Μίσος και φόβος
Το κύριο άρθρο του UNFOLLOW 66
Εξερράγησαν και πάλι οι επαγγελματίες της ακροκεντρώας απολογητικής. Όχι μόνο επειδή αποδείχτηκε ότι δεν περίσσευαν στον κόσμο αισθήματα εκτίμησης για τον Λουκά Παπαδήμο – άλλωστε, λίγες μέρες μετά την επίθεση κατά του πρώην πρωθυπουργού, η αποδήμηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη υπενθύμισε ότι η έννοια των «πολιτικών παθών» παραμένει ενεργή. Αλλά κυρίως επειδή η κοινωνία δεν έδειξε να τρομοκρατείται στη δέουσα κλίμακα από το περιστατικό.
Όντως η ελληνική κοινωνία δεν τρομοκρατείται από τα όποια αποσπασματικά περιστατικά ένοπλης πολιτικής βίας. Ίσως επειδή από τα ίδια τα περιστατικά, πιο τρομακτική είναι η διαχείρισή τους από τις αστυνομικές και τις δικαστικές αρχές, καθώς και από τα ΜΜΕ. Ίσως, πάλι, επειδή η κοινωνία έχει ορισμένους απολύτως πραγματικούς φόβους να αντιμετωπίσει, που την αφορούν αμεσότερα κι ευθύτερα: τις επιπτώσεις από ένα νέο μνημόνιο που φέρνει νέες περικοπές στο τελευταίο δίχτυ κοινωνικής προστασίας, τις συντάξεις, την προοπτική ατέρμονων «πρωτογενών πλεονασμάτων» και αντίστοιχων κοινωνικών ελλειμμάτων, τη σταθεροποίηση της ανεργίας σε τερατώδη ύψη, την προοπτική υπερχρέωσης και επομένως επιτήρησης για πολλές δεκαετίες.
Όμως, η επίμονη ελεεινολογία για οτιδήποτε εμπεριέχει οργή, αγανάκτηση και απέχθεια για το πώς φτάσαμε στη σημερινή συνθήκη, με αποκορύφωμα την ανιστόρητη αντιμετώπισή του ως «ρητορική μίσους», δεν είναι απλώς ένα εξαρτημένο αντανακλαστικό μιας καταναγκαστικά συστημικής λογικής. Είναι, ίσως, και η επίγνωση ότι η τρέχουσα εκδοχή μνημονιακής κανονικότητας, με όλα τα συμπαρομαρτούντα της, από την άγρα επενδυτών μέχρι την επιδίωξη «νέας διαπλοκής», είναι μάλλον περισσότερο ασταθής από ό,τι δείχνει.
Και το ποιος έχει λόγο στ’ αλήθεια να φοβάται παραμένει ένα ερώτημα ανοιχτό.
