Λυντσάρισμα και καθημερινός φασισμός
Αυτό που είδαμε ήταν το σύμπτωμα του πραγματικού φασισμού το σύμπτωμα μιας κοινωνίας σε βαθιά κρίση, με τις ελπίδες της για συλλογική διέξοδο διαψευσμένες, έτοιμη να αναδιπλωθεί σε έναν αγώνα για ατομική επιβίωση που εύκολα καταλήγει στον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Αυτό που συνέβη στον άτυχο Ζακ Κωστόπουλο ήταν μια δολοφονία με όρους λυντσαρίσματος, από ανθρώπους που συμπεριφέρθηκαν ως όχλος και αποκάλυψαν ποιος είναι ο «φασισμός της διπλανής πόρτας».
Γιατί φασισμός δεν σημαίνει μόνο να φοράς μαύρα μπλουζάκια κι άρβυλα και να κάνεις τατουάζ τη σβάστικα.
Φασισμός είναι η βία και του μικροαστού που δεν αντέχει να τον συνθλίβουν όλοι οι άλλοι και εκτονώνεται πάνω σε όποιον δει πιο αδύναμο –και διαφορετικό– από αυτόν, είναι η μνησικακία αυτού που «χτυπάει προσοχές» στους από πάνω αλλά ξεσπά στους από κάτω.
Φασισμός είναι η απλουστευτική αντίληψη ότι περιβαλλόμαστε από «απειλές» και «εχθρούς», ότι διαρκώς κινδυνεύουμε, εμείς, τα παιδιά μας, η πατρίδα μας, το έθνος από ορδές «άλλων».
Φασισμός είναι η αντίληψη ότι η ιδιοκτησία νομιμοποιεί την αυτοδικία, την εκδίκηση, το «να πάρουμε το νόμο στα χέρια μας».
Αυτός ο φασισμός έχει βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία. Είναι το μακρύ νήμα από τον μαυραγορίτη, στον πρόθυμο εθελοντή στα Τάγματα Ασφαλείας, στα ελληνικά τάγματα θανάτου και τα κομμένα κεφάλια κρεμασμένα στους φανοστάτες, στους χειροκροτητές της Χούντας, στα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ, στις Μανωλάδες και στη δολοφονία Φύσσα από στέλεχος της Χρυσής Αυγής.
Ένα νήμα σκοτεινό όπου ιδιοκτησία και φαντασιακή ταυτότητα μπλέκονται για να ορίσουν αυτό που «πρέπει να υπερασπιστούμε» και δη με «κάθε τρόπο», συμπεριλαμβανομένης της βίας.
Οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση θα προσπαθήσουν να πουν ότι δεν ήταν ανθρωποκτόνο διάθεση, ότι ήταν η «κακιά στιγμή», ότι ήταν μέσα στα νόμιμα όρια άμυνας, ότι υπήρξε πραγματική απειλή, ότι δεν έχουν καμιά σχέση με τα παραπάνω. Πιθανώς και όλα αυτά να τα πιστεύουν.
Όμως, αυτό δεν αναιρεί το σύμπτωμα που είδαμε τραγικά να γεμίζει τις οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών. Το σύμπτωμα του πραγματικού φασισμού. Το σύμπτωμα μιας κοινωνίας σε βαθιά κρίση, με τις ελπίδες της για συλλογική διέξοδο διαψευσμένες, έτοιμη να αναδιπλωθεί σε έναν αγώνα για ατομική επιβίωση που εύκολα καταλήγει στον κοινωνικό κανιβαλισμό.
