Ο Κοτζιάς, ο Πρετεντέρης και το Σκοπιανό
Ο Γιάννης Πρετεντέρης γράφει πολύ καλά, ακόμη και εάν διαφωνείς με ό,τι γράφει (συμπεριλαμβανομένων των σημείων στίξης). Όμως, αυτό δεν τον προστατεύει από φάλτσα σε ορισμένες περιπτώσεις.
Διάβασα τα όσα έγραψε σχετικά με τις δηλώσεις Κοτζιά ο οποίος υποστήριξε ότι μπορεί να υπάρξει μια πλειοψηφία βουλευτών και όχι κομμάτων υπέρ μιας συμβιβαστικής πρότασης για το όνομα της ΠΓΔΜ.
Ως γνωστόν ο Κοτζιάς έκανε αυτή τη δήλωση για να απαντήσει στα ερωτήματα για το ενδεχόμενο οι Ανεξάρτητοι Έλληνες να τηρήσουν μέχρι τέλους την τοποθέτησή τους ότι δεν δέχονται το όνομα «Μακεδονία» ή παράγωγά του στο τελικό όνομα, κοινώς δεν αποδέχονται το συμβιβασμό για τη σύνθετη ονομασία. Πρακτικά, ο Κοτζιάς είπε ότι η κυβέρνηση θα ακολουθήσει μια τακτική που ακολούθησε και σε άλλα νομοσχέδια όπου παράκαμψε την άρνηση των ΑΝΕΛ μέσα από την υπερψήφιση από άλλα κόμματα όπως η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι.
Όμως, ο Γιάννης Πρετεντέρης θεωρεί ότι με αυτό τον τρόπο θα κάνουμε αυτά που γίνονταν «στην Πολωνία του Γιαρουζέλσκι ή στην Ανατολική Γερμανία του Χόνεκερ που θαύμαζε ο Κοτζιάς». Και συνεχίζει ο Πρετεντέρης υποστηρίζοντας ότι όλα αυτά ισοδυναμούν με πρόσκληση σε… αποστασία. Λέει χαρακτηριστικά: «Καλεί δηλαδή τους βουλευτές να αγνοήσουν τους ψηφοφόρους που τους εξέλεξαν στην αντιπολίτευση και τα κόμματά τους που ανήκουν στην αντιπολίτευση για να προσχωρήσουν στην κυβερνητική πλειοψηφία και να στηρίξουν την κυβέρνηση του Κοτζιά κάθε φορά που χρειάζεται – στο Σκοπιανό ή αλλού…Θα ήταν απλώς άηθες και δημοκρατικά αθέμιτο, αν δεν ήταν και ανόητο».
Και είναι ανόητο κατά τον Γιάννη Πρετεντέρη επειδή αυτό ακυρώνει υποτίθεται την προσπάθεια να υπάρξει συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων, αφού η κυβέρνηση θα μπορεί να παρακάμψει τα κόμματα και να καλέσει απευθείας τους βουλευτές τους.
Είναι αλήθεια ότι ο έμπειρος Πρετεντέρης δεν έκανε το λάθος να μιλήσει για ζήτημα «δεδηλωμένης» όπως έκανε η ΝΔ, που με τις αρχικές δηλώσεις στελεχών της σε αυτή την κατεύθυνση έδειξε άγνοια των όρων του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού στις σύγχρονες δημοκρατίες αλλά και του τυπικού πλαισίου μέσα στο οποίο κρίνεται η δεδηλωμένη.
Όμως, και αυτός κάνει ένα ανάλογο λάθος. Παρουσιάζει μια κοινοβουλευτική διαδικασία, όπως είναι η υπερψήφιση μιας πολιτικής επιλογής, ως υπονόμευση της δημοκρατίας, διαστρέβλωση της λαϊκής βούλησης και απόδειξη ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι στην εξουσία.
Βεβαίως το 2015 ο Γιάννης Πρετεντέρης δεν έγραψε τίποτα το ανάλογο όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρέθηκε όντως να μην έχει τη δεδηλωμένη πριν την ψήφιση του Μνημονίου. Όταν, δηλαδή, ένα σημαντικός αριθμός βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ είχαν κάνει σαφές ότι δεν θα ψήφιζαν το Μνημόνιο και ότι θα αποχωρούσαν από αυτό. Γιατί εκείνο το Μνημόνιο το έφερε μια κυβέρνηση που είχε χάσει τη δεδηλωμένη αποδεδειγμένα, αλλά τότε κανείς π.χ. δεν έβαλε θέμα ψήφου εμπιστοσύνης ώστε να έπεφτε η κυβέρνηση, μια που αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα είχε ψηφιστεί το Μνημόνιο. Ούτε βγήκε τότε κάποιος να προτείνει να μην ψηφίσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης το Μνημόνιο, εφόσον η κυβέρνηση δεν μπορούσε να το περάσει μόνη της.
Επομένως, γιατί το κάνει τώρα; Νομίζω ότι το πρόβλημα βρίσκεται σε έναν τρόπο που επιδιώκουν διάφοροι να επιταχύνουν την πτώση της τρέχουσας κυβέρνησης, με γνώμονα όχι μόνο να έρθουν στην εξουσία αλλά και να αποφύγουν την λήψη τοποθέτησης πάνω σε διάφορα κρίσιμα ερωτήματα. Και το πρόβλημα είναι ότι με αυτόν τον τρόπο εκχωρούν την πρωτοβουλία των κινήσεων στον Τσίπρα.
Και εξηγούμαι. Το θέμα του «ονόματος» ανοίγει τώρα γιατί κατά βάση οι Αμερικανοί θέλουν να εντάξουν και τυπικά την ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ γιατί τους ενδιαφέρει να έχουν ακόμη περισσότερα πατήματα στα δυτικά Βαλκάνια. Δεδομένου ότι από το 2008 έχει γίνει αποδεκτό ότι χωρίς λύση του ονόματος αυτό δεν μπορεί να γίνει, πιέζουν σε αυτή την κατεύθυνση, ιδίως από τη στιγμή που η νέα κυβέρνηση της ΠΓΔΜ είναι φιλοαμερικανική.
Η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι μπορεί να φέρει μια σύνθετη ονομασία και να την περάσει, παρουσιάζοντάς το ως λήξη μιας εκκρεμότητας και βήμα σταθερότητας που θα τύχει θετικής ανταπόκρισης από σημαντικό μέρος της κοινωνίας. Άλλωστε, μετά από 8 χρόνια μνημονιακής επιτροπείας δεν είναι και τόσο εύκολο σε αρκετούς πολιτικούς της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς να φορέσουν το καπέλο του «ανυποχώρητου πατριώτη». Η κυβέρνηση θεωρεί ότι δεν χάνει ανοίγοντας το θέμα και ότι εάν δεν κλείσει θα μπορεί να ρίξει την ευθύνη στους γείτονες. Γνωρίζει, επίσης ότι και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σε διάφορες στιγμές έχουν δεσμευτεί για σύνθετη ονομασία, όπως και ότι προφανώς και δεν θέλουν να αμφισβητήσουν τις αμερικανικές επιλογές. Γι’ αυτό και το ανοίγει και γι’ αυτό πετάει και το γάντι λέγοντας «ελάτε στη Βουλή να στηρίξετε τις θέσεις στις οποίες έχετε δεσμευτεί».
Ναι αλλά δεν υπάρχει πολιτικό πρόβλημα με την συγκυβέρνηση όταν έχουν αποκλίνουσες απόψεις; Ναι, αλλά με τον ίδιο τρόπο που είχε πρόβλημα η κυβέρνηση Παπαδήμου και η κυβέρνηση Σαμαρά. Άλλοι ξεκίνησαν τις «κυβερνήσεις ειδικού σκοπού» με φαινομενικά ετερόκλητες συμμαχίες. Εντάξει, αλλά δεν πρέπει να ασκηθεί κριτική στην ακροδεξιά ρητορική και αισθητική του Καμμένου και του κόμματός του και στο πώς την ανέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Πρέπει, αλλά στην πράξη ο Τσίπρας έχει αποδείξει ότι μπορεί να παρακάμπτει το εμπόδιο.
Ο τρόπος που διεξάγεται η πολιτική αντιπαράθεση παραπέμπει στην πραγματικότητα σε ένα «δομικό πρόβλημα» της τρέχουσας πολιτικής συζήτησης. Αδύναμη να προβάλει μια συνολική εναλλακτική πρόταση, μια που ούτε αυτή μπορεί να ξεφύγει από τη πεπατημένη των μνημονίων, έστω και εάν προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη δυσαρέσκεια για αυτά, η αντιπολίτευση διαλέγει το δρόμο ενός διαρκούς τακτικισμού, μια εμμονής σε διαδικαστικά θέματα και μιας επικέντρωσης σε ζητήματα όπως η συνοχή του κυβερνητικού συνασπισμού. Μόνο που αυτό αφήνει στον Τσίπρα το περιθώριο να φαίνεται ότι παίρνει πρωτοβουλίες, προσφέρει αφηγήματα και ορίζει την ατζέντα της πολιτικής συζήτησης. Κοντολογίς αυτό ακριβώς που θέλει η κυβέρνηση στο ξεκίνημα μιας μακράς προεκλογικής περιόδου.
