη τιμή να έλκω την αρχιερωσύνη μου… από τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο… τη προτάσει του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Στυλιανού, (ειλικρινώς τό λέω αυτό με συγκίνηση βαθειά) Πατρός μου και ευεργέτου μου, διϊστορικώς και διαχρονικώς» δηλώνει μέχρι σήμερα ο άλλοτε συνοδικός ανακριτής.
Ωστόσο, τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία. Η ξενιτιά έπεφτε βαριά στον φιλόδοξο κληρικό και η παραμονή του στην Ωκεανία διήρκεσε μόλις μέχρι τον Απρίλιο του 2002. Έκτοτε, ο διακρινόμενος για την ελευθεροστομία και το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο Στυλιανός καταγγέλλει ότι η σύντομη αυστραλιανή εξόρμηση του Σεραφείμ δεν ήταν παρά ένας πονηρός ελιγμός για την προαγωγή του στον επισκοπικό βαθμό. Μάλιστα, όταν το 2006 ετέθη ζήτημα εκλογής του Χριστιανουπόλεως στη μητρόπολη Πειραιά, ο Στυλιανός φρόντισε με επιστολή του να ενημερώσει όλη την ελλαδική ιεραρχία για το ποιόν του υποψηφίου. Χαρακτηριστικά είναι όσα ο ίδιος έγραψε στην εφημερίδα της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας Το Βήμα της Εκκλησίας: «Εκθέτοντας πάντως και δημοσιοποιώντας αδιάψευστα πειστήρια (από το επίσημο Υπηρεσιακό Αρχείο της Ι. Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας) περί του τρόπου με τον οποίο μας επαγίδευσε εις το να μας υποκλέψει το ιερώτατο Επισκοπικό αξίωμα ο εκ της Εκκλησίας της Ελλάδος ενσκήψας τραγικός τσαρλατάνος Αρχιμ. Σεραφείμ Μεντζελόπουλος, δεν είχαμε την αξίωση, μήτε ασφαλώς την αφέλεια να πιστεύσουμε, ότι θα εματαιώναμε την ως άριστα ενορχηστρωμένη από τους πρωτεργάτες της “Χρυσοπηγής” εκλογή του, εις την Μητρόπολη Πειραιώς. Έπρεπε όμως να μάθουν και να ξέρουν ποιον επί τέλους εκλέγουν με τόσες τυμπανοκρουσίες και ασυναγώνιστον από άλλον συνυποψήφιο (!), για να μην μπορούν να επικαλεσθούν αργότερα άγνοια ή δήθεν παραπληροφόρηση. (…) Εξ όσων όμως εδημοσιεύθησαν μέχρι στιγμής στα επίσημα Δελτία ειδήσεων, τέτοια ευαισθησία δεν φαίνεται ούτε κατά διάνοια να πέρασε από τις συνειδήσεις των εκλεκτόρων, έστω και ενός για δείγμα! Αντιθέτως, επί 72 ή 74 εκλεκτόρων Μητροπολιτών έλαβεν, ο άλλοτε “αποδιοπομπαίος’” και περιφρονούμενος, ψήφους 63, ως ανεγράφη! (…) Θα μπορούσαμε βέβαια και άλλα βαρυσήμαντα τεκμήρια να παρουσιάσουμε, τα οποία χαρακτηρίζουν εις το διηνεκές το γενικό ήθος και την ψυχοπαθολογική κατάσταση του νέου Μητροπoλίτη Πειραιώς Σεραφείμ Μεντζελοπούλου. Δεν το πράττομε όμως, διότι με όσα ήδη κατηγγείλαμε εδώ, εδόθη επαρκής απάντηση εις τους εν Ελλάδι διαπορούντας πώς έγινε εν Αυστραλία Επίσκοπος Χριστιανουπόλεως ο περιπετειώδης Αρχιμανδρίτης».
Όμως, ο περιγραφόμενος τόσο γλαφυρά από τον Αυστραλίας κληρικός δεν είχε ποτέ πρόβλημα να διαγνώσει ποιες συμμαχίες κάθε φορά εξασφαλίζουν την πρόσβαση στην εξουσία. Ούτε τα πληθωρικά εγκώμιά του για τον Στυλιανό Χαρκιανάκη αποτελούν μοναδική εκδήλωση της διαχρονικά παθητικοεπιθετικής τακτικής του.
Καταπλήσσοντας όσους γνώριζαν την περί Κυθήρων προϊστορία (και όχι μόνο), ο τότε Χριστιανουπόλεως τέθηκε, ευθύς μετά τον επαναπατρισμό του από την Αυστραλία, υπό την προστασία των άλλοτε διωκτών του, της αδελφότητας «Χρυσοπηγή», αναλαμβάνοντας καθήκοντα Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου του μητροπολίτη Πειραιώς (και πνευματικού πατέρα του Χριστόδουλου) Καλλίνικου Καρούσου και κατόπιν τη θέση-κλειδί του Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου.
Το 2006, με νωπό το σάλο από τις υποθέσεις Βαβύλη, Γιοσάκη κ.ο.κ., ήρθε και για τον Πειραιώς Καλλίνικο η σειρά να εκτιμήσει ότι η εύθραυστη υγεία του δεν του επιτρέπει τη συνέχιση της ποιμαντορίας του. Άλλωστε, οι παλαιές καταγγελίες του ιεροψάλτη Τούμπα («μου εξεδήλωσε τον θαυμασμόν του για τις πνευματικές μου ικανότητες και εκ νέου προέβη σε θωπείες. Με εφίλησε εις την περιοχήν των χειλέων και μου επρότεινε να κανονίσουμε ραντεβού το απόγευμα της Πέμπτης για να κουβεντιάσουμε καλύτερα (…) αντιμετώπισα ένα απροκάλυπτο ερωτικό μένος, εκ μέρους του σεβασμιωτάτου, ο οποίος μου επρότεινε να με οδηγήσει στο ιδιαίτερο δωμάτιο, όπου εγκαταβιούσε εντός του Επισκοπείου» κ.ο.κ.) είχαν κινήσει το ενδιαφέρον και του ανακριτή. Η προαγωγή του Μεντζελόπουλου στη μητρόπολη του λιμανιού προέκυψε ως «ώριμο φρούτο».
Η πολιτεία του έκτοτε ως Μητροπολίτη Πειραιώς τον έχει καταστήσει διαβόητο για τις αλλεπάλληλες δημόσιες παρεμβάσεις του: «αντισιωνιστικές», «αντι-οικουμενιστικές», αντιομοφυλοφιλικές, συνωμοσιολογικές και πάντοτε φλύαρες. Το ότι ένας δημόσιος λειτουργός μισθοδοτούμενος από τους φόρους μας επιδίδεται ανενόχλητος σε κηρύγματα μίσους που σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα ενέπιπταν στην αρμοδιότητα του ποινικού δικαίου είναι ήδη ένα προφανές σκάνδαλο. Διαφεύγει, όμως, της προσοχής των πολλών το γεγονός ότι το «σύμπτωμα Μεντζελόπουλου» διακρίνεται (πέρα από την όλως προσωπική πινελιά της εμμονής με όσους μετέτρεψαν, όπως έχει γράψει, «σε αξία ζωής τον σωλήνα αποβολής των περιττωμάτων») από τρία γνωρίσματα: Πρώτον, το γεγονός ότι πρόκειται για μια πρακτική ακραία και απολύτως αντικανονική ακόμη και με τα εκκλησιαστικά μέτρα, που στηρίζεται σε μια συνειδητά προβοκατόρικη τακτική. Δεύτερον, ότι παρ’ όλα αυτά, η πρακτική αυτή ξεδιπλώνεται ανεμπόδιστα, στο βαθμό που κολακεύει το ακροδεξιό και μισαλλόδοξο «βαθύ ασυνείδητο» του «εκκλησιαστικού πληρώματος» – και συνεπώς κάθε πιθανότητα επαναφοράς στην τάξη του θορυβοποιού κληρικού ενέχει τον κίνδυνο μεγάλου πολιτικού κόστους ή και εκκλησιαστικού σχίσματος. Και τρίτον, ότι ο Πειραιώς Σεραφείμ που «δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του» κατέχει άψογα την τεχνική της διγλωσσίας και της αναδίπλωσης (όταν π.χ. συνοδεύει τους χρυσαυγίτες στην υποβολή μηνυτήριας αναφοράς κατά της «βλάσφημης» παράστασης στο θέατρο Χυτήριο, αλλά αργότερα αναλύει διά μακρών την παγανιστική παρέκκλιση της Χρυσής Αυγής).
Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι ο δεσπότης του Πειραιά είναι, όπως σημειώνει ο θεολόγος και ιστολόγος Παν. Ανδριόπουλος, «ο πρώτος ορθόδοξος Μητροπολίτης μετά το σχίσμα που διάβασε “σύγχρονα” αναθέματα την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2012, ασχέτως αν δεν το ξανατόλμησε έκτοτε». Και επίσης: «είναι ο πρώτος Μητροπολίτης που προχώρησε σε εορτασμό δύο Συνόδων ως “8ης και 9ης Οικουμενικής” στην επαρχία του, αδιαφορώντας πλήρως για έγκριση έστω από την Σύνοδο στην οποία ανήκει». Την ίδια στιγμή βέβαια, πλέκει το εγκώμιο του Οικουμενικού Πατριάρχη, όταν έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητάς του στο να τον καταγγέλλει εμμέσως για προσχώρηση στην «παναίρεση του Οικουμενισμού».
Ο ίδιος, πάντως, προσπερνώντας τις πανορθόδοξες αποφάσεις για διεξαγωγή διαλόγου με τους Ρωμαιοκαθολικούς, έφθασε να απευθύνει προσφάτως 89σέλιδη καταγγελτική επιστολή (συνυπογραφόμενη και από τον αλβανομάχο Κονίτσης Ανδρέα) στον «Εκλαμπρότατον κ. Φραγκίσκον, Κυρίαρχον του Κράτους του Βατικανού», στον οποίον αρνείται προφανώς την επισκοπική ιδιότητα. Στην επιστολή αυτή, μεταξύ άλλων καταγγέλλεται ο Πάπας για την ποδοσφαιροφιλία του και την ποδοσφαιρική ορολογία που χρησιμοποίησε προς τους συγκεντρωμένους για την Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας της Καθολικής Εκκλησίας στη Βραζιλία. Βρέθηκε, όμως, ο «αντιοικουμενιστής» ιστολόγος Παν. Τελέβαντος να υπενθυμίσει ότι «ο Σεβασμιότατος δήλωσε την Κυριακή των Βαΐων ότι “αγαπά τον Ολυμπιακό”, ο οποίος βεβαίως είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος, ενώ το βράδυ, μετά την Ακολουθία του Νυμφίου, μαθαίνουμε από τους άσπονδους φίλους του Σεβασμιότατου, πήγε στη δεξίωση για τη νίκη του Ολυμπιακού». Άλλοι, πάλι, σχολίασαν με απορία το γιατί οι μύδροι του μητροπολίτη για την προβολή «βλάσφημων» προγραμμάτων από τον Σκάι κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα δεν συνοδεύθηκαν από καταγγελίες για αντίστοιχα προγράμματα του «φίλιων» συμφερόντων ALPHA.
Την απάντηση δίνουν οι παραπολιτικές στήλες, απ’ όπου προκύπτει η ολόπλευρη και δημόσια στήριξη από τον Πειραιώς Σεραφείμ στο «κόκκινο» ψηφοδέλτιο του Γιάννη Μώραλη για τον Δήμο Πειραιά, με τη συμμετοχή σε αυτό τριών στελεχών της Μητρόπολης…
___
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΤΟ UNFOLLOW
Διαβάστε την απάντηση του συντάκτη του UNFOLLOW Διονυσίου Καλιντέρη
