Αρτέμης Σώρρας: Μεσσίας από τα Lidl
Με 175 ανοιχτά γραφεία στην ελληνική επικράτεια, η κίνηση του Αρτέμη Σώρρα έχει πληθύνει τις τάξεις της, εμφυσώντας έναν αέρα ριζοσπαστικοποίησης στους υποστηρικτές της, οι οποίοι δεν φαίνεται να πτοούνται ούτε από τον σκληρό εθνικιστικό χαρακτήρα της Ελλήνων Συνέλευσης, ούτε από τις αντιφάσεις και τις διαψεύσεις που συνοδεύουν τον ηγέτη της σε κάθε του βήμα.
Aπό τις εκατοντάδες παραφυάδες του επιθετικού εθνικισμού που γιγαντώθηκαν στα μνημονιακά χρόνια, η περίπτωση του αυτεπάγγελτου εθνοσωτήρα Αρτέμη Σώρρα έχει αποδειχθεί αναμφίβολα η πιο ανθεκτική απέναντι σε κάθε λογική ερμηνεία. Οι υπόλοιπες γρήγορα βρήκαν την εξήγησή τους: η άνοδος της Χρυσής Αυγής συντελέστηκε πάνω στην κανονικοποίηση της ξενοφοβίας, στη γέφυρα επικοινωνίας που άνοιξε με συγκεκριμένες ελίτ, στην ευνοϊκή μεταχείριση από την πλευρά των ΜΜΕ και πρωτίστως στην πολύχρονη αδιαφορία για τη λανθάνουσα επιβίωση στοιχείων φασισμού στη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία. Οι κινήσεις γύρω από τον Τάκη Μπαλτάκο και τον Φαήλο Κρανιδιώτη δείχνουν προς μία κάστα του βαθέως κράτους η οποία λειτουργεί διαχρονικά ως πολιτικός εκπρόσωπος στρατιωτικών, αστυνομικών και εκκλησιαστικών συμφερόντων. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες απέσπασαν το πιο «ριζοσπαστικό» κομμάτι που φώλιαζε στη Νέα Δημοκρατία και το αυτονόμησαν στη βάση του αντιμνημονίου. Το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη έδωσε μία «αριστερή» χροιά στην εθνικιστική έξαρση των μνημονιακών χρόνων, έστω κι αν το «αριστερή» στη συγκεκριμένη περίπτωση έφτασε απλώς να σημαίνει, μέσα από τερατώδεις παραμορφώσεις, έναν στυγνό αντισημιτισμό, μία εξεγερμένη εθνικοφροσύνη και τίποτε άλλο.
Ωστόσο, κανένα πολιτικό κριτήριο δεν μοιάζει επαρκές για να εξηγήσει την περίπτωση Σώρρα. Και πώς θα μπορούσε, άλλωστε, όταν μιλάμε περισσότερο για ένα κοινωνικό φαινόμενο και όχι για κάποια νεοσύστατη πολιτική οργάνωση που αποσχίζεται ή αναδύεται με κοινοβουλευτικές αξιώσεις. Η μόνη θεσμική ορμή που επέδειξε μέχρι σήμερα η Ελλήνων Συνέλευσις, όπως ονομάστηκε τελικώς η αποκρυστάλλωση του κοινού του Σώρρα σε οργάνωση, πέρα από τη συγκρότηση ενός σχετικά νωθρού «πολιτικού φορέα», ήταν στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014, όπου διάφοροι υποψήφιοι χρίστηκαν φορείς και εκπρόσωποι του «σωρρικού» προγράμματος End National Debt στις περισσότερες περιπτώσεις μάλλον εν αγνοία τους. Ο Βασίλης –και όχι Κώστας, όπως τον αναφέρουν οι ανακοινώσεις στήριξής του από την Ε.Συ.– Παπαγιάννης που εκπροσωπούσε την υποψηφιότητα υπέρ της εξόρυξης χρυσού στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής, ο Σπύρος Σόφρας στη Σαλαμίνα και ο Κώστας Παπασπηλίου στα Βριλήσσια παρουσιάστηκαν να έχουν υπογράψει τον σχετικό όρκο του E.I. End National Debt, όπως ονομαζόταν η οικονομική πλατφόρμα του Σώρρα, αλλά καμία δημόσια δήλωσή τους ή κάποιο σχετικό δημοσίευμα δεν μοιάζει να επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Άλλες, πιο ηχηρές υποψηφιότητες, όπως ο πρώην δήμαρχος του Περάματος, Γιάννης Λαγουδάκος, υποστηρίχτηκαν με πάθος από τα μέσα της οργάνωσης, χωρίς όμως να επεξηγούνται πουθενά οι αιτίες αυτής της στήριξης, ενώ όσον αφορά την Κέρκυρα, εορτάστηκε δις ο «ηράκλειος άθλος» της καθόδου στις εκλογές με το συνδυασμό «Ε4» αποκλειστικά από μέλη της Ε.Συ., παρότι κανένα τέτοιο ψηφοδέλτιο δεν εμφανίστηκε στα εκλογικά κέντρα την Κυριακή της μάχης. Αδιαμφισβήτητη επιτυχία συνιστά μόνο η συμμετοχή μελών της Ε.Συ. στο συνδυασμό του Δημήτρη Πλατή «Οι Πολίτες Μπροστά – Νέο Ξεκίνημα» που απέσπασε ένα 14,24% στο Δήμο Άργους-Μυκηνών, αλλά αυτό ίσως και να εξηγείται εύκολα αν δει κανείς τις προεκλογικές αφίσες οι οποίες υπόσχονταν 7 δισ. ευρώ σε έναν δήμο 44.000 ψηφοφόρων.
Μία τέτοια υπόσχεση φυσικά δεν ακούγεται περίεργη σε οποιονδήποτε έχει τύχει να δει κάποια από τις δημόσιες τοποθετήσεις του Αρτέμη Σώρρα. Από την ηχηρή πρεμιέρα του στους τηλεοπτικούς δέκτες στην ακμή της παρθενικής εποχής του μνημονίου, το 2011, ως κατόχου ενός πακέτου προπολεμικών μετοχών αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, μέχρι σήμερα, το προφίλ της διασταύρωσης διαγαλαξιακού Μαυρογιαλούρου και ψεκασμένου Αϊ-Βασίλη, το οποίο περιφέρει σε κανάλια, ραδιοσταθμούς, κείμενα και κοινωνικά δίκτυα, φαίνεται να έχει χτιστεί πάνω σε μία ατέλειωτη αλυσίδα οικονομικών υποσχέσεων. Μόνη σταθερά τους, η συνεχής μεταβολή: το ποσό που θα κομίσει ο ευεργέτης στην Ελλήνων Πολιτεία αλλάζει διαρκώς μέγεθος, κάτοχο και μορφή, ανάλογα με την περίσταση, την εποχή, το πολιτικό περιβάλλον και τις διαθέσεις των μέσων ενημέρωσης, ενώ πρόσωπα τα οποία καλοδέχθηκαν ή ακόμα και προώθησαν το αφήγημα Σώρρα εμφανίζονται να μετατρέπονται σε πολέμιοι και αποδομητές του. Ο ίδιος ελάχιστα μοιάζει να καταβάλλεται απ’ αυτές τις προδοσίες. Άλλωστε, σύμφωνα με πρόσφατη δήλωσή του, οι «δημοσιογραφικές πόρνες» είναι ανάμεσα στις ειδικότητες που θα αναλάβουν το ρόλο του κλόουν στην Ελλήνων Πολιτεία, για να διασκεδάζουν τους συνέλληνές του.
Το φλουρί της Αχαΐας
Η ιδιότητα «επιχειρηματίας» που περιβάλλει τον Αρτέμη Σώρρα σε κάθε μιντιακή αναφορά στο πρόσωπό του, αν και δεν είναι ανακριβής, δημιουργεί σίγουρα λανθασμένες εντυπώσεις. Η ιδιότητα που τον συνόδευε στη μυστική του ζωή πριν από την εκρηκτική του είσοδο στον δημόσιο βίο δεν ήταν αυτή του αντικριστή μετοχών στη Wall Street ή του μεγαλοβιομήχανου στην επαρχιακή Γερμανία, αλλά μια κάποια επιχειρηματική δραστηριότητα στην Πάτρα, που μένει πεισματικά αδιευκρίνιστη μέχρι σήμερα. Μια άχαρη μικροαστική ζωή, πλήρως αναντίστοιχη κάποιου που εμφανίζεται στο τηλεοπτικό γυαλί κραδαίνοντας μετοχές από την ξεχασμένη Τράπεζα της Ανατολής, η αρχική αξία των οποίων μεταφράζεται από τις 125 χρυσές λίρες σε ένα σημερινό ποσό της τάξης των 3,8 τρισ. ευρώ. Οι πρώτες συμμαχίες που συνάπτει ο νεοεισερχόμενος μεσσίας είναι υπαρκτές, αν και πιθανώς αναπάντεχες: ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος αναλαμβάνει ρόλο δημόσιου συνηγόρου υπέρ της αξιοποίησης του μεσοπολεμικού ομολόγου, ενώ κι ο κατά τ’ άλλα δύσπιστος πρώην βουλευτής του ΛΑΟΣ, Κυριάκος Βελόπουλος, θα δει με φίλια διάθεση τη χειρονομία του Αρτέμη Σώρρα.
Στη βάση της κατοχής των ομολόγων, ο Αρτέμης Σώρρας ιδρύει τη ΜΚΟ E.I. E.N.D. (End National Debt) με έδρα το Παγκράτι, πρόεδρος της οποίας αναλαμβάνει ο ελληνοαμερικάνος χειρουργός Εμμανουήλ Λαμπράκης, ενώ σε ηγετικό ρόλο βρίσκεται και ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Μέριλαντ, Θόδωρος Καρυώτης. Αν η ίδια η ιστορία της Τράπεζας της Ανατολής μπορούσε να θεωρηθεί μία καλοπροαίρετη πλάνη, για την οριστική διάψευση της οποίας θα αρκούσε η απαντητική ανακοίνωση της Εθνικής Τράπεζας, η οποία το 1932 την εξαγόρασε και προέβη σε μία διαδικασία ειδικής εκκαθάρισης, καθιστώντας διακοσμητικά για τοίχο σαλονιού τους τίτλους που έχει στην κατοχή του ο Σώρρας, κάθε καλή διάθεση εξανεμίστηκε από την κατάχρηση του αφηγήματος. Λαμπράκης και Σώρρας έφτασαν να περιφέρουν την END σε μικρές εκδηλώσεις και τηλεοπτικούς σταθμούς ανά την Ελλάδα, με τον πρώτο να δηλώνει ρητά και τον δεύτερο να προσπαθεί να συμμαζέψει (λέγοντας πως το ζήτημα είναι “secret-secret”) ισχυρισμούς ότι τα χρήματα που έχουν στη διάθεσή τους έχουν προέλθει από την πώληση αρχαιοελληνικής τεχνολογίας στη NASA, η οποία επέτρεψε το διαστημικό ταξίδι σκάφους χωρίς καύσιμα. Μέσα από εκεί γεννιέται ένα τρίτο αφήγημα: ότι έχουν στην κατοχή τους διεθνείς συναλλαγματικές που αντιστοιχούν σε χρέος της αμερικάνικης κυβέρνησης, ύψους 600 δισ. ευρώ, τα οποία έχουν κατατεθεί υπέρ της Ellinikis Kyriarxis Dimokratias σε μία τράπεζα του Μόντρεαλ, η οποία αργότερα θα αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει. Τέλος, ένα αφήγημα που επανέρχεται στη βάση της Ε.Συ. από καιρού εις καιρόν και περιπλέκει ακόμα περισσότερο την επιλογή μιας μοναδικής αλήθειας προς προπαγάνδιση αφορά υποτιθέμενους κρυφούς λογαριασμούς αυτόχθονων Ελλήνων σε δέκα ελληνικές τράπεζες, συνολικού ύψους 115,5 τρισ. ευρώ. Για την ιστορία, αξίζει να επισημανθεί ότι ένα πρόστιμο 14 δισ. ευρώ είναι αυτό που απειλεί με κατάρρευση την Deutsche Bank και την ευρωπαϊκή οικονομία στο σύνολό της.
Το γεγονός ότι ο ίδιος άνθρωπος που έγινε ο σταυροφόρος της Τράπεζας της Ανατολής ήταν κι αυτός που ανέλαβε να καταδείξει διεξοδικά το έωλο των ισχυρισμών Σώρρα για τα 600 δισ. ενέχει σίγουρα ένα στοιχείο ειρωνείας. Το πρώτο επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ «Θεωρίες Συνωμοσίας» στο zougla.gr του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, υπό την επιμέλεια του Σωτήρη Σκουλούδη και του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλόπουλου, ανέδειξε μέσω μιας πληρέστατης έρευνας –κι ενός δημοσιογραφικού επιπέδου στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει το εν λόγω μέσο– όλη την ιστορία των υποτιθέμενων χρεών του αμερικάνικου κράτους προς την END. Βασισμένο σε μεγάλο βαθμό στη διεξοδική δουλειά του ερασιτέχνη ερευνητή Λευτέρη Ρήνου, το ντοκιμαντέρ ανατρέπει κάθε αμφιβολία περί των σχετικών τίτλων που θα μας έσωζαν από το χρέος. Ωστόσο, η ιστορία που αποκαλύφθηκε δεν ήταν λιγότερο κινηματογραφική.
Στη ρίζα βρέθηκε ο Στίβεν Λ. Γουόσνι, ένας αμερικάνος δικηγόρος, ο οποίος αποφάσισε να ανακηρύξει τον εαυτό του σήμα κατατεθέν και να μηνύσει τον δικηγορικό σύλλογο της Ουάσινγκτον για κάθε χρήση του ονόματός του, υπολογίζοντας το χρέος προς τον ίδιο σε 3,8 τρισ. δολάρια, ένα ποσό το οποίο «έσπασε» σε υποσχετικές των 100 δισ. και άρχισε να πουλάει σε διάφορους υποψήφιους αγοραστές, μεταξύ των οποίων και ο Αρτέμης Σώρρας που έγινε δικαιούχος έξι εξ αυτών, εξ ου και τα 600 δισεκατομμύρια.
Συγκεκριμένα στοιχεία της μιας απάτης αποδεικνύουν και την άλλη. Οι υποτιθέμενοι τίτλοι της Τράπεζας της Ανατολής είναι επίσης έξι στον αριθμό, η αξία τους είναι κοντινή σ’ αυτή των υποσχετικών του Γουόσνι, ενώ σε δηλώσεις του Σώρρα παρουσιάζονται να αποτελούν και αυτοί τμήμα ενός μεγαλύτερου ποσού αξίας 3,8 τρισ., ισόποσο δηλαδή του χρέους που καταλόγισε ο αμερικάνος δικηγόρος στον δικηγορικό σύλλογο. Βέβαια, το αμερικάνικο χρεόγραφο, εικόνα του οποίου έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά μέσα από τον Λευτέρη Ρήγο και τον δημοσιογράφο Μιχάλη Ιγνατίου, φέρει ημερομηνία του 2012, κάτι που σημαίνει ότι το END βρήκε στην απάτη του Γουόσνι μία προσφιλή διέξοδο, όταν η απάντηση της Εθνικής Τράπεζας και οι σχετικές έρευνες άρχισαν να κοινωνούν στο ακροατήριο ότι οι περιβόητες μεσοπολεμικές μετοχές ήταν στην πραγματικότητα αφρός.
Et tu Brute?
Η πρώτη θορυβώδης αποχώρηση από το όχημα του Σώρρα ήταν αυτή του Θεόδωρου Καρυώτη του 2012 όχι φυσικά για το ανυπόστατο του προγράμματος, καθώς ο ίδιος υπήρξε ο εκτιμητής της αξίας των μετοχών της Τράπεζας της Ανατολής, αλλά με την καταγγελία ότι ο κύκλος του END βρίθει χρυσαυγιτών και δωδεκαθεϊστών. Στην επόμενη περίοδο, μεγάλο μέρος της δραστηριότητας των προπαγανδιστών του Σώρρα –με προεξάρχοντα τον Εμμανουήλ Λαμπράκη– θα αφοσιωθεί στο να χαράξει τις αναγκαίες διαχωριστικές γραμμές από τη Χρυσή Αυγή. Την περίοδο της διαρροής των συνομιλιών Κασιδιάρη-Μπαλτάκου, πλήθος βίντεο με πρωταγωνιστή τον Λαμπράκη θα καταγγείλουν το στέλεχος της Χρυσής Αυγής και μέσω αυτού όλη την οργάνωση, κυρίως όμως με χαρακτηρισμούς και όχι με κάποιο συγκεκριμένο κατηγορητήριο. Ως ανταπάντηση, σε ιστολόγια υποστηρικτών της ΧΑ δημοσιεύονται μέχρι σήμερα λίβελοι κατά του Σώρρα, παρουσιάζοντάς τον, μεταξύ άλλων, ως μέρος μιας συνωμοσίας που οδήγησε στην «άδικη φυλάκιση της Χρυσής Αυγής», αν και ουδεμία αναφορά γίνεται στον Σώρρα στα κατά τ’ άλλα λαλίστατα επίσημα και ημι-επίσημα μέσα της οργάνωσης.
Παρά το ζήλο του στην προώθηση της υπόθεσης, ο Εμμανουήλ Λαμπράκης θα έρθει σε παρασκηνιακή ρήξη με τον Σώρρα τον Οκτώβριο του 2014, η οποία θα κοντέψει να πάρει και δικαστική τροπή, καθώς ο Λαμπράκης αποτελεί τον πρόεδρο της END και η απομάκρυνσή του απαιτεί συγκεκριμένες ενέργειες του διοικητικού της συμβουλίου. Το εξώδικο που στέλνουν τον Νοέμβριο ο Σώρρας και ο ταμίας της οργάνωσης Ιωάννης Αλεξάντερ προς τη ΜΚΟ, τον αντιπρόεδρο και ένα μέλος της, με το οποίο καταθέτουν πρόταση μομφής κατά του Λαμπράκη και ζητούν την απομάκρυνσή του, ξεκινάει με μία σαφή αποτύπωση του προβλήματος που έχει δημιουργήσει ο καταγγελλόμενος πρόεδρος: «ο Μανώλης Λαμπράκης-προσ. Πρόεδρος, προβαίνει σε παράνομες πράξεις που πλήττουν το κύρος του οργανισμού, δημιουργεί παράνομες και ανυπόστατες αρχαιρεσίες, προβαίνει σε ψευδείς δηλώσεις, τροχοδρομεί και συμπαρασύρει τα μέλη του ως άνω οργανισμού προβαίνοντας σε πολλές παράνομες πράξεις».
Το υπόλοιπο κείμενο του εξωδίκου είναι εξόχως διαφωτιστικό για το τι έχει διαμειφθεί μεταξύ των δύο ηγετικών μελών. Το ότι «συκοφαντεί την οργάνωση» με τις διακηρύξεις περί αρχαιοελληνικής τεχνολογίας είναι το λιγότερο απ’ όσα έχουν να του προσάψουν οι Σώρρας και Αλεξάντερ. Ο Λαμπράκης μοιάζει να έχει αυτονομηθεί και συγκεκριμένες κινήσεις του δείχνουν ότι αποπειράται να συσπειρώσει τον κόσμο πέριξ της κίνησης πάνω σε δική του, αυτόνομη ατζέντα. Δεν είναι μόνο ότι προβαίνει σε δημόσιες δηλώσεις κατά του Σώρρα, στις οποίες τον παρουσιάζει ως υπόδικο. Επιχειρεί επίσης να μεταφέρει τη γενική συνέλευση του ΔΣ της END στη Νέα Υόρκη, έχοντας διευρύνει αυτοβούλως τα μέλη, ενώ οι εκκλήσεις για μεταφορά της συνέλευσης στην Αθήνα, χαρακτηρίζονται στα πρακτικά της συνέλευσης ως έγγραφη άρνηση των μελών να παρευρεθούν. Παράλληλα, η ρητορική έχει φύγει πια από τις συναλλαγματικές και τις μετοχές: ο Λαμπράκης φαίνεται να προτείνει στους υποστηρικτές της END την ίδρυση Κοιν.Σ.Επ. (!), ενώ έχει συμμετάσχει και ο ίδιος στη δημιουργία συνεταιριστικών τραπεζών, χωρίς να διευκρινίζονται περαιτέρω τα στοιχεία τους. Τον Δεκέμβριο του 2014, την επομένη της διαμάχης, ο ιστότοπος της Ελλήνων Συνέλευσης παύει κάθε αναφορά στην END, καταργώντας τη σχετική κατηγορία. Είναι προφανές ότι από τη διαμάχη για το μέλλον της ο Λαμπράκης βγήκε νικητής, αν και έκτοτε θα εξαφανιστεί από το προσκήνιο, εν αντιθέσει με τον Σώρρα που απασχολεί ολοένα περισσότερο τα μέσα ενημέρωσης.
Ο ρόλος του ελληνοαμερικάνου γιατρού στην υπόθεση δεν είναι αμελητέος. Σύμφωνα με τον Άδωνι Γεωργιάδη, μάλιστα, το πρόσωπό του θα αποτελούσε αφετηρία για να εξηγήσει κανείς το πώς ένας πατρινός μικροεπιχειρηματίας έφτασε να αγοράζει πλαστούς τίτλους από έναν μεγαλοαπατεώνα των Ηνωμένων Πολιτειών όπως ο Γουόσνι. Σε τηλεφωνική επικοινωνία με το UNFOLLOW, ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας εκτιμά πως το φαινόμενο Σώρρα έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που στις επόμενες εκλογές είναι παραπάνω από πιθανό να διαβεί το κατώφλι της Βουλής. Όταν ο ίδιος ξεκίνησε να διερευνά την υπόθεση Σώρρα και Λαμπράκη μέσα από κύκλους της Ομογένειας στην Αμερική, ως πρόεδρος της Επιτροπής Αποδήμων Ελλήνων, διαπίστωσε μια σειρά παρατυπιών (όπως είναι οι κατηγορίες ενάντια στον Λαμπράκη για φοροδιαφυγή), οι οποίες τον οδήγησαν στην απόφαση να ζητήσει από τον Άρειο Πάγο να διερευνήσει το ενδεχόμενο διασποράς ψευδών ειδήσεων, όσον αφορά τα 600 δισ. των ομολόγων. Η απόφαση αυτή παρουσιάστηκε ως μήνυση του Άδωνη Γεωργιάδη κατά του Σώρρα, κάτι που οδήγησε οπαδούς, αλλά και πολέμιους του «εθνοσωτήρα» όπως ο Μιχάλης Ιγνατίου, να κατακεραυνώσουν την απουσία του τότε βουλευτή από το δικαστήριο. Στην πραγματικότητα, αυτό που κατατέθηκε ήταν μηνυτήρια αναφορά, δηλαδή παραγγελία προς την εισαγγελία να διερευνήσει την υπόθεση Σώρρα για πιθανές έκνομες πράξεις – μία κίνηση που αποδείχτηκε άκαρπη, με ένα βουδιστικό πόρισμα του Πρωτοδικείου Αθηνών, το 2013, που ισχυριζόταν ότι η ύπαρξή των 600 δισ. μπορεί να μην επιβεβαιώνεται, αλλά ούτε και η ανυπαρξία τους.
Η συνέχεια της ιστορίας φτάνει μέχρι σήμερα: σε αντίποινα, ο Αρτέμης Σώρρας κατέθεσε, το 2015, μηνυτήρια αναφορά κατά του Άδωνη Γεωργιάδη για συκοφαντική δυσφήμιση. Στις 3/9/2016, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ κατέθεσε ερώτηση προς τους υπουργούς Ευκλείδη Τσακαλώτο, Γιώργο Κατρούγκαλο και Νίκο Παρασκευόπουλο αναφορικά με την προστασία των πολιτών από το ενδεχόμενο απάτης και διασποράς ψευδών ειδήσεων από τον Αρτέμη Σώρρα.
Η απελευθέρωση του χάους Μέσα σε πέντε μόλις λεπτά συνέντευξης του Αρτέμη Σώρρα στο Rizopoulos Post, τα 110 γραφεία-οργανισμοί της Ελλήνων Συνέλευσης έχουν αυξηθεί σε 250· 210 σε λειτουργία και 40 υπό κατασκευή. Ο πραγματικός τους αριθμός, που είναι 175 εντός και 10 εκτός χώρας, σημειώνει μία απόκλιση από την εκτίμηση Σώρρα, αλλά αυτό δεν καθιστά τον αριθμό τους ευκαταφρόνητο. Κόμματα με κοινοβουλευτική παρουσία έχουν σαφώς μικρότερες υποδομές: το ΚΚΕ αριθμεί 54 τοπικά γραφεία, η Χρυσή Αυγή 53, ενώ η Ένωση Κεντρώων μόλις 2. Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόλις 82 οργανώσεις μελών, λιγότερες δηλαδή από τις μισές δομές απ’ αυτές που απαρτίζουν πια την Ε.Συ.
Το πώς έχει συντελεστεί αυτό το θαύμα δεν είναι ανεξήγητο, όταν συζητήσει κανείς με τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν στήσει αυτές τις δομές. Τα κατά τόπους γραφεία της Ε.Συ. αποτελούν αυτοσυντηρούμενα και αυτοχρηματοδοτούμενα εγχειρήματα, τα οποία γεννήθηκαν με πρωτοβουλία των μελών που απαρτίζουν το εκάστοτε συμβούλιό τους. Η έκρηξη στον αριθμό τους το τελευταίο διάστημα έχει μία πολύ απλή εξήγηση: «Τι άλλο έχει μείνει να κάνουμε;» αναρωτιέται ρητορικά στέλεχος μιας τοπικής οργάνωσης, αφού έχει εξηγήσει πολύ διεξοδικά τη διαδικασία μέσα από την οποία μαζεύτηκε με συντοπίτες του και άνοιξαν τα γραφεία. Είναι εμφανές από τον τρόπο που περιγράφει το εγχείρημα ότι υπάρχει μία ιδιαίτερη μέριμνα και μία προσωπική επένδυση σ’ αυτές τις δράσεις. Στο δε ερώτημα «τι άλλο να κάνουμε;», η απάντηση δεν είναι «να ακολουθήσουμε έναν τύπο που μας λέει ότι η μία από τις τρεις πηγές της άσβεστης ολύμπιας φλόγας είναι η έβδομη διάσταση του Διός στον ουρανό», αλλά μία σειρά γεγονότων που αντιλαμβάνονται ως αδικίες: την απόφαση του Πρωτοδικείου, την αδιαφορία του ελληνικού κράτους να ελέγξει την υπόθεση των συναλλαγματικών και την αντιμετώπιση των ΜΜΕ. Ακόμα και η επίμαχη δήλωση Σώρρα η οποία προσέβαλε βαθιά τα άτομα με αναπηρία, δεν αντιμετωπίζεται από τους υποστηρικτές της Ε.Συ. ως κάποια θέση την οποία θα ήταν πρόθυμοι να ασπαστούν, αλλά ως μία αστοχία της στιγμής που απομονώθηκε και παραποιήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης.
Πάντως, το σίγουρο είναι ότι τα μέλη της Ε.Συ. δεν είναι χρυσαυγίτες ή κάτι παρεμφερές με το οργανωτικό μοντέλο της Χρυσής Αυγής. Είναι φιλικοί, ευγενέστατοι και εξυπηρετικοί, ενώ είναι πραγματική η έγνοιά τους να εμπλέξουν κι άλλους με ισότιμο τρόπο, αποποιούμενοι κάθε χαρακτηρισμό «στελέχους». Στο σύνολό τους απευθύνουν προσκλήσεις για γνωριμία από κοντά και είναι πρόθυμοι να προσκομίσουν οποιοδήποτε στοιχείο μπορεί να βοηθήσει στην αποκατάσταση της αλήθειας στα μέσα ενημέρωσης. Τα αντι-ιεραρχικά στοιχεία στη δράση της Ε.Συ. είναι πραγματικά και τίθενται εμφατικά ακόμα και στο λόγο του ίδιου του Αρτέμη Σώρρα. Άλλωστε, όπως έχει ήδη αναφερθεί, το μοντέλο της Ελλήνων Πολιτείας δείχνει προς ένα πολυθρυμματισμένο ομοσπονδιακό κράτος των χιλίων κοινοτήτων με μεγάλη αυτονομία στους πυρήνες του να εκπροσωπούν τη βούλησή τους σε κεντρικό επίπεδο. Το ιδεολογικό τους οικοσύστημα είναι φυσικά συνωμοσιολογικό, εθνικιστικό, ισλαμοφοβικό, αντισημιτικό, ομοφοβικό και σεξιστικό, αλλά έξω από την έντονη ρητορική του Αρτέμη Σώρρα πουθενά δεν έχει πάρει ακόμη επιθετικά χαρακτηριστικά – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι θέμα χρόνου να συμβεί και αυτό. Ήδη άλλωστε ο πυρήνας της Ελλήνων Συνέλευσης συμμετείχε στην αντιπροσφυγική διαδήλωση στο Ρέθυμνο, η οποία κατέληξε σε σύγκρουση με την αντιδιαδήλωση των αλληλέγγυων, παρότι οι σχετικές ανακοινώσεις για το περιστατικό δεν δείχνουν τους υποστηρικτές του Αρτέμη Σώρρα να εμπλέκονται στις συγκρούσεις.
Η μαρτυρία του Στάθη Κονιδάρη, ωστόσο, δείχνει ότι τα ίδια τα πρωταρχικά συστατικά της Ελλήνων Συνέλευσης διαφέρουν καταστατικά από τη Χρυσή Αυγή. Το 2012, στο πλαίσιο μιας ανολοκλήρωτης έρευνας, ως μεταπτυχιακός φοιτητής επισκέφθηκε τον πυρήνα των υποστηρικτών του Σώρρα στο Ρέθυμνο, όπου αντίκρισε ένα σύνολο ανθρώπων τους οποίους θα χαρακτήριζε κανείς «ανθρώπους της διπλανής πόρτας»: εργαζόμενοι, μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, φοιτητές των οποίων συζητήσεις δεν καταπιάνονταν με θέματα της επικαιρότητας, αλλά περισσότερο με μεταφυσικά και αποκρυφιστικά ζητήματα αρχαιοελληνικού προσήμου. Τόσο οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησε ο Στάθης όσο και τα σημερινά μέλη της Ε.Συ., που έχουν ξεχυθεί στους δρόμους να μοιράζουν υλικό και να προπαγανδίζουν, αντιλαμβάνονται εαυτούς ως κοινωνούς μιας κρυφής αλήθειας, την οποία επιθυμούν να κοινωνήσουν για να διαφωτίσουν τον κόσμο που τους προσεγγίζει. Μοιάζουν περισσότερο με θρησκευτική σέχτα παρά με πολιτικό κόμμα, ενώ μια σειρά πεποιθήσεων και τελετουργιών ενισχύει αυτή την εικόνα: από το διαφορετικό ημερολόγιο –που δεν ξεκινάει από τη γέννηση του Χριστού, αλλά από την πρώτη από τις 27 μυστικές Ολυμπιάδες πριν από την επίσημη πρεμιέρα που αναγράφεται στα βιβλία Ιστορίας το 776 π.Χ., δηλαδή το 884 π.Χ., με αποτέλεσμα το 2016 να αντιστοιχεί στο έτος 2900– έως τους περιβόητους όρκους όπως αυτός του δημάρχου των Σερβίων Κοζάνης που θορύβησε πρόσφατα τα ΜΜΕ.
Η αποστροφή ενός μέλους ενάντια στη Χρυσή Αυγή είναι στην πραγματικότητα η αποκαλυπτικότερη εξήγηση των κινήτρων που καθοδηγούν αυτή τη μαζική προσχώρηση στην Ελλήνων Συνέλευση: «Τα κόμματα είναι όλα στρατευμένα στην ίδια στρατηγική και ο ελληνικός λαός ψάχνει και βρίσκει λύσεις». Πολλές εικασίες έγιναν για τις ανακατατάξεις των ψηφοφόρων με την έλευση της κρίσης, οι οποίες ήθελαν το κίνητρο μπροστά στην κάλπη να είναι το θυμικό και όχι η προσκόλληση σε μία πολιτική ατζέντα. Αντίθετα, από το «λεφτά υπάρχουν», μέσω του «θα βγούμε στις αγορές» και μέχρι το «θα καταργήσω τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο», οι πολιτικές ατζέντες ήταν σκληρές, άλλο αν αθετήθηκαν από τους εκπροσώπους τους. Η Ελλήνων Συνέλευσις είναι η φυσικότερη απόρροια της οριστικής κατάρρευσης της πολιτικής εκπροσώπησης μέσα σ’ έναν κόσμο που γαλουχήθηκε για δεκαετίες με έντυπα σαν το Nemecic, το Ιχώρ (ο εκδότης του οποίου, Ευάγγελος Μπεξής, αφιέρωσε αρκετές ώρες της εκπομπής του, στο Κανάλι 9, στον Σώρρα), το Τρίτο Μάτι και τον Δαυλό, με τη συνωμοσιολογική Trash TV που εδώ και 15 χρόνια γεννάει και αναπαράγει εθνικιστικά μορφώματα και εσχάτως με ένα ελληνικό διαδίκτυο στο οποίο ηγεμονεύουν η Ζούγκλα, το Μακελειό, το Defence Net κ.ά.
Η διαφορά εδώ είναι ότι έχει ξεκλειδωθεί μία τεράστια ακτιβιστική δυναμική που διοχετεύθηκε ολόκληρη στο αρχαιοελληνίζον συνονθύλευμα της ιδεολογίας του Αρτέμη Σώρρα: η πρόθεση ανθρώπων να ανοίξουν αυτοβούλως γραφεία ενός κινήματος, να προπαγανδίσουν τις ιδέες του στο δρόμο και να περάσουν όσο χρόνο χρειάζεται για την εφαρμογή τους είναι πιθανώς ένα φυσικό φαινόμενο σε μία κατάσταση όπου επίκεινται πλειστηριασμοί σπιτιών, καταρρέει το Ασφαλιστικό και ετοιμάζεται ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στα Εργασιακά. Άλλωστε, ο Σώρρας φροντίζει κάθε στιγμή να μοιράζει ψευδο-λύσεις σε πραγματικά προβλήματα, μιλώντας άλλοτε για διαγραφή των χρεών των πολιτών προς την εφορία μέσω ενός εξωδίκου και άλλοτε για 20.000 ευρώ στο λογαριασμό κάθε Έλληνα. Το ότι αυτή η δυναμική τίθεται στην υπηρεσία ενός παραληρηματικού εθνικισμού πιθανώς να αποτελεί μόνο την πρώτη ένδειξη του πραγματικού μεγέθους της καταστροφής που συντελέστηκε το καλοκαίρι του 2015 και του τρόπου που διάβρωσε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων στη δυνατότητα να υπάρξει μια ορθολογική διέξοδος από την κρίση.
