Bullying: Αν ξυπνήσουν μονομιάς, θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Με αφορμή τον τραγικό θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη σύσσωμη η χώρα ανακάλυψε το bullying σπεύδοντας να το καταδικάσει και να εκφράσει τον αποτροπιασμό της για τέτοιες πρακτικές. Ωστόσο, μια γρήγορη ματιά στη νεοελληνική πραγματικότητα κάθε άλλο παρά συνηγορεί υπέρ της άποψης πως τέτοιες πρακτικές αποτελούν «μεμονωμένα κρούσματα» ή πως η πλειοψηφία καταδικάζει απερίφραστα ανάλογες συμπεριφορές. Τουναντίον, η σπουδή εκδήλωσης της κατηγορηματικής καταδίκης από τους πάντες τις μέρες αμέσως μετά το θάνατο του νεαρού Ρεθυμνιώτη (ακόμα και η Χρυσή Αυγή με ανακοίνωσή της καταδίκασε το bullying!), αλλά και η ταχεία ύφεση του κύματος των πρόθυμων αντιπάλων της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται» δημιουργεί μάνι μάνι την υπόνοια πως όλη αυτή η πλημμυρίδα δηλώσεων ήταν σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον υποκριτική. Ίσως, λοιπόν, τώρα που υποχώρησε κάπως η πλημμυρίδα αυτή ξαφνικού ενδιαφέροντος για το ζήτημα, να μπορεί κανείς να συζητήσει για αυτό πιο ψύχραιμα και πιο συγκροτημένα.