Καθίζηση
Το κύριο άρθρο του UNFOLLOW 65
Πρώτα ήταν η αντίσταση: θα τερματίσουμε τη λιτότητα, θα καταργήσουμε τους μνημονιακούς νόμους, θα αποτινάξουμε την επιτροπεία, θα πάψουμε να είμαστε αποικία χρέους.
Κι αν δεν δεχτούν, δεν θα πάρουμε τα χρήματά τους και δεν θα πληρώσουμε το χρέος.
Μετά ήταν ο έντιμος συμβιβασμός: θα τους εξηγήσουμε ότι η πολιτική που μας επιβάλλουν είναι ανορθολογική, θα δεχτούμε το μέρος των μνημονίων που είναι θετικό και θα αλλάξουμε το υπόλοιπο. Κι αν δεν δεχτούν, έχουμε περιθώρια να ελιχθούμε.
Μετά ήταν το παράλληλο πρόγραμμα: μπορεί να ηττηθήκαμε, αλλά τα μέτρα θα τα εφαρμόσουμε με ταξική μεροληψία. Εκεί όπου γίνεται, θα προστατεύσουμε τους αδύναμους. Αυτό πια θα το δεχτούν…
Κι ύστερα ήταν το έσχατο σημείο: εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους. Μπορεί να εφαρμόζουμε τις ίδιες πολιτικές, αλλά είμαστε έντιμοι και παλεύουμε ενάντια στη διαφθορά και στη διαπλοκή.
Η τροπολογία που έσβησε τα πρόστιμα της ΣΕΚΑΠ, συμφερόντων του Ιβάν Σαββίδη, σηματοδοτεί την υπαναχώρηση ακόμη κι απ’ αυτό το έσχατο σημείο. Ως τώρα, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από δομική άποψη μπορεί να έκανε ό,τι και όλοι οι άλλοι μνημονιακοί διαχειριστές, αλλά τέτοια κυνική συναλλαγή με τους ολιγάρχες δεν είχε σημειωθεί.
Η καθίζηση της κυβέρνησης, από το επίπεδο της «ήττας» με διατήρηση του «ηθικού πλεονεκτήματος» στο επίπεδο της πολιτικής ως business και της διαπλοκής ως business as usual, συμπίπτει σχεδόν μ’ ένα απαίσιο ορόσημο: στις 8 Μαΐου συμπληρώνονται επτά χρόνια από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Μ’ άλλα λόγια, μία ολόκληρη γενιά πλέον δεν έχει ζήσει τίποτε άλλο παρά μόνο κρίση• κι άλλη μία δεν θυμάται σχεδόν τίποτε άλλο παρά μόνο κρίση.
Σε πανευρωπαϊκή έρευνα, το 67% των νέων Ελλήνων και Ελληνίδων δηλώνει ότι θα συμμετείχε σε μια εξέγερση κατά της εξουσίας.
Αναρωτιέται κανείς γιατί;
