Ευρώ ή δραχμή; Ένα αφιέρωμα
Μια συζήτηση που πρέπει να γίνει...
Η διαμάχη ανάμεσα σε όσους πιστεύουν ότι η παραμονή της Ελλάδας στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα δεν πρέπει επ’ ουδενί να τεθεί υπό αμφισβήτηση και σε όσους θεωρούν ότι μόνο μια επιστροφή σε εθνικό νόμισμα μπορεί να σημάνει βελτίωση των συνθηκών ζωής μαίνεται καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης.
Η διαμάχη αυτή μαίνεται, ωστόσο, με όρους απαράδεκτους για όποιον δεν έχει ήδη διαμορφωμένη άποψη.
Η σχεδόν καθολική παράδοση των καθεστωτικών ΜΜΕ στην «ορθόδοξη» βεβαιότητα ότι οι πολιτικές της ΕΕ, της τρόικας και των ελληνικών κυβερνήσεων ήταν και παραμένουν μονόδρομος, έχει οδηγήσει στην κατάληψη του δημόσιου λόγου από ένα ντουέτο στερεότυπων και γκροτέσκων ρόλων, αναγκαστικό για όποιον μιλά δημόσια για το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή;»: Είτε το ρόλο του «ευρωλάγνου», με μοναδικό επιχείρημα πως οτιδήποτε θέτει σε κίνδυνο την παραμονή στο ευρώ οδηγεί σε κάτι ασυζητητί χειρότερο από αυτό που βιώνουμε τώρα. Είτε το ρόλο του «δραχμολάγνου», ο οποίος θέλει να βάλει τη χώρα σε «περιπέτειες» επειδή είναι ασόβαρος και παλαβοαριστερός ή ακόμη και ύποπτος εξυπηρέτησης σκοτεινών, μη κατονομαζόμενων συμφερόντων.
Εμείς, πάλι, πιστεύουμε ότι η συζήτηση πρέπει να γίνει. Κι ότι έχει αργήσει πολύ.
Ζητήσαμε λοιπόν από συντάκτες του περιοδικού και προσκεκλημένους αρθρογράφους να ξετυλίξουν κατά το δυνατόν το κουβάρι: Πώς μπήκαμε στο ευρώ, ποιοι ήταν οι όροι και οι εξαγγελίες, ποια η αρχιτεκτονική; Υπάρχουν άλλα ενιαία νομίσματα και πώς λειτουργούν; Η συνειδητοποίηση ότι οι μνημονιακές πολιτικές αποτυγχάνουν συνεπάγεται και αμφισβήτηση του ευρώ ή είναι δύο ξεχωριστά θέματα; Ποιοι πίεσαν για τη δημιουργία του ευρώ; Τι αντιδράσεις κατά της ευρωζώνης παρατηρούνται σε άλλες χώρες; Πώς θα έμοιαζε ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας με παραμονή στο ευρώ και τι αιτήματα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς θα περιλάμβανε; Αν επιλέγαμε την έξοδο από το ευρώ, ποιες θα ήταν οι συνοδές κινήσεις, ποια πολιτική θα έπρεπε να ακολουθηθεί ώστε η έξοδος να αποβεί προς όφελος των πολιτών;
Αυτά τα ερωτήματα κι άλλα ακόμη προσπαθούν να αντιμετωπίσουν οι αρθρογράφοι στο εκτενές αφιέρωμα που ακολουθεί. Διαβάζοντάς το, ας έχει ο αναγνώστης υπόψη του ότι ο μόνος πραγματικά ολέθριος φόβος σε αυτήν τη συζήτηση είναι το να μη γίνεται.
Γράφουν: Αλέκος Αλαβάνος, Νίκος Χριστοδουλάκης, Πέτρος Λινάρδος – Ρυλμόν, Γιώργος Βασσάλος, Λεωνίδας Βατικιώτης, Άρης Χατζηστεφάνου, Διονύσης Ελευθεράτος, Αδάμ Γιαννίκος, Παναγιώτης Φραντζής και ο Νίκος Μπογιόπουλος.
