Κόψτε την υστερία με τον Κουφοντίνα!
Ξεσηκώθηκαν πάλι οι γνωστές φωνές υπέρ του «νόμου και της τάξης». «Άδεια στον Κουφοντίνα, που ακούστηκε;». Μικρή σημασία έχει στη σκέψη τους το γεγονός ότι ο Κουφοντίνας όντως δικαιούται αυτή την άδεια ή το απολύτως προφανές, ότι μέσα σε… δύο μέρες και με την μισή Αντιτρομοκρατική να τον ακολουθεί, μάλλον όντως θα πάει να δει την οικογένειά του παρά θα οργανώσει «χτύπημα».
Ξέρουν πολύ καλά ότι κάποιος που κατέφυγε στη βία από πολιτική επιλογή και όχι επειδή ήταν «βίαιη προσωπικότητα» και ο οποίος προφανώς και έχει επίγνωση ότι ο κύκλος της οργάνωσης στην οποία συμμετείχε έχει κλείσει, μάλλον δεν πρόκειται να καταφύγει τόσο εύκολα σε αυτή.
Όμως αυτό δεν τους αφορά. Γιατί δεν σκέφτονται ούτε με όρους νομιμότητας, ούτε με όρους κινδύνου. Σκέφτονται με όρους καθαρής εκδικητικότητας. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν εκδίκηση. Εκτιμούν ότι πρέπει να τιμωρηθεί πιο αυστηρά κι από όσο προβλέπει ο ίδιος ο νόμος.
Γιατί, όμως, τέτοια διάθεση εκδίκησης; Θα περίμενε κανείς να κυριαρχεί η μεγαλοθυμία του νικητή. Γιατί, κακά τα ψέματα, οι οργανώσεις ένοπλης πάλης που ξεπήδησαν στη δεκαετία του 1970 ηττήθηκαν, πολιτικά και «στρατιωτικά». Οι σημερινές οργανώσεις προέρχονται από μια άλλη γενιά και σίγουρα δεν έχουν τη «δύναμη πυρός» π.χ. της 17Ν. Οι αντιδράσεις καταδεικνύουν το προφανές, ότι εξακολουθεί να ενοχλεί η ίδια η ιδέα της ένοπλης πάλης με ανατρεπτικό περιεχόμενο, το γεγονός ότι υπήρξε μια περίοδος που υπήρχαν άνθρωποι που εμπλέκονταν σε τέτοιες πρακτικές, από πολιτική επιλογή, και ορισμένες από τις επιλογές τους είχαν απήχηση αρχικά, έστω και εάν αργότερα απομονώθηκαν.
Ακόμη χειρότερό είναι ότι η εκδικητικότητα αυτή δεν περιορίζεται στο να στρέφεται ενάντια στα στελέχη των οργανώσεων της ένοπλης βίας, αλλά στρέφεται ενάντια σε οποιονδήποτε ξεσηκώνεται, σε οποιονδήποτε θέλει να δει τα πράγματα να αλλάζουν ριζικά.
Είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία αυτών που ξεσηκώνονται για την άδεια στον Κουφοντίνα, είναι αυτοί που θέλουν την αστυνομία να κάνει μαζικές συλλήψεις στα πανεπιστήμια και τα Εξάρχεια, να δέρνει διαδηλωτές και να αδειάζει βίαια καταλήψεις;
Γι’ αυτό και πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να το σκεφτόμαστε δύο φορές όταν βλέπουμε κάποια ή κάποιον να κραυγάζει «άδεια στον Κουφοντίνα, ντροπή!». Γιατί η πραγματική και η φαινομενική «ατζέντα» δεν ταυτίζονται πάντα.
Καλώς αποφασίστηκε να δοθεί άδεια στον Κουφοντίνα, γιατί τα δικαιώματα στην Ελλάδα τα ορίζει ο νόμος και όχι η εκδικητικότητα της οικογένειας Μητσοτάκη ή οι πιέσεις της αμερικανικής πρεσβείας. Και το ίδιο ισχύει για κάθε κρατούμενο που έχει τις τυπικές προϋποθέσεις.
Και αν θέλαμε να μιλήσουμε σοβαρά, για άλλα πράγματα θα έπρεπε να συζητάμε. Θα έπρεπε να αναζητούμε τρόπους να αντιμετωπιστεί, με πολιτικούς και όχι ποινικούς ή κατασταλτικούς όρους, το ζήτημα της ένοπλης πολιτικής βίας. Για το πώς θα σταματήσει ο φαύλος κύκλος που σπρώχνει νέους ανθρώπους σε τέτοιες αδιέξοδες πρακτικές.
Και τότε μπορεί και να αποφασίσουμε ότι η λύση είναι όχι το «να σαπίσουν στη φυλακή», αλλά το αντίθετο, η αποφυλάκιση στη βάση της παραδοχής ότι ο κύκλος της βίας έκλεισε. Κοινώς, ναι, να δούμε τον Δημήτρη Κουφοντίνα να βγαίνει από την φυλακή χωρίς να πρόκειται να ξαναγυρίσει.
Και κάτι ακόμη: ο Κουφοντίνας έκανε χρήση του νόμου. Όπως έχει δικαίωμα κάθε κρατούμενος. Επαναλαμβάνω, έκανε χρήση του νόμου. Εάν υπάρχουν ειδικές κατηγορίες κρατουμένων, που δεν πρέπει να απολαμβάνουν τις ευεργετικές διατάξεις του νόμου και να παίρνουν άδεια, ας το νομοθετήσουν. Κυβέρνηση υπάρχει. Βουλή υπάρχει. Αντιπολίτευση υπάρχει. Διαχωρίστε τους κρατούμενους σε «λευκούς» και «μαύρους» και τις φυλακές σε ειδικές κατηγορίες. Και «κόφτε» τις άδειες όπου οι πατρόνοι και οι πατρόνες της πολιτικής και των σόσιαλ μίντια το επιθυμούν. Διαφορετικά, όσο ισχύει ο εν λόγω νόμος, μην μας ζαλίζετε
