Αίμα χωρίς τιμή: Χρυσή Αυγή
Η οργάνωση, που διεκδικεί μια θέση στο κοινοβούλιο, παρουσιάζεται ως «εθνικιστική», «πατριωτική», «αντισυστημική». Δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Είναι μια νεοναζιστική, εγκληματική οργάνωση, που εκμεταλλεύεται με στυγνό οπορτουνισμό την αντιμνημονιακή ρητορική και την ανησυχία για το «μεταναστευτικό» προκειμένου να παρασύρει τους πολίτες να την ψηφίσουν. Πολίτες που αγνοούν ότι η δράση της εκτείνεται από το πλέον γελοίο, την πίστη στον… θεό Πάνα, ως την ανθρωποκτονία.
Την Κυριακή 25 Μαρτίου, κατεβαίνοντας την οδό Πανεπιστημίου, μου έκανε εντύπωση πόσο λίγος κόσμος παρακολουθούσε την παρέλαση με τα παιδάκια τους στους ώμους, ένα θέαμα που, κοντά στα άλλα, είχε μέσα στα χρόνια προσλάβει κι ένα χαρακτήρα οικογενειακής γιορτής: βόλτα με τα μικρά παιδιά, παρέλαση, και μπακαλιάρος με σκορδαλιά – κατά τη μάλλον δημοφιλέστερη, γαστριμαργική, εκδοχή της ελληνικής ευσέβειας.
Ο λιγοστός κόσμος ήταν αναμενόμενος, βέβαια, με όλη την περιοχή γύρω από το Σύνταγμα κλειστή. Από τα όσα τρομερά εξήγγελλαν επί μήνες τα ΜΜΕ, τίποτε δεν συνέβη, εκτός από το να αποθαρρυνθεί ο κόσμος και να μην παρακολουθήσει την παρέλαση. Και οι λίγοι που την παρακολουθούσαν ήσαν υποτονικοί, επηρεασμένοι πιθανώς από τη γενικότερη ατμόσφαιρα της κρίσης, το χειροκρότημά τους άνευρο, τόσο που οι πολεμικές ιαχές των στρατιωτικών μονάδων και το χτύπημα των βημάτων τους στην άσφαλτο ακούγονταν αλλόκοτες, σαν θίασος που παίζει σε μια αίθουσα άδεια κι ακούει να του επιστρέφεται ο αντίλαλός του.
Μέσα στο μουντό αυτό κλίμα, λοιπόν, καθώς περπατούσα, κάθε τόσο άκουγα ένα χειροκρότημα δυνατό, πιο δυνατό από όλα τα άλλα, όμως ακουγόταν από ένα ζευγάρι χέρια, από έναν μόνο άνθρωπο τη φορά, που φαινόταν να καταβάλει προσπάθεια να ακουστεί ενθουσιώδης, να διατυμπανίσει την εθνεγερμένη μέθη του. Κοντά στο χειροκρότημα, μια εδώ και μια εκεί, από ανδρικές φωνές σποραδικά ακουγόταν ένα «Ζήτω η Ελλάς!», πάλι βουβαμάρα, κι ύστερα ξανά, λίγο πιο κάτω, «Ζήτω η Ελλάς!»…
Είπα να προσέξω λίγο καλύτερα. Και τότε τους είδα: διάσπαρτοι, εδώ κι εκεί, μέσα στο λιγοστό πλήθος, χωρίς να συνωστίζονται μεταξύ τους, οι περισσότεροι ψηλοί και γεροδεμένοι, αλλά και κάποιοι απλώς ογκώδεις, με τα παχάκια τους, κεφάλια ξυρισμένα ή πολύ κοντοκουρεμένα, κράνη μοτοσυκλέτας με αυτοκόλλητα την ελληνική σημαία ή το «μολών λαβέ», άρβυλα, φλάινγκ τζάκετ, πρόσωπα βλοσυρά. Σκορπισμένοι μέσα στον κόσμο, κάθε τόσο ένας απ’ αυτούς ύψωνε τα χέρια του στον αέρα, χειροκροτούσε δυνατά και φώναζε: «Ζήτω η Ελλάς!»
Αργότερα, ένας φίλος που συνάντησα, με ρώτησε: «Τους είδες τους Χρυσαυγίτες;» Του είπα πως τους είδα. «Εμένα μου ζήτησαν φωτιά». Έγνεψα καταφατικά, μα ήταν φανερό ότι δεν είχα καταλάβει τι ήθελε να πει. «Έτσι κάνουν. Είμαι μαυριδερός, βλέπεις, κι ήρθαν να μου ζητήσουν φωτιά για να δουν αν μιλάω ελληνικά…»
Μετανάστευση και υπερηφάνεια
Και τι μ’ αυτό; – θα ρωτήσει κάποιος. Δεν είναι πρόβλημα η μετανάστευση (η «λαθρομετανάστευση» κατά τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ); Και δεν δικαιούνται κάποιοι, αν το πιστεύουν, να είναι υπερήφανοι για την εθνική τους καταγωγή και για τις ένοπλες δυνάμεις της πατρίδας τους;
Όλα τούτα μπορούν να συζητηθούν, ασφαλώς. Το ζήτημα είναι, ωστόσο, ότι η Χρυσή Αυγή είναι κάτι διαφορετικό από απλώς ένα κόμμα που υποστηρίζει μια συγκεκριμένη μεταναστευτική πολιτική και εμπνέεται από μια πατριωτική ιδεολογία. Βεβαίως, τα στελέχη του έχουν καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να παρουσιαστούν ως αυτό ακριβώς: ένα κόμμα «εθνικιστών», που ενδιαφέρεται για το καλό της Ελλάδας και έχει τη θέληση να τα βάλει με όλους και με όλα για να προστατεύσει τους Έλληνες. Τα τελευταία χρόνια, σε αυτές τις διακηρύξεις έχει προστεθεί και η αντίθεση στο Μνημόνιο και στις πολιτικές λιτότητας των κυβερνήσεων Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου, με γνώμονα πάντα το συμφέρον της χώρας.
Λένε, ωστόσο, ψέματα. Και λένε ψέματα διότι στην πραγματικότητα ούτε καν ιδεολόγοι, έστω και μιας παραπλανημένης ιδεολογίας, δεν είναι. Είναι ψεύτες που διέκριναν μια ευκαιρία να εξαπατήσουν ψηφοφόρους, εκμεταλλευόμενοι την απογοήτευσή τους από την πολιτική των άλλων κομμάτων, την οικονομική κρίση και την παρακμή του κέντρου της Αθήνας.
Τα ψέματά τους τα αναπαράγει ένας λυσσαλέος οπορτουνισμός. Λένε οτιδήποτε, αυτοαναιρούνται διαρκώς, διαστρέφουν οποιοδήποτε γεγονός προκειμένου να αποκτήσουν εξουσία, ενώ στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν σε τίποτε απολύτως, όπως φαίνεται κι από το ότι κατά καιρούς έχουν υποστηρίξει από την πίστη στον… θεό Πάνα και την επιστροφή στο Δωδεκάθεο ως την… ελληνική καταγωγή του Ρούντολφ Ες και την ανάσταση του Αδόλφου Χίτλερ!
Παρότι, με κάτι τέτοια, θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται απλώς ως σαλτιμπάγκοι, υπάρχει μια διάσταση στη δράση τους που δεν επιτρέπει εύκολα το γέλιο: είναι εγκληματίες. Και όχι με την έννοια της διαφθοράς ή της μίζας, όπως συχνά προκύπτει για στελέχη άλλων κομμάτων. Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, μέλη τους έχουν καταδικαστεί για δολοφονικές επιθέσεις, εκβιασμούς, ξυλοδαρμούς, προστασία, βαριές σωματικές βλάβες.
Για τη Χρυσή Αυγή, ο χαρακτηρισμός «εγκληματική συμμορία» δεν είναι μια μεταφορά, μια υπερβολή με λογοτεχνική άδεια. Είναι κυριολεξία.
Παρ’ όλα αυτά, στις εκλογές, είναι πολύ πιθανό, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η Χρυσή Αυγή να μπει στην ελληνική Βουλή.
Λαϊκός Σύνδεσμος ΚΥΠ
Το περιοδικό Χρυσή Αυγή το εξέδωσε ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος το Δεκέμβριο του 1980. Το 1983 η έκδοσή του σταμάτησε προσωρινά για να επανέλθει λίγους μήνες μετά, το 1984. Ήδη πριν την έκδοση του περιοδικού, ωστόσο, ουδείς αμφέβαλε για τα ιδεολογικά διαπιστευτήρια του εκδότη: το 1973, σε ηλικία 16 ετών, ο Ν. Μιχαλολιάκος προσχώρησε στο κόμμα της «4ης Αυγούστου», το οποίο είχε ιδρύσει από το 1969 ο νεοναζιστής «θεωρητικός» Κωνσταντίνος Πλεύρης, γνωστός για τις ρατσιστικές του απόψεις και συγγραφικά πονήματα με τίτλους όπως Εβραίοι: Όλη η αλήθεια. Το 1984, ο Ν. Μιχαλολιάκος ανέλαβε την ηγεσία της νεολαίας της ΕΠΕΝ – της Εθνικής Πολιτικής Ένωσης, γνωστής για την υπεράσπιση της χούντας των Συνταγματαρχών. Ο ίδιος ο Ν. Μιχαλολιάκος έχει μάλιστα υπερηφανευτεί ότι ανέλαβε τη θέση έπειτα από εντολή του δικτάτορα Γιώργου Παπαδόπουλου.
Το 1976, ο Ν. Μιχαλολιάκος συνελήφθη για επίθεση εναντίον δημοσιογράφων που κάλυπταν την κηδεία του δολοφονημένου από τη 17Ν βασανιστή της χούντας Ευάγγελου Μάλλιου. Συνελήφθη επίσης το 1978 και καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση ως μέλος εξτρεμιστικής ακροδεξιάς οργάνωσης για κατοχή εκρηκτικών.
Το «Εθνικό Λαϊκό Κίνημα – Χρυσή Αυγή» (μετέπειτα «Λαϊκός Σύνδεσμος») ιδρύθηκε το 1985· η ένταση της δράσης του, όμως, εντοπίζεται από το 1993 και μετά, όταν αρχίζει να ενεργοποιείται στο ζήτημα της Μακεδονίας, εκμεταλλευόμενο την αναταραχή και οργανώνοντας συλλαλητήρια. Ο Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος έχει τον τίτλο του Γενικού Γραμματέα, τα μέλη της οργάνωσής του, ωστόσο, αναφέρονται σε αυτόν ως «αρχηγό».
Το Δεκέμβριο του 2005, ο «αρχηγός» ανακοίνωσε την παύση των αυτόνομων πολιτικών δραστηριοτήτων της Χρυσής Αυγής, η οποία ίδρυσε το εθνικιστικό κόμμα «Πατριωτική Συμμαχία». Ήταν μια πρώτη προσπάθεια επιφανειακού εξευγενισμού της οργάνωσης. Απέτυχε. Τον Μάρτιο του 2007, η Χρυσή Αυγή απέσυρε την υποστήριξή της στην Πατριωτική Συμμαχία, η οποία με τη σειρά της έσβησε. Τον ίδιο μήνα έλαβε χώρα το 6ο συνέδριο της Χρυσής Αυγής.
Η προσπάθεια εξευγενισμού, πάντως, δεν σταμάτησε. Μολονότι ο «αρχηγός» δεν αποποιείται τη νεοναζιστική του δράση, θολώνει αρκετά επιτυχημένα τα νερά, έτσι ώστε αρκετοί να δυσκολεύονται να τον ταυτίσουν με τη νοσταλγία του χιτλερισμού, τη λατρεία της ναζιστικής Γερμανίας, τον στυγνό ρατσισμό και τη δολοφονική δράση της οργάνωσής του. Η θόλωση είναι προφανής, αφού ο Ν. Μιχαλολιάκος κατόρθωσε μεν, το 2010, να εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων ως «απλώς εθνικιστής», μόλις βρέθηκε όμως μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο, χαιρέτησε με περηφάνια φασιστικά, υψώνοντας το χέρι εις ανάμνηση του Φύρερ. Η σύγχυση αυτή των ιδεών του και της δράσης του και η συστηματική παραπλάνηση των πάντων είναι ίδιον της μόνης «πολιτικής» ποιότητας που πραγματικά διαθέτει, του οπορτουνισμού – αλλά τι άλλο θα περίμενε, άλλωστε, κανείς από κάποιον που ήδη το 1981, σύμφωνα με έγγραφο της Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, ήταν συνεργάτης της ΚΥΠ, με την κωδική ονομασία «Αστυάναξ» και μηνιαία αμοιβή 120.000 δρχ. (Ο ίδιος ο «αρχηγός» και η οργάνωσή του έχουν έκτοτε υποστηρίξει ότι το έγγραφο είναι πλαστό.)
Ο Αδόλφος Χίτλερ και ο θεός Πάνας
Η Χρυσή Αυγή καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες να παρουσιαστεί ως κόμμα του «εθνικιστικού χώρου», πατριωτικό και αντιμνημονιακό, ακόμη και χριστιανικό, στο πλαίσιο της «ιερής» ελληνορθόδοξης παράδοσης. Όμως τίποτε από όλα αυτά δεν αληθεύει.
«Αντιμνημονιακή» η Χρυσή Αυγή είναι μόνο στο βαθμό που την εξυπηρετεί ψηφοθηρικά. Πουθενά στο πρόγραμμά της δεν θα βρει κανείς συγκεκριμένες αμφισβητήσεις του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος – πέρα από αοριστίες για το «τεράστιο στρατηγικό βάθος» της Ελλάδας, «που μπορεί να της εξασφαλίσει ανεξάντλητη ισχύ και διεθνή επιρροή», και για «γεωτρήσεις» για πετρέλαιο, αοριστίες που λειτουργούν καταπραϋντικά για το αίσθημα ταπείνωσης ορισμένων. Δηλώνουν ασφαλώς ότι θέλουν να καταγγείλουν το Μνημόνιο και το χρέος και να εθνικοποιήσουν τις τράπεζες, μια «θέση» τους που παρουσιάζεται ισοβαρώς με την «εκ νέου διασπορά των ελληνικών ναρκοπεδίων κατά προσωπικού» – ένα όπλο εγκληματικό που έχει απαγορευτεί από διεθνείς συμβάσεις.
Φυλλομετρώντας όχι μόνο το «πρόγραμμά» της αλλά και το περιοδικό της, βρίσκει κανείς διάφορα ωραία, όπως αυτό: «Αναγέννησις του Ελληνισμού σημαίνει επιστροφή εις τα Πρότυπα εκείνα των Ολυμπίων Θεών, με τα οποία οι πρόγονοί μας εμεγαλούργησαν». Το κείμενο υπογράφει ο ίδιος ο Ν. Μιχαλολιάκος (Χρ. Αυγή, 9/1982). Στο δε ερώτημα ποια να είναι αυτά τα πρότυπα, δίνει την απάντηση: «Τέθνηκεν Μέγας Παν; Η φυλετική ψυχή απαντά ΟΧΙ…» Το χριστιανικό, υπέρ της ορθοδοξίας, αυτό κόμμα λοιπόν πιστεύει όχι μόνο στο δωδεκάθεο αλλά και στον θεό Πάνα!
Στο τεύχος της Χρυσής Αυγής του Ιουνίου 2005, βρίσκει κανείς και τον εξαιρετικό τίτλο «Μάιος 1945 – Μάιος 2005. Εμείς δεν γιορτάζουμε τίποτα», όπου η οργάνωση θρηνεί για την ήττα των ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αντιθέτως, γράφουν «[πραγματικός] … νικητής είναι ο νεαρός αγωνιστής της Hitlerjugend (σ.σ. χιτλερικής νεολαίας), που έπεσε μαχόμενος στο κατεστραμμένο Βερολίνο. Ο στρατιώτης της Wermacht και των Waffen SS (σ.σ. ένοπλα τάγματα SS, μέρος των οποίων το συγκροτούσαν και μη Γερμανοί), ενάντια στις φυσικές δυνάμεις και στις δυνάμεις του εχθρού». Οι «πατριώτες» της Χρυσής Αυγής, δηλαδή, κόπτονται για την ήττα των κατακτητών της… πατρίδας τους. Και πρότυπά τους είναι οι σφαγιαστές των συμπατριωτών τους.
Πέραν, όμως, των καταπληκτικών που διαβάζει κανείς ως μέρος της «ιδεολογίας» της Χρυσής Αυγής (μεταξύ των οποίων και η καταπληκτική ιστορία του αναστημένου Χίτλερ, που περιφέρεται στο Βερολίνο επί 40 μέρες!), η οργάνωση τη λατρεία της για τον γερμανικό ναζισμό την έχει επιδείξει και αλλιώς: Το Μάιο του 2005, λόγου χάρη, η Χρυσή Αυγή έσμιξε στο Βερολίνο με τα στελέχη του γερμανικού ναζιστικού κόμματος NPD, για να θρηνήσει την επέτειο της ήττας του Χίτλερ. Και το 2010, ο Ν. Μιχαλολιάκος έβγαλε λόγο σε εκδήλωση του ιταλικού φασιστικού κόμματος Forza Nuova – άλλη «πατριωτική» κίνηση αυτή, αν σκεφτεί κανείς ότι για την πατριωτική σκέψη μία από τις ενδοξότερες σελίδες του νεότερου ελληνισμού είναι η νίκη της Ελλάδας επί των ιταλών φασιστών.
Τέτοια είναι η τρικυμία εν κρανίω των Χρυσαυγιτών, που δεν διστάζουν, μέσα στο ναζιστικής έμπνευσης παραλήρημά τους, να βαφτίσουν ελληνικής καταγωγής τον Ρούντολφ Ες, τον υπαρχηγό του Χίτλερ, που αυτοκτόνησε μετά την καταδίκη του στη Νυρεμβέργη. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν αληθεύει στο παραμικρό. Το αν εκτός από το ότι ήταν ελληνικής καταγωγής, ο Ρούντολφ Ες πίστευε και στον θεό Πάνα, η Χρυσή Αυγή δεν το μοιράζεται μαζί μας…
Και κάπου εδώ, το γέλιο σταματάει.
«ΕΜΕΙΣ, οι Δυνατοί, θα σας λιώσουμε σαν τα σκουλήκια»
«[Ο κατηγορούμενος Α. Α. ή Περίανδρος κηρύσσεται ομόφωνα ένοχος του ότι] στις 16.6.1998 και περί ώρα 5.15 στην Αθήνα […] από κοινού ενεργών με άλλα εννέα περίπου άτομα, μέλη όπως και ο ίδιος της οργάνωσης Χρυσή Αυγή […], έχοντας αποφασίσει να τελέσουν το κακούργημα της ανθρωποκτονίας με πρόθεση, επιχείρησαν πράξη που περιείχε τουλάχιστον αρχή εκτελέσεως αυτού, ήτοι έχοντας αποφασίσει να σκοτώσουν τον Δημήτριο Κουσουρή, […] επιτέθηκαν κατ’ αυτού αιφνιδιαστικά με ξύλινα ρόπαλα που κρατούσαν τόσο ο ίδιος όσο και οι λοιποί συναυτουργοί και κατάφεραν κατ’ αυτού με τρομακτική βιαιότητα και αγριότητα πολλαπλά χτυπήματα κυρίως στο κεφάλι και σε όλο το σώμα του […] Απέτυχαν όμως και δεν ολοκλήρωσαν τελικά τον ανθρωποκτόνο σκοπό τους από αίτια εξωτερικά και ανεξάρτητα της θελήσεώς τους»
Αυτή είναι η απόφαση του Αρείου Πάγου, που τελεσίδικα επικυρώνει την καταδικαστική απόφαση σε δεύτερο βαθμό του τότε υπαρχηγού της Χρυσής Αυγής Αντώνη Ανδρουτσόπουλου, γνωστού ως «Περίανδρου», για την απόπειρα ανθρωποκτονίας του φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή. Η διένεξη ξεκίνησε όταν στα δικαστήρια της Ευελπίδων είχαν διαπληκτιστεί, φωνάζοντας συνθήματα, μέλη της Χρυσής Αυγής που βρίσκονταν εκεί για συμπαράσταση σε άλλα μέλη που δικάζονταν, και συνδικαλιστές και φοιτητές που συμπαραστέκονταν σε δικούς τους συλληφθέντες.
Το παραπεμπτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών δίνει μια ακόμη πιο γλαφυρή περιγραφή: «Μόλις τον εντόπισαν να κάθεται με τους άλλους δύο μηνυτές στο παραπάνω καφενείο, πήγαν και εφοδιάστηκαν με μεγάλα ξύλινα ρόπαλα, τα οποία αποκόμισαν σπάζοντας τα ξύλινα κιγκλιδώματα από το παρακείμενο πάρκο. Κρατώντας δε ο καθένας τους ένα ρόπαλο ανέβηκαν την οδό Παξών και στη συνέχεια κατέβηκαν με ταχύτατο βήμα την οδό Φιλοτίου που οδηγεί στην πλατεία Δεληγιάννη, προχωρώντας ο ένας πίσω από τον άλλον (φάλαγγα) και επιτέθηκαν με τα ρόπαλα αιφνιδιαστικά κατά των μηνυτών, χτυπώντας τους με πρωτοφανή αγριότητα και βιαιότητα κυρίως στο κεφάλι. Η επίθεση των περισσοτέρων επικεντρώθηκε στον Δημήτριο Κουσουρή, ο οποίος δέχθηκε αμέσως ισχυρότατα χτυπήματα στο κεφάλι και δεν μπόρεσε να αντιδράσει καθόλου. Από τα πολλαπλά χτυπήματα έπεσε κάτω από την καρέκλα που καθόταν και, ενώ ήταν αιμόφυρτος στο έδαφος, συνέχιζαν να τον χτυπούν με μανία στο κεφάλι. Απομακρύνθηκαν από αυτόν μόνον όταν πίστεψαν ότι τον είχαν “αποτελειώσει”. Ο Ιωάννης Καραμπατσόλης, αφού δέχθηκε τα πρώτα χτυπήματα, κατόρθωσε και τους ξέφυγε και απομακρύνθηκε περί τα είκοσι μέτρα. Βλέποντας ότι ήταν βέβαιο πως θα σκότωναν τον Κουσουρή, ο οποίος είχε πέσει αιμόφυρτος, προκειμένου να τους αποσπάσει την προσοχή, πήρε μια καρέκλα και την πέταξε εναντίον τους. Αποτέλεσμα αυτής του της ενέργειας ήταν να αποσπαστούν ορισμένοι, μεταξύ των οποίων και ο κατηγορούμενος ο οποίος, απευθύνοντας σ’ αυτόν τη φράση ”θα σε γαμήσουμε, ρε”, τον κυνήγησαν και φθάνοντάς τον τον χτύπησαν με ρόπαλο στα πόδια, και έπεσε στο έδαφος και ενώ βρισκόταν στο έδαφος συνέχιζαν να του καταφέρουν απανωτά χτυπήματα με τα ”ρόπαλα” στο κεφάλι, αλλά αυτός έβαλε τα χέρια του για να προστατεύσει το κεφάλι του και δέχθηκε τα περισσότερα χτυπήματα στα χέρια. Ο τρίτος των μηνυτών, Ηλίας Φωτιάδης, αφού δέχθηκε τα πρώτα χτυπήματα στο κεφάλι, κατόρθωσε και διέφυγε, και κρύφτηκε στο υπόγειο παρακείμενου καφενείου. Αποτέλεσμα της βάρβαρης αυτής επίθεσης των δραστών, μεταξύ των οποίων πρωτοστατούσε ο κατηγορούμενος, ήταν να υποστούν βαρύτατες σωματικές βλάβες οι μηνυτές, ο θάνατος των οποίων δεν επήλθε από λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή τους, καθ’ όσον τον μεν Δημήτριο Κουσουρή εγκατέλειψαν αιμόφυρτο στο έδαφος πεπεισμένοι ότι είχε πεθάνει, οι δε άλλοι δύο κατόρθωσαν και ξέφυγαν».
Το περιστατικό αυτό είναι μόνο ένα ανάμεσα σε δεκάδες. Τον Ιανουάριο του 1998, λόγου χάρη, ο Αλέξης Καλοφωλιάς, μέλος του συγκροτήματος The Last Drive, δέχτηκε επίθεση από τρία άτομα. Τον χτύπησαν με σιδερόβεργα, έπεσε στο πεζοδρόμιο, κι αυτοί άρχισαν να του χτυπούν το κεφάλι στο έδαφος. Οι τρεις δράστες κατέφυγαν στα γραφεία της Χρυσής Αυγής.
Και πιο πρόσφατα, πρώτα στο Γκάζι και ύστερα γύρω από τον Αγ. Παντελεήμονα και την Πλατεία Αττικής, τα μέλη της Χρυσής Αυγής έχουν αναλάβει την «εκκαθάριση» από τους μετανάστες, τους οποίους αποκαλούν «ανθρώπινα σκουπίδια». Τους κυνηγούν, τους χτυπούν και τους μαχαιρώνουν σχεδόν καθημερινά. Περιέργως, ελάχιστα από τα περιστατικά αυτά είχαν επιτυχή κατάληξη στη Δικαιοσύνη, παρά τις αναρίθμητες καταγγελίες.
Και ας μη νομίσει κανείς ότι πρόκειται για λίγα «κακοποιά στοιχεία» που έχουν παρεισφρήσει στην οργάνωση. Τα μέλη της Χρυσής Αυγής έχουν την πλήρη κάλυψη του αρχηγού τους, ο οποίος έχει δηλώσει: «Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια φρουρά μαχητών που την κρίσιμη ώρα θα τιμωρήσει τους προδότες». Το μέλος της οργάνωσης Γιώργος Μάστορας το έχει θέσει ακόμη σαφέστερα, γράφοντας: «Είναι καιρός να αντιληφθείτε ότι οι δρόμοι μάς ανήκουν πλέον ολοκληρωτικά, χωρίς κανένα ίχνος παραχώρησης. Μπορείτε να αλλάξετε μυαλά και να πορευθείτε στον δρόμο μας, τον δρόμο της Φύσης, της Δύναμης και της Ανθρώπινης Ιστορίας. Κάντε το, ειδάλλως εξαφανιστείτε από μπροστά μας γιατί ΕΜΕΙΣ, οι Δυνατοί, θα σας λιώσουμε σαν τα σκουλήκια».
«Εναντίον όλων» (πλην της ΕΛ.ΑΣ.)
Το «Εναντίον όλων» είναι σύνθημα που εμφανίζεται συχνά στις συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής. Ωστόσο, όπως τα περισσότερα που υποστηρίζει η οργάνωση, είναι κι αυτό ψέμα.
Οι σχέσεις της Χρυσής Αυγής με την Ελληνική Αστυνομία έχουν καταγγελθεί πολλές φορές. Ο «Ιός» της Ελευθεροτυπίας, για παράδειγμα, αναρωτιόταν για την υπόθεση του Περίανδρου: «Ο κ. Χρυσοχοΐδης δήλωνε στη Βουλή στις 24/2/99 ότι ο Ανδρουτσόπουλος έφυγε από την Ελλάδα τις πρωινές ώρες τής 21/6/98, δίνοντας έτσι το μήνυμα πως η υπόθεση ανήκει πλέον στην Interpol. Έπειτα από χρόνια, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης θα καταλήξει ότι ο καταζητούμενος “Περίανδρος” ουδέποτε εγκατέλειψε την Ελλάδα. […] Η ειδική ομάδα της ΕΛ.ΑΣ. που συστήθηκε για τη σύλληψή του σκόνταψε στις διασυνδέσεις της Χρυσής Αυγής και του ίδιου του Περίανδρου με αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ. Όπως αποκαλύπτουν τα απόρρητα έγγραφα της ειδικής αυτής ομάδας, η Αστυνομία προμήθευε στους Χρυσαυγίτες ασυρμάτους και γκλομπ στις μαζικές διαδηλώσεις, στις επετείους του Πολυτεχνείου και σε εκδηλώσεις του «αριστερίστικου και αναρχικού χώρου», για να εμφανίζονται ως αγανακτισμένοι πολίτες και να προκαλούν επεισόδια (Τα Νέα, 17/4/04). Αυτή η διαπλοκή με την ΕΛ.ΑΣ. ήταν η “ασπίδα” της Χρυσής Αυγής». (Τελικώς ο Περίανδρος παραδόθηκε μόνος του. Μετά την έκτιση μέρους της ποινής του, αποφυλακίστηκε και κατήγγειλε την οργάνωση ότι έχει προδώσει τα ιδανικά της. Η Χρυσή Αυγή, στο πλαίσιο της νέας προσπάθειας «εξευγενισμού» της, δεν τον αναφέρει πλέον ποτέ.)
Στην ίδια έκθεση αναφερόταν ότι «τα περισσότερα μέλη της Χρυσής Αυγής οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενοι όπλα από βουλευτές» (προερχόμενους, σύμφωνα με την έκθεση, από τη Νέα Δημοκρατία) Επίσης, πως «η Χρυσή Αυγή διατηρεί ακόμη και σήμερα πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία αξιωματικούς και μόνιμους υπαξιωματικούς του στρατού, αλλά και με απόστρατους».
Και ποιος μπορεί να ξεχάσει τα μέλη της Χρυσής Αυγής που μαχαίρωσαν αντιρατσιστές διαδηλωτές το 2008, και στη συνέχεια κατέφυγαν πίσω από τις γραμμές των ΜΑΤ φωνάζοντάς τους: «Κάντε κι εσείς κάτι!» Σίγουρα πάντως όχι ο αντιπρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής Νίκος Καραδήμας, ο οποίος είχε δηλώσει, μετά τη φυγάδευση ακροδεξιών από ΜΑΤ στο προαύλιο της Βουλής, το 2011, ότι «είναι αλήθεια πως στο Σώμα υπάρχουν αρκετοί συμπαθούντες του χώρου. Σε μερικές μονάδες το ποσοστό αυτό ίσως να φτάνει και το 20%».
Ακόμη και στην πρόσφατη επίθεση των ΜΑΤ, που χτύπησαν στο κεφάλι τον φωτορεπόρτερ Μάριο Λώλο, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη διέρρευσε ότι πρόκειται για «ακροδεξιά» διμοιρία…
«Αν χρειαστεί, δεν είμαστε δημοκράτες!»
Παρά την ανησυχία πολλών για το μεταναστευτικό, παρά τις διακηρύξεις της Χρυσής Αυγής ότι θα το «λύσει», η αδιάσειστη αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια εγκληματική συμμορία, που οπορτουνιστικά έχει παραπλανήσει μια μερίδα των ελλήνων πολιτών. Αυτά που προτείνει δεν έχουν σημασία. Σημασία έχουν αυτά που κάνει. Και αυτά που κάνει είναι εγκλήματα. Από το σύνθημα «Αίμα – Τιμή», αληθεύει μόνο το «αίμα». Η αιμοσταγής δράση της Χρυσής Αυγής είναι από τις πιο άτιμες σελίδες της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.
Πολλοί από όσους δεν θα ψήφιζαν ποτέ Χρυσή Αυγή, την απαξιώνουν. Λίγο οι σαχλαμάρες με τον θεό Πάνα, λίγο ο διοπτροφόρος μεσήλικας αρχηγός της με το προκοίλι και την αστεία φωνή, σαν πνιχτή καραμούζα, που μιλάει για… «το δρόμο της αλήθειας του πολεμιστή», τους κάνουν να πιστεύουν ότι αποτελεί απλώς ένα γελοίο επεισόδιο της πολιτικής ζωής.
Είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς τις ιστορικές συγκρίσεις – όσο κι αν πιθανώς θα κολακεύσουν κάποιον σαν τον Ν. Μιχαλολιάκο. Και ο Αδόλφος Χίτλερ, ως παράφρων ζωγράφος του δρόμου, που διατράνωνε την ανωτερότητα της φυλής του, ήταν καταγέλαστη προσωπικότητα για τον «καλό κόσμο» της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Του πήρε λίγα χρόνια να φέρει το κόμμα του πρώτο στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων και να εξοντώσει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Και το χειρότερο είναι πως ουδέποτε το είχε κρύψει: οι προθέσεις του ήταν εκεί, εκτεθειμένες, ανάγλυφες, στα βιβλία του, στις ομιλίες του, στις δηλώσεις των υποτακτικών του.
Το ίδιο ανάγλυφες είναι και οι προθέσεις της Χρυσής Αυγής: «Δεν έχουν καταλάβει πως όταν θα είμαστε εμείς οι δυνατοί, θα είμαστε ανελέητοι!» λέει ο αρχηγός της Ν. Μιχαλολιάκος. «Αν χρειαστεί, λερώνουμε τα χέρια μας! Αν χρειαστεί, δεν είμαστε δημοκράτες!»
Ας το έχουν υπόψη τους τόσο αυτοί που σκέφτονται να τους ψηφίσουν όσο και αυτοί που αρκούνται να σαρκάσουν τη γελοιότητά τους.
