Κάτω τα χέρια από την Περιστέρα
Ξεσηκώθηκαν πάλι διάφοροι με αφορμή τη συνέντευξη της Μπέτυς Μπαζιάνα στην Εφημερίδα των Συντακτών. Δεν θα αναφερθώ στα δημοσιογραφικά σχόλια, μια που εδώ υπεισέρχεται και το στοιχείο του φθόνου, αφού μια συνέντευξη που προκαλεί τόσο θόρυβο είναι αυτό που κάθε μέσο που σέβεται τον εαυτό του θα ήθελε να έχει. Κυρίως με ενδιαφέρουν τα πολιτικά σχόλια..
Αυτά αν τα προσέξει κανείς χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Αυτά που αναφέρονται στα όσα είπε και αυτά που αμφισβητούν το ίδιο το γεγονός εάν έπρεπε να δοθεί αυτή η συνέντευξη ή όχι.
Ως προς τα πρώτα, η σύντροφος του Αλέξη Τσίπρα λέει απλώς αυτό που πιστεύουν και αισθάνονται διάφοροι ΣΥΡΙΖαίοι. Δηλαδή, ότι βρέθηκαν στη θέση της διακυβέρνησης, χωρίς όμως να έχουν την πλήρη εξουσία να εφαρμόσουν την πολιτική που ήθελαν, ότι υποχρεώθηκαν να λάβουν μέτρα με τα οποία διαφωνούν, ότι θυμούνται με θλίψη και οργή το καλοκαίρι του 2015 επειδή τότε όντως κάποια στιγμή ένιωσαν ότι μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα αλλά δεν το κατάφεραν, ότι αισθάνονται τον κίνδυνο να αλλοτριωθούν από την εξουσία, ότι προσπαθούν, στο μέτρο του δυνατού να παίρνουν και κάποια φιλολαϊκά μέτρα και ότι εξακολουθούν να μην είναι σαν τους άλλους.
Με αυτό το σχήμα μπορεί κανείς να διαφωνήσει και να υποστηρίξει για παράδειγμα, όπως εγώ, ότι μπορούσαν να είχαν υπάρξει ρήξεις και όχι συμβιβασμοί και μια άλλη πορεία της χώρας, όμως αυτό δεν αναιρεί ότι έτσι σκέφτονται αυτοί που μας κυβερνούν και ένα μέρος του εκλογικού σώματος δέχεται αυτή την εξήγηση.
Αυτή η εξήγηση δεν ταιριάζει με τα εύκολα σχήματα που έχει και τμήμα της αντιπολίτευσης, που λίγο πολύ υποστηρίζει ότι έχουμε να κάνουμε με κρυπτομπολσεβίκους που αναζητούν ευκαιρία να μας κάνουν… Σοβιετία, ούτε με το αντανακλαστικό ορισμένων παλιών συντρόφων του Τσίπρα που θέλουν να μιλούν για «προδότες» και «μεταλλαγμένους».
Όμως, στα δικά μου μάτια, εάν μιλάμε για πολιτική συζήτηση και όχι παιχνίδι εντυπώσεων, σου δίνει τη δυνατότητα να ασκήσεις πολύ πιο ουσιαστική και σκληρή κριτική.
Η δεύτερη κατηγορία πολεμικής αφορούσε το εάν έπρεπε ή είχε το δικαίωμα να δώσει αυτή τη συνέντευξη, καθώς και μια άμεση ή έμμεση κριτική ως προς το εάν είναι ηθικά σωστό η σύντροφος του πρωθυπουργού να δίνει μια συνέντευξη.
Εδώ ειλικρινά χάνεται η μπάλα. Δηλαδή, σε μια πολιτική σκηνή όπου οι πολιτευτές στέλνουν οικογενειακές φωτογραφίες για κερδίσουν τους συντηρητικούς ψηφοφόρους, που τα κοινωνικά δίκτυ είναι γεμάτα από φωτογραφίες πολιτικών (για να δείξουν ότι είναι «σαν τους απλούς ανθρώπους»), όπου πολιτικοί αλλά και δημοσιογράφοι δίνουν «διαρροή» και «αποκλειστικότητα» πράγματα που αφορούν την προσωπική τους ζωή, όταν κρίνουν ότι τους ευνοεί, όπου προσωπικές σχέσεις έχουν αποτελέσει εφαλτήριο για προσωπική ανάδειξη, που από τη Μαργαρίτα Παπανδρέου μέχρι τη Νατάσα Καραμανλή πάντα συζητήθηκαν και προβλήθηκαν και οι σύζυγοι των πρωθυπουργών (όπως γίνεται και σε όλο τον κόσμο), υπάρχει ζήτημα εάν η Μπέτυ Μπαζιάνα δίνει μια συνέντευξη!
Για να το πω διαφορετικά: σε ένα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει δείξει ότι μπορεί να παίζει με τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού, δεν θα άφηναν ανεκμετάλλευτο το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός έχει μια σύντροφο, επικοινωνιακά κρουστική και όχι απλώς «φωτογενή», που δεν εκτίθεται πολύ στη δημοσιότητα, που έχει τη δική της καριέρα και επιστημονική διαδρομή (που περιλάμβανε και σύγκρουση με το καθηγητικό κατεστημένο) και δεν είναι «απλώς σύζυγος», που είναι πολιτικοποιημένη και μιλάει όπως σκέπτεται ο μέσος ΣΥΡΙΖαίος και που όταν αναφέρεται το όνομά της δεν γίνονται συνειρμοί με τα Paradise Papers.
Υπεράνω κριτικής η Μπέτυ Μπαζιάνα; Κάθε άλλο. Και στον Τσίπρα και σε όλο τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί –και πρέπει– να ασκηθεί η πιο σκληρή κριτική. Για την έλλειψη προετοιμασίας, για την ατολμία μπροστά στη ρήξη, για την έλλειψη εμπιστοσύνης στη ρήξη, για την αποδοχή έτοιμων μοντέλων για την «ανάπτυξη», για τις επιλογές στην εξωτερική πολιτική, για το κοινωνικό κόστος των μέτρων που παίρνει, για το εάν υπάρχει κάποιο σχέδιο άλλο από τη γκρίζα μνημονιακή «κανονικότητα». Τέτοια συζήτηση και τέτοια αντιπαράθεση την έχουμε ανάγκη.
Δεν έχουμε καμία ανάγκη για φτηνές μεμψιμοιρίες, πολιτικές ζηλοφθονίες και εύκολες κραυγές χωρίς βάθος και περιεχόμενο. Γι’ αυτό λοιπόν: Κάτω τα χέρια από την Περιστέρα!
